Εκεί στο μέρος της καρδιάς...

Γράφει η Χρυστάλλα Σωτηρίου

Μου λείπεις. Η εικόνα σου μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και δε λέει να ξεθωριάσει. Όσο κι αν παλεύω να σε διώξω απ’ τη θύμησή μου, μόλις κλείσω τα μάτια μου στέκεσαι πάλι εκεί• απέναντί μου. Και μου χαμογελάς. Πόσο μου’ λειψε το χαμόγελό σου… Αυτό το χαμόγελο που μου μιλούσε κι ας μην έβγαινε λέξη από τα χείλη σου. Να το έβλεπα ακόμα μία φορά! Μία φορά μόνο, έτσι για να το φωτογραφίσω στη μνήμη μου και να το ακουμπήσω προσεκτικά εκεί στην τσεπούλα απ’ το πουκάμισό μου. Εκεί στο μέρος της καρδιάς• εκεί για να με ακουμπάς. 

Να σε νιώθω δίπλα μου και να αισθάνεσαι κι εσύ τους χτύπους της τρελής μου καρδιάς που ταράζεται όταν είσαι εκεί κοντά. Σήμερα, θέλω απλά να σου πω πως μου λείπεις… Όχι επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, ούτε επειδή αισθάνομαι μοναξιά. Μου λείπεις επειδή, χωρίς να καταλαβαίνω το πώς και το γιατί, έγινες κομμάτι από μένα.

Δεν περάσαμε μήνες και χρόνια μαζί και δεν κοιμηθήκαμε και να ξυπνήσουμε παρέα. Δε με κράτησες ολόκληρο το βράδυ αγκαλιά και δε μου είπες ” θα σε αγαπώ για πάντα”.
Δεν περπατήσαμε ποτέ πιασμένοι χέρι-χέρι και ποτέ δε γίναμε ζευγάρι.
Κι όμως… Κάθε φορά που σε αγκάλιαζα ήταν σαν να ήξερα τα πάντα για σένα. Και μέσα στην αγκαλιά σου ήταν η πρώτη φορά που καταλάβαινα κι εγώ τα πάντα για μένα. 

Αυτή η αγκαλιά δεν ήταν μόνο το εγώ και το εσύ. Ούτε και το εμείς. Αυτή η αγκαλιά ήταν ο ξεγυμνωμένος μου εαυτός. Η αλήθεια μου. Η θάλασσα μέσα στην οποία έβρισκε γαλήνη το χάρτινο μου καραβάκι. Όσο κι αν φυσούσε ο άνεμος τριγύρω του.

Και τώρα πώς να μη μου λείπει;
Και πώς να τη ξεχάσεις και να κάνεις πως δεν υπήρξε ποτέ;
Η εικόνα σου μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και δε λέει να ξεθωριάσει…

Ήθελα μόνο να σου πω πως μου λείπεις!

Πηγή
http://www.loveletters.gr