Τις περισσότερες φορές πιστεύουμε ότι εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Κι όμως, δεν ισχύει πάντα.
Σύμφωνα με έρευνες, το 16-75% των μικρών παιδιών παρουσιάζουν ιδιορρυθμίες και ιδιοτροπίες στη διατροφή τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κατά την περίοδο αυτή, το παιδί εκφράζει περισσότερο την ατομικότητά του και εκδηλώνει την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του – και όχι στο ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά εμείς.
Ωστόσο, υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορούμε να δοκιμάσουμε προκειμένου να βοηθήσουμε το παιδί να ξεπεράσει την άρνηση να δοκιμάζει και να τρώει το φαγητό του.
1. Μην το πιέσεις
Το να πιέζουμε το παιδί να φάει είναι μία από τις συνήθεις πρακτικές που εφαρμόζουμε από καταβολής κόσμου ειδικά στα παιδιά που «δεν τρώνε πολύ». Παρόλο που η πίεση μπορεί τελικά να «δουλέψει» και το παιδί να αναγκαστεί να φάει είτε για να μας ευχαριστήσει, είτε για να «κερδίσει» ένα έπαθλο, η πρακτική αυτή μακροχρόνια έχει αντίθετα αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ενήλικες οι οποίοι πιέστηκαν μικροί πάνω από ένα πιάτο φαγητό, παρουσίασαν απέχθεια σε πολλά είδη φαγητού. Αυτό που κάνω εγώ είναι να ενθαρρύνω τα παιδιά μου να δοκιμάσουν και να δοκιμάζω κι εγώ κάτι μαζί τους.
2. Σε κάθε νέο φαγητό, βάλε και κάτι απ’ το αγαπημένο του
Είναι λογικό τα παιδιά να μην αγαπούν μερικές γεύσεις και ειδικά τις υγιεινές. Μπορείτε λοιπόν να τις «καμουφλάρετε» χρησιμοποιώντας και άλλα υλικά που αγαπούν τα παιδιά και κάνουν πιο θελκτικό το πιάτο και τη γεύση του. Αν για παράδειγμα το παιδί δεν αγαπάει τις φακές, αλλά του αρέσει το ρύζι μπορείτε να φτιάξετε ένα φακόρυζο με το ρύζι να υπερτερεί σε αναλογία. Αν δεν τρώει λαχανικά (μπρόκολο, κολοκυθάκι, καρότο) μπορείτε να τα «κρύψετε» μέσα σε κάτι που αγαπά, όπως ένα μπιφτέκι, ή να τα κάνετε κροκέτα φούρνου κοκ.
3. Να τηρείς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα γευμάτων και κολατσιού
Η τήρηση ενός συγκεκριμένου προγράμματος γευμάτων και κολατσιών είναι πολύ σημαντική καθώς είναι γνωστό πως οι γευματικές συνήθειες αποτελούν σημαντικό παράγοντα και για τη διαμόρφωση της διατροφικής συμπεριφοράς των παιδιών που τα συνοδεύει και μετά την ενηλικίωσή τους.
Προσωπικά, τηρώ πάντα ένα πρόγραμμα ως προς τα γεύματα αλλά και ως προς το κολατσιό των παιδιών μου.
Συνήθως μεσολαβεί ένα διάστημα 2,5 – 3 ωρών ανάμεσα στα γεύματα κι αυτό γιατί παρατήρησα πως όταν τα αφήνω όλα στην τύχη τους, τα παιδιά συνήθως «τσιμπολογούν» συνεχώς διάφορα σνακ μέσα στη μέρα με αποτέλεσμα όταν φτάνουμε στο κυρίως γεύμα να είναι ήδη χορτασμένα και να αρχίζουν οι δυσκολίες. Εκτός αυτού όμως, το «τσιμπολόγημα» χωρίς πρόγραμμα δε δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να μάθει να αναγνωρίζει σωστά το αίσθημα της πείνας και του κορεσμού.
Επιπλέον αν ένα παιδί «τσιμπολογάει» συχνά μέσα στη μέρα είναι πιθανό να μην καταναλώσει επαρκή ποσότητα από το κυρίως γεύμα του, προσλαμβάνοντας έτσι μικρότερη ποσότητα θρεπτικών συστατικών.
4. Σέρβιρέ του μια μικρή μερίδα
Καλό είναι να προσπαθούμε να κρατάμε το μέγεθος της μερίδας σύμφωνα με τις ανάγκες του παιδιού. Από την εμπειρία μου, αλλά και από την παιδίατρό μου ξέρω πως στα μικρότερα παιδιά είναι προτιμότερο να δίνουμε μικρές μερίδες και μάλιστα μικρότερες από όσο θα ήθελαν να φάνε γιατί αυτό τους δημιουργεί μια αίσθηση εκπλήρωσης του στόχου τους. Γενικά είναι προτιμότερο ένα παιδί να ζητήσει από τους γονείς λίγο ακόμη, παρά να γκρινιάζει και να αγχώνεται επειδή δεν μπορεί να τελειώσει το φαγητό του.
5. Κάνε την μαγειρική παιχνίδι
Κάντε μαζί μια λίστα. Πηγαίνετε μαζί με το παιδί για ψώνια. Μαγειρέψτε μαζί και σερβίρετε το φαγητό σας στο τραπέζι. Αυτή είναι μια διαδικασία που τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν πολύ. Ενώ τους δημιουργείτε το ενδιαφέρον να γευτούν αυτό που έφτιαξαν από μόνα τους, επιπλέον, έχουν την ευκαιρία να επεξεργαστούν τη νέα τροφή και να τη γνωρίσουν από πρώτο χέρι. Πολύ σημαντικό, είναι επίσης να φάτε μαζί το ίδιο φαγητό.
Πηγή
https://www.ekriti.gr
