Μούδιασα.
Μυαλό και ψυχή σε πλήρη αταξία, μα εγώ δεν νιώθω τίποτα.
Κοιτάζω το κενό και νιώθω πως χάθηκα μέσα του. Νιώθω πως χάθηκα μέσα σε ανούσια συναισθήματα, σε ανούσιους ανθρώπους. Νιώθω πως χάθηκα σε λόγια από καιρό ξεθωριασμένα, γραμμένα πάνω σε ένα θολωμένο τζάμι.
Μούδιασα.
Δεν ξέρω καν αν μπορώ να σκεφτώ λογικά πλέον. Δεν ξέρω καν αν μπορώ να βάλω τις σκέψεις και τις λέξεις μου σε τάξη. Το μυαλό φαίνεται να έχει κηρύξει πόλεμο στην τάξη και επικρατεί αναρχία. Σκόρπιες σκέψεις μπαίνουν και βγαίνουν, καμία δεν κάθεται. Στα δαιδαλώδη σοκάκια του μυαλού φαίνεται να ξέρουν καλά τον δρόμο και καμιά δεν στεριώνει.
Όλα μέσα μου σπασμένα και τα δάκρυα μου δεν αποτελούν καλή κόλλα. Πέφτουν πάνω στα κομμάτια μου με δύναμη και τα θρυμματίζουν, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Μία μικρή λάμψη λίγο πριν ακουμπήσουν σε κάθε κομμάτι κι έπειτα σκοτάδι.
Μουδιασμένα όλα. Το μέσα και το έξω μου. Η ψυχή, το μυαλό και το πρόσωπό μου σε πλήρη ακινησία. Δεν νιώθω, δεν σκέφτομαι, δεν αντιδρώ. Αδιάφορη κοιτώ τα πάντα να περνούν εμπρός μου. Και όσο γρηγορότερα περνούν τόσο περισσότερο θολώνει το μυαλό, τόσο περισσότερο μουδιάζει το είναι μου.
Μουδιασμένα όλα. Το μέσα και το έξω μου. Η ψυχή, το μυαλό και το πρόσωπό μου σε πλήρη ακινησία. Δεν νιώθω, δεν σκέφτομαι, δεν αντιδρώ. Αδιάφορη κοιτώ τα πάντα να περνούν εμπρός μου. Και όσο γρηγορότερα περνούν τόσο περισσότερο θολώνει το μυαλό, τόσο περισσότερο μουδιάζει το είναι μου.
Να απλώσω το χέρι και να πιάσω τι; Τι να πρωτοαρπάξω και τι να αφήσω να περάσει; Τι αξίζει και τι δεν αξίζει τον κόπο; Αστραπιαία περνούν από μπροστά μου και εγώ σαν σε παύση αδιάφορα χαζεύω. Μετράω από μέσα μου. Στο 3 λέω, στο 3 θα απλώσω το χέρι και θα γραπώσω κάτι. Μα το 3 δεν έρχεται ποτέ. Κολλημένη στο 2 βρίσκομαι να προσπαθώ να κουνηθώ.
Μούδιασα.
Και δεν ξέρω αν είναι παροδικό ή μόνιμο. Δεν ξέρω αν θέλω να είναι παροδικό ή αν είμαι καλύτερα μουδιασμένη. Τα κομμάτια μου που έσπασαν, έκοψαν την επαφή μου με κάθε τι εξωτερικό. Τα κομμάτια μου που έσπασαν, ένα ένα φρόντισαν να αποστασιοποιηθώ από τα πάντα. Καθένα μικρό κομματάκι που έσπαγε ήταν και μία μικρή δόση αναισθησίας. Καθένα μικρό κομματάκι μούδιαζε σιγά σιγά μεγαλύτερα κομμάτια του εαυτού μου.
Και να που έσπασε και το τελευταίο. Η μοιραία δόση αναισθησίας. Το τελειωτικό χτύπημα στο νευρικό μου σύστημα. Κι έτσι με αυτό το τελευταίο κομμάτι που έσπασε, μούδιασε και το τελευταίο κύτταρο στο σώμα μου.
Μούδιασα γιατί πλέον δεν υπάρχει κάτι άλλο μέσα μου να σπάσει.
Έγιναν όλα θρύψαλα!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%9A%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%8E-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%B8%CF%89-%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1/
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%9A%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%8E-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%B8%CF%89-%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1/
