Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιος μας πληγώνει επίτηδες και ποιος όχι

Σταθμός η ζωή μας για τρένα που όλο πάνε κι όλο έρχονται. Άλλοτε ως ενδιάμεσος σταθμός, άλλοτε ως τελικός προορισμός και άλλοτε με πρόθεση για τελικό προορισμό και επακόλουθη παρέκκλιση πορείας. Και οι εκδοχές, δύο για την τελευταία περίπτωση. Είτε το επιλέγουν οι ίδιοι είτε αποφασίζουμε εμείς να ανακοινώσουμε την ώρα της αναχώρησής τους από τη ζωή μας.

Έτσι, βαρύγδουπα και αποφασιστικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφήνουμε τον εγωισμό μας να ντυθεί «αξιοπρέπεια» και να εκφωνήσει το τέλος. Νιώθουμε περήφανοι που ήμασταν τόσο δυνατοί, ώστε να καταφέρουμε να ανυψώσουμε τα τείχη προστασίας που κτίζαμε προκαταβολικά τόσο καιρό μέσα στο μυαλό μας και να διώξουμε μακριά αυτό το τοξικό για εμάς στοιχείο, με βάση την κρίση μας. Όμως, πώς μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι για την απόφασή μας;

Πώς μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος που μας πλήγωσε το έκανε εν γνώσει του; Και πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι κατά πόσο μία ακόμα ευκαιρία δε θα άξιζε τον κόπο εκ μέρους μας, για να μπορέσουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι στο πλευρό του; Γιατί, στην περίπτωση που βλέπουμε πως μας πληγώνει επίτηδες ή έστω αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο αυτό, φεύγουμε χωρίς να κοιτάζουμε καν πίσω. Άκρως δικαιολογημένα και μάλιστα, με τις μεγαλύτερες ευχές. Όταν, όμως, αυτό γίνεται κατά λάθος;

Εκεί είναι που βρίσκεσαι διχασμένος, να προσπαθείς να κατανοήσεις και να κατανοηθείς. Γιατί, σαφώς δεν μπορείς να κατηγορείς κάποιον για τη λανθασμένη συμπεριφορά του από τη στιγμή που εξ αρχής δεν έχεις θέσει τα όρια, στα οποία μπορεί να κινηθεί. Αν δεν έχεις εξηγήσει στον άλλον αυτά που σε ενοχλούν, για να προσπαθήσει να τα αποφύγει και αν δεν έχεις αφιερώσει κάποιο χρόνο, για να του δώσεις να καταλάβει το λόγο που σε έχει πειράξει αυτό που ενδεχομένως είπε ή έκανε.

Πέρα από αυτό, είναι απαραίτητο να προσπαθήσεις και εσύ να καταλάβεις την ιδιοσυγκρασία του, προκειμένου να αναθεωρήσεις ως προς τα κίνητρα που τον οδήγησαν σε αυτή τη στάση απέναντί σου, τα οποία μπορεί και να ήταν αμιγώς καλοπροαίρετα.

Πριν αποφασίσεις να τον εγκαταλείψεις, λοιπόν, καλό θα ήταν να του μιλήσεις. Όλα τα πιο πάνω μπορούν να ξεκαθαριστούν μόνο μέσα από ένα διάλογο μαζί του, καθώς τα λεγόμενά του και κυρίως οι εκφράσεις που θα τον συνοδεύουν μπορούν να δείξουν πολλά όσον αφορά στο ενδεχόμενο αυτό που έκανε να ήταν εν αγνοία του. Τότε είναι που μπορείς, τιθασεύοντας το θιγμένο σου εγωισμό, να προσπεράσεις το ατυχές γεγονός και να συνεχίσετε από εκεί που μείνατε. Αφού, βέβαια, βλέπεις ανταπόκριση και από την άλλη πλευρά.

Όμως, άλλο το να εξηγείς κάποια πράγματα που ίσως να μην ενοχλούσαν άλλους και άλλο το να εξηγείς τα αυτονόητα. Αυτά που η κοινή λογική προστάζει να μην κάνεις, εφόσον θέλεις και αξίζεις να βρίσκεσαι στη ζωή του ανθρώπου που στέκεται απέναντί σου. Τότε η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. 

Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που έφτασες να πιστεύεις πως ό,τι και να πεις δεν πρόκειται να ληφθεί σοβαρά υπόψη, καθώς έχεις αναλύσει ήδη δεκάδες φορές τις συμπεριφορές που σε έχουν κουράσει και παρόλα αυτά, επαναλαμβάνονται. Είτε αυτό γίνεται εσκεμμένα είτε επειδή όντως δε φαίνεται να υπάρχει η οποιαδήποτε επικοινωνία.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ζητούμενο είναι να είμαστε ευτυχισμένοι. Και αυτό θα γίνει μόνο με τους σωστούς ανθρώπους. Στο χέρι μας είναι να τους επιλέξουμε και να μας επιλέξουν κι οι ίδιοι. Γιατί, εφόσον ζητούμε από τους υπόλοιπους να είναι τέλειοι απέναντί μας, θα πρέπει και εμείς να έχουμε την ανάλογη συμπεριφορά. Κάτι τέτοιο θα εναντιωνόταν -τουλάχιστον- στην ανθρώπινη μας φύση.

Το θέμα είναι να νοιαζόμαστε τόσο για τους ανθρώπους μας, όσο κοστίζει η προσπάθεια να αποφεύγουμε τα λάθη και, όταν γίνονται, να τα εντοπίζουμε και να τα διορθώνουμε. Αυτό δεν είναι το νόημα στην τελική; Αλλιώς, ας τους αφήσουμε να βρουν κάποιον που δε θα τους πληγώνει ούτε καν κατά λάθος.
Συντάκτης: Ελένη Σιήμη
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/apo-typomata/na-mathoume-na-ksexorizoume-poios-mas-pligonei-epitides-kai-poios-oxi/