Σχέσεις κι έρωτες, φιλίες και γνωριμίες, συνεργασίες και συγγενείς που διάλεξα ή μας διάλεξαν τα γονιδιακά αποτυπώματα μας… Μπαίνουν, αγγίζουν, φεύγουν κι αφήνουν όχι πίσω τους, μα παντοτινά σε κάθε πορεία στο αύριο τα σημάδια τους για να πάω μπροστά.
Άλλοι μπαίνουν σαν ευλογία και απάντηση σε προσευχή κι άλλοι σαν ένα μάθημα για περαιτέρω εξέλιξη. Κάποιοι μπαίνουν και γίνονται στήριγμα, ώμος να χορέψεις συρτάκι και πεντοζάλη, χέρι να σηκωθείς ή να κρατήσεις απλά σφιχτά την ώρα που μετράς αστέρια-επιθυμίες.
Άνθρωποι δικοί σου που κι εσύ δώρο τους έγινες ηθελημένα και σου δίνουν την αληθινή για την δεδομένη χρονική στιγμή συνάντησης σας ψευδαίσθηση, της «παντοτινής παρουσίας τους».
Έρχονται συνήθως απρόσμενα και δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές σου παίζοντας με τις όποιες ενοχές του «λίγου» σου και βγάζουν από μέσα σου άλλες φορές τον άγγελο κι άλλες τον δαίμονα που ούτως ή άλλως τους …κουβαλάς αιώνες τώρα…συγκάτοικοι αυτοί και συνεργός εσύ σε ένα προπατορικό κοινό έγκλημα που ίσως να ήταν και ευλογία τελικά.
Τα πάντα έχουμε μέσα μας. Και το καλό και το κακό και αυτό είναι το καλύτερο και το χειρότερο ταυτόχρονα που μπορεί να μας συμβεί αν δεν το διαχειριστούμε σωστά. Οι άνθρωποι μου… μέσα μου και αυτοί σαν το καλό και το κακό μου, αποφασισμένοι και όχι διαθέσιμοι απλά να τα αγαπήσουν και τα δυο. Οι άνθρωποι μου!
Εκείνοι που μου λείπουν και τους αναζητώ με ένα τηλέφωνο στις 3 το πρωί! Αυτοί που κι αν φύγουν θα θυμάμαι για πάντα, και μετά θα γυρνάνε κι όλα όσα ζήσαμε μαζί στην μνήμη μου. Οι άνθρωποι που με απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσα ίσως κι εγώ.
Που η ουσία δεν είναι αν στάθηκαν «λίγοι» μπροστά σε αυτό που χρειαζόμουν εγώ από εκείνους αλλά αν μετά την διαπίστωση αυτή στάθηκα εγώ «λίγη» απέναντι τους, μικρή και εγωίστρια , σπάταλη διαχειρίστρια συναισθημάτων.
Οι άνθρωποι μου… αυτοί που θα ζουν πάντα όχι σε μια φωτογραφία στο κινητό ή σε μια κοινοποίηση εικονικής ευτυχίας στο facebook αλλά μέσα μου σε όλα όσα θα με κάνουν να χαμογελάσω , να θυμηθώ , να αναζητήσω για τα γέλια μας, τα δάκρυα και τις ατελείωτες κουβέντες μας με καφέ ή κρασί σε καλοκαίρια δίπλα σε φωτιές και φωτιές σαν Αύγουστος!
Αρνούμαι να τους μετρήσω λοιπόν… Γιατί αν δεν είναι πια ουσιαστικά και αληθινά δίπλα μου, αν υπάρχουν μόνο σαν καταχώρηση επαφής στο κινητό μου και αγκάθι ή ρόδο στην καρδιά μου τότε κι εγώ -ας ήμαστε ειλικρινείς- δεν προσπάθησα αρκετά να τους κρατήσω.
Με κοιτώ στον καθρέφτη εαυτού που δεν απαντά σε χαζοερωτήματα τύπου «ποια είναι ομορφότερη» μα «ποια είναι η πιο αληθινή» και με ρωτώ στα ίσια χωρίς υπεκφυγές… Έπρεπε να προσπαθήσεις πιο πολύ για να τους συγχωρέσεις; Μήπως όφειλες εσύ ένα συγγνώμη; Γιατί σου λείπουν τόσο αυτοί οι άνθρωποι τελικά;
Τι… έλειψε στο μεταξύ σας; Γιατί τους νοσταλγείς τόσο πολύ; Μήπως δεν έληξε ποτέ τελικά η ιστορία σας; Πως θα καταγραφείτε στην…Ιστορία των σχέσεων στον άχρονο χρόνο;
Οι άνθρωποι μου… Δεν σας μετρώ, μα μετρώ εγώ με την μεζούρα της Πολυάνας αν ήμουν αρκετά «ψηλή» στα όσα ένιωσα για εσάς ή έβαλα τακούνια δωδεκάποντα. Θα δώσω μάχες για εσάς μέσα μου με αντίπαλο στρατό τους φόβους μου.
Τα σημάδια που θα μείνουν από την μάχη τούτη θα είναι εκείνα που θα μας κάνουν ένα και πάλι. Είναι εκείνα που θα μας κρατήσουν για πάντα ενωμένους με μια αόρατη κλωστή. Η αρχή μου να ενώνεται με το τέλος σας και αυτό να κρατά για… πάντα!
Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να… με μετρήσουν. Εύχομαι να πήρα μπόι στον τελικό απολογισμό ψυχής.
Photo: Author/Depositphotos
Πηγή
http://enallaktikidrasi.com/2018/02/tous-anthropous-tis-zois-mou-ekatsa-na-metriso/
