Δεν προσποιείται η ανατριχίλα

Υπάρχουν λίγα συναισθήματα που αγγίζουν τον άνθρωπο. Ειδικά στις μέρες μας, όλα τα έχουμε εκμηδενίσει, τον έρωτα, το ρομαντισμό, τη γενναιοδωρία, τη συγκίνηση. Κάνουμε πράγματα απλώς για να τα κάνουμε, χωρίς να μας ευχαριστούν, χωρίς να μας γεμίζουν κι ύστερα αναρωτιόμαστε πού πήγε εκείνη η ανατριχίλα, εκείνο το ρίγος που νιώθουμε σ’ όλο μας το κορμί, όταν κάτι πραγματικά μας αγγίζει.
Ένα κύμα ρίγους σε κάθε σπιθαμή δέρματος κι ένας αόρατος ηλεκτρισμός να διαχέεται σ’ όλο το φάσμα του κορμιού μας. Για λίγα δεύτερα είναι λες κι όλο σου το είναι διαπερνάται από μια ξένη δύναμη. Κι όμως, είναι η μοναδικότητα των στιγμών, που αποτυπώνεται στη μνήμη μας.
Δεν προσποιείται η ανατριχίλα. Ό ,τι κι αν κάνεις για να την κρύψεις ή για να την αποφύγεις, φαίνεται. Σε προδίδει και φανερώνει τα μύχια συναισθήματά μας. Είναι ορατή στους άλλους απ’ το τίναγμα του σώματός μας, το σήκωμα των τριχών και των θυλάκων του δέρματός μας και το ανασήκωμα των ώμων μας.

Τι είναι εκείνο όμως το γεγονός, που μπορεί να δεις ή ν’ ακούσεις και να σου προκαλέσει αυτήν τη συγκίνηση; Συνήθως προκαλείται από γεγονότα που μας σοκάρουν και μας προκαλούν αγωνία και δέος. Ένα άγγιγμα απ’ τον άνθρωπο που αγαπάμε μοιάζει με ηλεκτρική εκκένωση στο σώμα μας. Ένα έντονο βλέμμα που μας γδύνει νοητά απ’ την κορυφή ως τα νύχια είναι ικανό να μας κάνει ν’ ανατριχιάσουμε.

Μια γνώριμη φωνή, η οποία μας ψιθυρίζει κάτι απρόσμενα στο αυτί μας κι ένα φιλί ξαφνικό στο λαιμό ίσα που ν’ ακουμπάνε τα χείλη στο δέρμα μπορούν να κάνουν το σώμα μας ν’ αναριγήσει. Ό,τι μας προκαλεί συναισθηματική έκρηξη μπορεί να μας φορτίσει. Ρίγος, όμως, μας προκαλούν ελάχιστα πράγματα κι αυτά είναι συνήθως συνδεδεμένα με τις βαθύτερες επιθυμίες και κυρίως με τα προσωπικά «αδύνατα» που κάποια στιγμή έγιναν δυνατά.

Το θαύμα του καθενός κρύβεται σε μικρές στιγμές ευτυχίας, που ούτε καν φανταζόταν ότι κάποια στιγμή θα ζήσει. Εκείνες που συμβαίνουν όταν πάψεις πια να ελπίζεις κι έρχονται απ’ το πουθενά. Άνθρωποι που φέρνουν με τον ερχομό τους την ευτυχία στη ζωή μας και γεγονότα που ανατρέπουν τη ρουτίνα μας με ευχάριστο τρόπο.

Μηνύματα αγάπης που εκφράζουν την αλήθεια μας, ευχές  που δείχνουν τη σημαντικότητά μας στη ζωή κάποιων ανθρώπων και λόγια που εκπορεύονται απ’ την καρδιά πάντα θα έχουν την πρωτοκαθεδρία να μας δημιουργούν ρίγη συγκίνησης.

Τι άλλο μπορεί να μας συγκινήσει; Μα φυσικά οι φωτογραφίες. Εκείνες που αποτύπωσαν όμορφες στιγμές τους παρελθόντος με αγαπημένα πρόσωπα, παππούδες και θείους που αγαπήσαμε κι ίσως κάποιοι δεν είναι πλέον μαζί μας, φίλοι που στιγμάτισαν κάποιες απ’ τις ωραιότερες στιγμές μας ως φοιτητές, άνθρωποι που πλέον έχουν τραβήξει έναν άλλο δρόμο στη ζωή τους. Ανοίγεις ένα άλμπουμ και ξετυλίγονται μπροστά σου στιγμές από μία άλλη ζωή και τσουπ πέφτει στα χέρια σου μία φωτογραφία που είχες καιρό να δεις, φορτίζεσαι συναισθηματικά, σκέφτεσαι κι αναριγείς.

Μια ζεστή, εγκάρδια αγκαλιά. Μια αγκαλιά ενός ανθρώπου που αγαπάς και νοιάζεσαι. Μια απόδειξη αγάπης κι ενδιαφέροντος, μια σφιχτή αγκαλιά για να σου θυμίζει ότι όλα μπορούν να ξανακολλήσουν, αρκεί ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι.

Υπάρχει κάτι άλλο, που μπορεί να σ’ ανατριχιάσει περισσότερο απ’ το ατέρμονο περπάτημα των δαχτύλων πάνω στο γυμνό σου δέρμα; Ένα χάδι στην πλάτη, απ’ τα δάχτυλα που ζωγραφίζουν στο σώμα σου την επιθυμία κάθε φορά που σε κρατούν, είναι ικανό ν’ αναριγήσει το σώμα και την ψυχή σου. Λίγα πράγματα μας κάνουν ν’ ανατριχιάζουμε. Κι αυτά είναι κυρίως τ’ αληθινά. Αγκαλιές, χάδια και φιλιά. Ίσως κι οι αναμνήσεις μας.

Αφέσου σε κάθε αναρίγημα και να θυμάσαι, όπως είπε κι ο Pablo Neruda: «Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία σου, να μη σ’ ενδιαφέρει».

Συντάκτης: Αναστασία Νάννου

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/nannoskepseis/den-prospoieitai-i-anatrixila/