Είμαστε όλοι εμείς που δώσαμε τόσα πολλά και πήραμε σαν αντάλλαγμα το τίποτα και την ταπείνωση. Μείναμε να χαζεύουμε το δρόμο καθώς εγκαταλείψατε όνειρα, αγκαλιές και κυρίως πληγωμένες καρδιές. Και κομμάτι το κομμάτι δε μας έμεινε καρδιά, οπότε αποφασίσαμε ότι ήρθε ο καιρός να συμπεριφερθούμε σαν τα άκαρδα όντα που μας καταντήσατε.
Μάθαμε να φεύγουμε πριν μας διώξουν. Να ξεαγαπάμε πριν μας ξεαγαπήσουν. Να λέμε βαριές κουβέντες που πληγώνουν. Φεύγουμε για να σωθούμε, έστω κι αν είναι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφήνουμε τις πληγές από το παρελθόν να φαίνονται, αλλά δεν επιτρέπουμε να τις αγγίξει κανείς, ακόμη κι αν είναι παγκοσμίου φήμης γιατρός με ειδικότητα στις διαλυμένες καρδιές. Αφήνουμε τις πληγές μας σε κοινή θέα για να έχουμε μια δικαιολογία να πετάξουμε όταν αποφασίσουμε να αποχωρήσουμε.
Δε σωζόμαστε, όμως, έτσι. Το γνωρίζουμε. Απλώς περιμένουμε ένα άτομο το ίδιο άκαρδο με εμάς. Ένα άτομο που το κατάντησαν οι καταστάσεις έτσι. Το γλυκό παιδί που έγινε αγρίμι κι ανάλογα συμπεριφέρεται. Υπάρχει ένας κρυφός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ μας. Ξεχωρίζουμε τους όμοιούς μας πολύ εύκολα. Αλλιώς φέρεται αυτός που γεννήθηκε μαλάκας κι αλλιώς κάποιος που είναι τέτοιος κατ’ επιλογή.
Όλα στη ζωή μας τα έχουμε στρωμένα. Όλα εκτός απ’ τα ερωτικά μας. Φίλοι και γνωστοί μας λατρεύουν και μας θαυμάζουν. Έτσι πέφτουν και τα θύματά μας στην παγίδα. Γνωρίζουν ανθρώπους κατά τ’ άλλα γοητευτικούς και συμπαθητικούς, ετοιμόλογους κι ευγενικούς.
Ίσως για λίγο παρασυρθούμε κι εμείς κι επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ενθουσιαστεί. Για λίγο μόνο. Διότι μετά κάθε πόνος, ανασφάλεια και φοβία ξυπνά και μας κρατά σε επαγρύπνηση. Δε μας επιτρέπει να δοθούμε πλήρως, δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω. Όλα τα βλέπουμε κι όλα τα ερμηνεύουμε ή και τα παρερμηνεύουμε. Δεν έχει σημασία.
Όταν η διαίσθησή μας, μας πει ώρα να φύγουμε, την κάνουμε με γοργά πηδηματάκια. Δεν αφηνόμαστε ν’ αφεθούμε. Κι όσο πιο καλά περνάμε, τόσο πιο γρήγορα θα φύγουμε. Χωρίς εξηγήσεις, πέραν απ’ το απλό «καλύτερα τώρα, παρά αργότερα». Είμαστε εμείς τα άκαρδα όντα που αφήνουν ανθρώπους με άδειες αγκαλιές και γκρεμισμένα όνειρα..
Μας είχαν πει ότι η καλοσύνη είναι μεταδοτική και πρέπει να φερόμαστε, όπως θέλουμε να μας φερθούν. Το προσπαθήσαμε μόνο για να διαπιστώσουμε ότι μπορεί η καλοσύνη να είναι μεταδοτική μεν, αλλά η κακία κι η εχθρότητα είναι επιδημία. Έτσι σταματήσαμε να φερόμαστε, όπως θα θέλαμε να μας φέρονται και φερόμαστε, όπως μας φέρθηκαν.
Προλαβαίνουμε καταστάσεις διότι έχουμε το άσχημο τέλος δεδομένο πια. Επιβεβαιώνουμε για λίγο το είναι μας κι όταν νιώσουμε ότι αρχίζει να παίζει το συναίσθημα μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και πάμε παρακάτω. Τι κι αν ο άλλος χτυπιέται και μας λέει ότι δε θα μας πληγώσει, τι κι αν δίνει όρκους αιώνιας αγάπης; Εμείς είμαστε ήδη με το ένα πόδι έξω απ’ την πόρτα.
Βλέπεις, είμαστε τα αρνάκια που έγιναν λύκοι κι όχι το αντίστροφο. Ποιος λύκος θα δεχόταν, αλήθεια, να γίνει αρνάκι; Με τι παραμύθια μας μεγάλωσαν και σε τι σαπουνόφουσκες; Τις είδαμε να σπάνε η μια μετά την άλλη και ξυπνήσαμε. Πληγωθήκαμε, σηκωθήκαμε και μεταμορφωθήκαμε.
Ξυπνήσαμε μουδιασμένοι κι αυτοκαταστροφικοί. Πληγώνοντας τους άλλους βλάπτουμε κι εμάς, μη νομίζεις. Ακόμη κλαίμε με χαζές ρομαντικές ταινίες, ακόμη χαζεύουμε αγαπημένα ηλικιωμένα ζευγαράκια που περπατάνε χέρι-χέρι και κυρίως ακόμη ποθούμε αυτόν τον ένα και μοναδικό έρωτα που θα μας αγαπήσει όσο τον αγαπάμε.
Απλώς παίρνουμε το χρόνο μας να ξαναχτίσουμε καρδιά. Διότι ο σπόρος υπάρχει κάπου βαθιά μέσα μας. Δεν ξεριζώθηκε. Και μέχρι να βρούμε τα κότσια να ρισκάρουμε και να δοθούμε χωρίς ενδοιασμούς επιλέγουμε να κρατάμε το παιχνίδι στα χέρια μας. Μέχρι τότε φροντίζουμε να διατυμπανίζουμε ότι δεν ψάχνουμε για έρωτες και φούξια μονόκερους, έτσι ώστε αν πέσεις στην παγίδα μας να ξέρεις να μην περιμένεις τίποτα από εμάς και να έχεις θωρακίσει καλά την καρδιά και την υπομονή σου.
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/beautiful-mess/emeis-pou-giname-akardoi/
http://www.pillowfights.gr/beautiful-mess/emeis-pou-giname-akardoi/
