Θα 'θελα να μπορούσες να δεις το χαμόγελό μου, κάθε που χάνομαι στα χέρια σου· να έβλεπες πώς παρασύρεται απ’ το απαλό σου δέρμα.
Θα 'θελα να’ χες τη δύναμη να τρυπώσεις στο μυαλό μου, καθώς οι σκέψεις σχηματίζουν τ’ όνομά σου· να ένιωθες σαν το σπίτι σου.
Θα 'θελα να μπορούσες να με νιώσεις, όταν σ’ ακούω να μιλάς· να μάθεις πώς αναριγώ σε κάθε ψίθυρο των «σ’ αγαπώ» σου.
Θα 'θελα να ‘χες τη δύναμη να μετρήσεις έναν-έναν τους χτύπους της καρδιάς μου, όταν φεύγεις και απομένει η μυρωδιά σου στο δωμάτιο· να μου έλεγες με ποια μελωδία μοιάζει ο νοσταλγικός ρυθμός τους.
Θα 'θελα να μπορούσες να διαβάσεις πίσω απ’ τα λόγια τις μεγαλύτερές μου αλήθειες· να καταλάβεις τον λόγο που μελαγχολώ «δίχως αιτία» – είναι που θέλω τόσα να σου πω, μα χάνω μια μια τις λέξεις.
Θα 'θελα ν’ αντίκριζες το βλέμμα μου, τα ξημερώματα που γράφω για σένα· τότε, που λάμπει μονάχα ένα φεγγάρι ματωμένο. Θα το μπορούσες, άραγε; Θα το άντεχες;
Κι ας είχα εγώ τη δύναμη να σου δείξω πόσο τρυφερά αγγίζεις· πόσο ερωτεύσιμα κοιτάς· πόσο ξεχωριστά υπάρχεις· πόσο γλυκά ξέρεις ν’ αγαπάς.
Πηγή
http://metaximas.org
