Το κινητό έχει γίνει προέκταση του αυτιού, του χεριού και τελικά και του μυαλού μας. Είμαστε μια κινητή μονάδα παραγωγής που δουλεύει όλο το 24ωρο ασταμάτητα. Ακόμα και στον ύπνο μας σκεφτόμαστε πώς θα οργανώσουμε τις δουλειές της επόμενης μέρας με τέτοιο τρόπο, ώστε να χωρέσουν όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε μέσα στη μέρα.
Κάθε άνθρωπος παίρνει ενέργεια απ’ τη δουλειά του, νιώθει παραγωγικός, ζωντανός και χρήσιμος. Όσο πιο πολυάσχολος είσαι τόσο πιο έντονα νιώθεις την αδρεναλίνη να κυλά μέσα σου κι αυτό σε κάνει να νιώθεις ανίκητος. Ειδικά, όταν ασχολείσαι με κάτι που σε γεμίζει πνευματικά και σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργείς και να ελέγχεις τις καταστάσεις και τις εξελίξεις γύρω σου.
Αναγνωρίζεις από μακριά εκείνους που έχουν αυτήν τη λάμψη δημιουργίας στα μάτια, αυτούς που δεν μπορείς ποτέ να τους απασχολήσεις για πάνω από δέκα λεπτά, γιατί πάντα ο χρόνος τους είναι περιορισμένος. Πάντα έχουν κάπου να πάνε, κάτι να τελειώσουν, κάτι να προλάβουν.
Έχουν μια γοητεία αυτοί οι άνθρωποι, όταν βέβαια δεν είναι ψεύτικοι κι όταν όλη αυτή η βιασύνη κι η βαβούρα γύρω τους δεν είναι επιτηδευμένη. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν πολύ θόρυβο για το τίποτα. Αυτοί που κάνουν πολλά και στο τέλος δεν κάνουν τίποτα. Εκείνοι που τρέχουν και δε φτάνουν ποτέ πουθενά.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον πραγματικά δημιουργικό και πολυπράγμονα απ’ τον δήθεν πολυάσχολο, που απλώς θέλει να δημιουργεί εντυπώσεις, για να κάνει τους άλλους να πιστεύουν πως είναι σπουδαίος.
Η ζωή όλων έχει γεμίσει με ασχολίες, υποχρεώσεις, κοινωνικές γνωριμίες, κάθε είδους διασκεδάσεις, αλλά έχει αδειάσει από αληθινά κι ανεπιτήδευτα συναισθήματα. Όλοι είναι φίλοι με όλους, όλοι γνωρίζονται, χαιρετιούνται εγκάρδια στο δρόμο και στη δουλειά, εργάζονται μαζί και συνεργάζονται σε διάφορα «project».
Όλοι σε ξέρουν, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σε γνωρίσει, να μάθει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι, τι κουβαλάς και τι άλλο έχεις να προσφέρεις εκτός απ’ τα τυπικά προσόντα που χρειάζονται για να κάνεις σωστά τη δουλειά σου ή για να καλύψεις συναισθηματικά επιφανειακές ανάγκες φίλων και συντρόφων.
Γέμισε ο κόσμος με ανθρώπους πολυάσχολους, γεμάτους ευθύνες αλλά χωρίς καμία υπευθυνότητα. Δραστήριους της ζωής και ρακοσυλλέκτες της κοινωνικής επαφής, αφού μαζεύουν γύρω τους συναισθηματικά κουρέλια απ’ τις διάφορες και πολλές κοινωνικές γνωριμίες τους.
Ο νέος αυτός τύπος ανθρώπου που πνίγεται στη δουλειά, πνίγει έτσι και τη θλίψη του, πνίγει την αγωνία του και γενικά πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, αν τον αφήσεις μόνο του. Οι γνωριμίες κι οι δημόσιες σχέσεις καθορίζουν την κοινωνική θέση σου σε βαθμό που αν δεν κουδουνίζει συνεχώς το κινητό σου απ’ τις παντός είδους ειδοποιήσεις, δε θεωρείσαι υπολογίσιμη κοινωνική μονάδα. Ζεις στο περιθώριο και περιφέρεσαι νωχελικά γύρω απ’ τους πολυάσχολους και «γεμάτους» φίλους σου.
Γέμισε η ζωή μας με ωραία πράγματα που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε και γι’ αυτό τα βγάζουμε φωτογραφίες, για να τα δουν όλοι, να μας πουν τι σκέφτονται και να καθορίσουν τελικά ποια θα είναι η γνώμη μας γι’ αυτά.
Αν αυτό που νιώθεις δεν το υποβάλλεις γραπτά και δημόσια, είναι σαν να μην υπάρχει. Πρέπει να δηλώσεις στον κόσμο ότι είσαι ερωτευμένος, να το δουν όλοι και να το επιβεβαιώσουν. Να δηλώσεις ότι είσαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, απογοητευμένος, χωρισμένος, ηλίθιος, οργισμένος. Αν δεν το δηλώσεις, είναι σαν να μην το ένιωσες ποτέ.
Θα γεμίσει έτσι η ζωή σου σχόλια, λόγους κι αντίλογους. Θα σου λείπουν όμως πάντα οι πράξεις. Γιατί αυτές θέλουν προσπάθεια, θέλουν δράση, θέλουν ψυχική δύναμη κι αληθινό συναίσθημα.
Θέλουν να σηκωθείς και να κουνήσεις ολόκληρο το σώμα σου, όχι μόνο τα δύο σου δάχτυλα για να γράψεις ένα παρηγορητικό ή ένα αποδοκιμαστικό σχόλιο. Οι πράξεις θέλουν να έρθεις κοντά με τον άλλον, να του πιάσεις το χέρι, να τον ταρακουνήσεις, να τον χαστουκίσεις ή να τον φιλήσεις.
Ζωές γεμάτες και καρδιές άδειες από αληθινά συναισθήματα που δε χρειάζεται να τα κοινοποιήσεις, για να πάρουν μορφή κι υπόσταση. Τίποτε δε μένει πια στη φαντασία, όλα είναι έτοιμα μπροστά μας σε εικόνες. Μόνο με τη φαντασία όμως δημιουργείς τις πιο όμορφες κι αξιοπερίεργες εικόνες.
Ποτέ ο άνθρωπος δεν υπήρξε περισσότερο μόνος από αυτήν τη στιγμή που παλεύει ν’ ανακαλύψει τι νιώθει, μόνος του μπροστά σε μια οθόνη γεμάτη χρώματα, η οποία όμως δεν μπορεί να χρωματίσει τη ζωή του.
Γιατί όσα χρώματα κι αν έχει μια εικόνα, οι λέξεις θα είναι πάντα μαύρες κουκκίδες σε άσπρο χαρτί. Και το ασπρόμαυρο δεν είναι χρώμα. Όσο γεμίζουμε τον «τοίχο» μας με λόγια τόσο αδειάζουμε την καρδιά μας από αλήθειες.
Επιμέλεια Κειμένου Βασιλικής Γραμμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βασιλική Γραμμένου
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/logia-kai-poypoyla/gemates-zoes-adeies-kardies/
http://www.pillowfights.gr/logia-kai-poypoyla/gemates-zoes-adeies-kardies/
