«Ένα τσιγάρο και φεύγουμε», λες εσύ και ψάχνεις για αναπτήρα. Ρε πούστη, πάλι τον έχασες, πώς χάνονται, όμως, οι αναπτήρες ε; Λες κι είναι άνθρωποι, ένα πράγμα. Τι έγινε; Κάποιος στον έκλεψε, τον ξέχασες πουθενά, τον παράτησες κι έφυγες; Να θα σου πω τι έγινε, κάποιος σου έκλεψε τις υποσχέσεις, τα όνειρα, κάποιος από εκεί ψηλά αποφάσισε να σου κλέψει έναν άνθρωπο που αγαπούσες πολύ. Εσύ δεν ξέχασες τίποτα, δεν μπορείς να ξεχάσεις άλλωστε κι ας σου βομβαρδίζουν το μυαλό. «Να σταματήσεις να σκέφτεσαι, να μην ασχολείσαι, πάει πια τελείωσε, να πας παρακάτω…» κι άλλα τέτοια κλασικά.
Πώς να σταματήσεις να σκέφτεσαι, πώς απ’τη μία στιγμή στην άλλη να πάψεις να ασχολείσαι; Τι είναι οι άνθρωποι για να αλλάξουν συναισθήματα μέσα σε λίγες ώρες, λίγες μέρες, λίγους μήνες;
Τι τελείωσε, ποιος αποφάσισε πως πρέπει να τελειώσει; Και πώς να πας παρακάτω, μου λες; Πού να πεις αυτά που λέγατε μαζί, ποια αγκαλιά, ποιο φιλί θα φτάσει στο ελάχιστο εκείνο το συναίσθημα που ένιωθες τότε;
Τότε που τα πρωινά ήταν πιο όμορφα, που οι Κυριακές είχαν νόημα, που τα βράδια μύριζαν του κόσμου τα καλύτερα αρώματα από έρωτα. Πέρασε καιρός κι αναρωτιέσαι αν όλα αυτά συνέβησαν στην πραγματικότητα ή αν τα ονειρεύτηκες. Συνέβησαν. «Τη νύχτα, είχες τη νύχτα μάρτυρα και τα άστρα των φιλιών σου», λέει ο Κώστας Λειβαδάς.
Κι ας περνάς μπροστά από εκείνον τον άνθρωπο τώρα κι ας λέτε τα τυπικά κι ας μαθαίνεις νέα του από τρίτους. Οι ματιές, εκείνες οι κρυφές ματιές που ανταλλάσσεται όταν βρίσκεστε στον ίδιο χώρο, μαρτυρούν πως είσαστε δυο ξένοι που γνωρίζονται πολύ καλά.
Τον αναπτήρα τον βρήκες; Να δεις που κάπου θα τον παράτησες και θα έφυγες. Όπως έφυγε κι εκείνος ο άνθρωπος απ’ τη ζωή σου, όπως δε νοιάστηκε για το πώς είσαι και τι κάνεις. Αλλά, ρε γαμώτο, εσύ γιατί δεν έμαθες να παρατάς ανθρώπους, αλλά έμαθες να τα παρατάς όλα για τους ανθρώπους; Για σένα ποιος παράτησε, τι;
Όλα αυτά μαγικά παίρνουν ζωή μπροστά στα μάτια σου, όλο σου το παρελθόν ανασταίνεται σε μία στιγμή, είδες τελικά τι πόρνες που είναι οι νύχτες. Οι φίλοι απόψε λείπουν, το ποτό δεν αρκεί και το τσιγάρο είναι η μόνη συντροφιά σου. Το τσιγάρο είναι ο φίλος που σου κρατάει το χέρι στη μοναξιά και μοναξιά δε σημαίνει πάντα να ‘σαι μόνος.
Τώρα κατάλαβες έστω και λίγο εκείνους τους τύπους ή τις τύπισσες που είναι όλη την ημέρα με ένα τσιγάρο στο χέρι; Το τσιγάρο είναι η ολιγόλεπτη ηρεμία τους, η παρηγοριά, η συντροφιά τους. Αν το κάθε τσιγάρο που έβαζαν στο στόμα τους είχε γλώσσα και μπορούσε να πει όσα νιώθουν, θα είχες εκπλαγεί από όσα θα άκουγες. Για εκείνους είναι ο τρόπος που ξέρουν για να πνίξουν τον πόνο τους.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα πιάσεις κάποιον να ανάβει το ένα και να σβήνει το άλλο, μην του φωνάξεις. Ξέρει ότι του κάνει κακό, ξέρει πως είναι εξαρτημένος αλλά η μεγαλύτερη του εξάρτηση είναι άλλη. Να τον ακούσεις, μόνο έτσι θα τον βοηθήσεις. Γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει περάσει και περνάει πολλά. Κάποιον ίσως έχει εκεί ψηλά, κάποιος άλλος ίσως του λείπει, κάποιος του φταίει και δεν έχει δύναμη πια να το πει παρά μόνο προσπαθεί να το πνίξει…
Έναν αναπτήρα, παρακαλώ!
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/me-mia-anapnoi/ekeinoi-poy-kapnizoyn-poly-exoyn-perasei-polla/
http://www.pillowfights.gr/me-mia-anapnoi/ekeinoi-poy-kapnizoyn-poly-exoyn-perasei-polla/
