Σήμερα σχόλασα γρήγορα από τη δουλειά και τρύπωσα σε ένα πάρκο. Τα πάρκα είναι βάλσαμο για τη ψυχή, το πράσινο τους το πιο αποτελεσματικό αγχολυτικό.
Βρήκα ένα παγκάκι και κάθησα. Έκανα να ανοίξω ένα βιβλιο που είχα μαζί μου για την περίσταση, μα έπειτα μετάνιωσα και το έβαλα στην άκρη. Οι φωνές από τις σκέψεις μου ήταν πολύ δυνατές, έτσι δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ σε οποιαδήποτε μορφή αφομοίωσης ύλης, πέρα από εκείνη του πράσινου τοπίου που απλωνόταν μπροστά μου.
Βάλθηκα να παρατηρώ τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπήρχα στο πάρκο. Κάποιοι μεγάλοι, άλλοι μικροί, όλοι τους γελαστοί και χαρούμενοι. Υπήρχε ενέργεια μέσα στο πράσινο, το οξυγόνο που απέπνεαν τα έλατα και τα κυπαρίσσια καιγόταν και παρήγε θετικότητα και οπτιμισμό. Η ψυχή αγαλιάζει σε τέτοιου είδους μέρη.
Καθώς τα παιδιά έπαιζαν και γελούσαν, εγώ σκεφτόμουν. Τι ωραίο που είναι να είσαι παιδί. Η ολική ανεμελιά, το αστείρευτο κέφι, η ανεξάντλητη ενέργεια, το παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης και, φυσικά, το ανύπαρκτο αύριο. Τα παιδιά ζούνε μέσα στη στιγμή, εκεί μέσα είναι ο κόσμος τους, και ο τελευταίος απέχει έτη φωτός από εκείνον τον ενηλίκων, τον κόσμο του “χτες” και του “αύριο”, του αορίστου και του μέλλοντα.
Μπορεί να έχω μεγαλώσει, μα η ψυχή μου νιώθει ακόμη παιδική. Λίγο η παιδικότητα που με διακατέχει, λίγο η θετικότητα μέσα μου, με ή χωρίς δέντρα πλησίον μου, κάθε φορά που κάνω ψυχοσκόπηση βλέπω γόνατα λαβωμένα απ’ το παιχνίδι και έναν πορτοκαλί ήλιο, η δύση του οποίου σηματοδοτεί την επιστροφή στο σπίτι από την αλάνα. Ρολόγια πουθενά, μα ούτε και έγνοιες. Η ζωή είναι ωραία όταν είσαι παιδί, μα και όταν νιώθεις έτσι.
Βάζω τα χέρια πίσω από το κεφάλι, αράζω στις σκέψεις μου. Η μουσική μου υπόκρουση είναι η καλύτερη – παιδικά γέλια και φωνές. Παραδίδομαι στη στιγμή, στον μαγικό μικρόκοσμο μέσα στον οποίο μικρά και μεγάλα παιδιά ζουν αμφότερα. Σκέφτομαι πως, όταν η καρδιά είναι καθαρή και η ψυχή αγνή, τότε αυτόματα ο κόσμος φαντάζει πιο όμορφος, μια ωραία ουτοπία μέσα στην οποία πολλοί θα μπορούσαν να ζήσουν μα λίγοι το κατορθώνουν. Δεν είναι επειδή δεν το θέλουν, πιο πολύ φταίει το ότι δεν νιώθουν το παιδί μέσα τους τόσο όσο χρειάζεται για να του επιτρέψουν να πάρει τη ψυχή τους από το χέρι και να την πάει εκεί, στον δικό του, μαγικό κόσμο.
Κοιτάζω το πράσινο που προσφέρει απλόχερα η φύση και ηρεμώ ακόμη πιο πολύ. Το πάρκο είναι μια απόδραση από τα πάντα – από το τσιμέντο της πόλης, τη βουή του δρόμου, την οθόνη των κινητών. Είναι μια όαση μέσω της οποίας ξεδιψάει η ψυχή, και η δίκη μου αρέσκεται στο να πηγαίνει συχνά σε αυτή την τόσο ζωοδόχο πηγή.
Αν κάποιος θελήσει να ορίσει την χαρά, δεν έχει παρά να κοιτάξει στα ενδότερα ενός πάρκου. Το θέαμα των παιδιών να παίζουν ανέμελα στα έγκατα της φύσης θα ζωγραφίσει τον εν λόγω ορισμό στα μάτια του καλύτερα και από την Encyclopædia Britannica!
Τελικά δεν θέλει και πολλά για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος. Την υγεία του, την διάθεση του, καλή καρδιά, ζεστή ψυχή, κι ένα παιδί μέσα του να του θυμίζει πως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η καρδιά μένει αγέραστη.
Τελος σκέψεων. Το πράσινο πάει να ενωθεί με το πορτοκαλί, σχηματίζοντας έτσι μια ατμοσφαιρική ακουαρέλα. Φυλάω το καρέ σε μια από τις πολλές τσέπες τις καρδιάς και σηκώνομαι να φύγω, να πάω στον επόμενο όμορφο μου σταθμό. Καθώς φεύγω, έρχεται μια μπάλα και προσγειώνεται στο πόδι μου. Την παίρνω στα χέρια μου, αυτήν και κάτι από το παρελθόν, μια φευγαλέα ανάμνηση από αλάνα και ποδόσφαιρο και τους κολλητούς. Την σκέψη μου διακόπτει ο κάτοχος της μπάλας, ένα παιδάκι κοντά 8 χρόνων. “Δίκη μου”, μου λέει, με μια αθώα κτητικότητα. Του χαμογελάω, και του επιστρέφω πίσω το αντικείμενο του παιχνιδιού του, και εκείνος επιστρέφει με τη σειρά του στην παρέα με ύφος θριαμβευτή.
Το παιχνίδι συνεχίζει.
Για τα μικρά παιδιά, στο πάρκο, με μια μπάλα. Για εμάς τα μεγάλα, μέσα μας, με ότι κρατήσαμε από την τότε εποχή.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%A4%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%83%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%86/
