Οι ανθρώπινες ψυχές μοιάζουν συχνά με λουλούδια που μαραίνονται. Είναι στιγμές που πονάνε τόσο πολύ που είναι λες και αδειάζουν. Σκληραίνουν και απομονώνονται.
Δεν έχουν χώρο για άλλα βάσανα, για άλλες σκέψεις. Τα άσχημα λόγια και οι άσχημες πράξεις αγαπημένων ανθρώπων, τις αποδεκατίζουν. Τις κάνουν θρύψαλα που δύσκολα συναρμολογούνται ξανά. Δύσκολο να μαζέψεις τα σκόρπια κομμάτια σου και να φτιάξεις ότι χάλασε.
Βαθιά μέσα σου, ελπίζεις. Ελπίζεις πως η ραγισμένη σου καρδιά θα τα καταφέρει.
Άλλωστε δεν είναι η πρώτη της φορά. Συνηθισμένη σε ανθρώπους που δεν τη σεβάστηκαν, έμαθε να ανταπεξέρχεται. Η ζωή είναι γεμάτη δύσβατα μονοπάτια.
Η ψυχή σου τα γνωρίζει καλά. Έχει περιπλανηθεί πολλάκις σε αυτά. Έτσι έμαθε να βρίσκει διεξόδους, εναλλακτικές. Έμαθε να σηκώνει το ανάστημα και να προχωράει μπροστά υπερήφανη. Έμαθε να παίρνει κουράγιο από ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις που της πρόσφεραν χαμόγελα. Βρήκε τα στηρίγματά της. Βρήκε τη πηγή της δύναμης της.
Τώρα όταν σκληραίνει είναι μόνο για να δείξει την αδιαφορία της σε όσα δεν αξίζουν τον κόπο καν να ασχοληθεί. Τώρα ανοίγει μόνο σε εκείνους που ξέρουν να την ακούσουν, να την αγκαλιάσουν και να την κάνουν να χτυπά δυνατά λες και έχει ξαναγεννηθεί από την αρχή. Οφείλεις, ωστόσο, να την προσέχεις και να τη φροντίζεις γιατί όπως ξέρεις πολύ καλά, δεύτερη ζωή δεν έχει…!
Πηγή
https://www.ewoman.gr
