Να σταματούσα να θυμάμαι, να σκέφτομαι, να πονάω..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Και ξέρεις τι γίνεται ε;
Τις περισσότερες μέρες είμαι καλά.
Δεν με νοιάζει, δεν σκέφτομαι.
Αλλά υπάρχουν και μέρες που δεν περνάνε με τίποτα.
Περνάνε όλα από το μυαλό μου και νιώθω πως θα εκραγεί το κεφάλι μου.
Σκέφτομαι τα πάντα.
Και το μόνο που εύχομαι είναι να υπήρχε ένα κουμπί. Ένα κουμπί μαγικό, που θα μπορούσα να το πατήσω και να διαγράψει τα πάντα.

Να μην μείνει τίποτα. Καμία ανάμνηση. Τίποτα που να θυμίζει τα παλιά.
Σκέφτομαι πως θα ήθελα να σβήσω τα πάντα από το μυαλό μου. Να μην έχω συγκεκριμένες μνήμες. Να κρατήσω μόνο όσες θέλω εγώ.
Επιλεκτικά.

Ναι, αυτό θα ήταν το καλύτερο. Μία επιλεκτική μνήμη. Κρατάω όσα θέλω και πετάω τα υπόλοιπα.

Και όμως αυτό το κουμπί δεν υπάρχει. Και μάταια προσπαθώ να κάνω την μνήμη μου επιλεκτική, γιατί αυτή η άτιμη τα καταγράφει όλα. Δεν πετάει τίποτα.

Και υπάρχουν μέρες που θέλω απλά να σταματήσω.
Να σταματήσω να σκέφτομαι.
Να σταματήσω να θυμάμαι.
Να σταματήσω να πονάω.

Και ξέρω, ξέρω πως είναι στο χέρι μου. Ξέρω πως εγώ ορίζω τι θα θυμηθώ και τι όχι.
Μα κάποιες μέρες είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Κάποιες μέρες ρίχνω τις άμυνες μου, κατεβάζω όπλα και παραδίνομαι στην δύναμη που έχουν οι μνήμες μου.
Και είναι τόσο δυνατή που θέλω να ουρλιάξω. Να βάλω τα κλάματα. Να σπάσω τα πάντα μπροστά μου. Και τα καταπιέζω όλα μέσα μου. Και δεν αφήνω τίποτα να φανεί.

Και καταλαβαίνω πως, από τις μνήμες του δεν γλύτωσε κανείς. Και προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτό.

Αλλά είναι κάποιες μέρες που είναι πολύ δύσκολο.

Μία τέτοια είναι και η σημερινή.

Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%9D%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9/