Γράφει η Λιάνα
Μην την υποτιμάς την καρδιά σου. Μην τη γεμίζεις με ψεύτικα λόγια και ανύπαρκτες ελπίδες. Κι όταν νιώσει κάτι, άστην να το ζήσει στα άκρα. Άστην να γεμίσει συναισθήματα, εικόνες και προσδοκίες. Άστην να ανθίσει ή να ματώσει. Δεν υπάρχει μέτρο στο “νιώθω”. Όλα είναι θεμιτά, όταν πρόκειται γι αυτήν.
Η άνοδος και η πτώση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το γέλιο και το δάκρυ συνυπάρχουν κάθε μέρα και εναλλάσσονται. Κι είναι μοιραίο να βιώσεις στην πορεία σου και απόλυτη ευτυχία και αβάσταχτη στεναχώρια. Έτσι μένει ο κόσμος σου σε ισορροπία, έτσι εμπλουτίζονται οι εμπειρίες σου, έτσι μαθαίνεις την πραγματικότητα.
Μην την υποτιμάς την καρδιά σου. Μην τη γεμίζεις με ψεύτικα λόγια και ανύπαρκτες ελπίδες. Κι όταν νιώσει κάτι, άστην να το ζήσει στα άκρα. Άστην να γεμίσει συναισθήματα, εικόνες και προσδοκίες. Άστην να ανθίσει ή να ματώσει. Δεν υπάρχει μέτρο στο “νιώθω”. Όλα είναι θεμιτά, όταν πρόκειται γι αυτήν.
Η άνοδος και η πτώση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το γέλιο και το δάκρυ συνυπάρχουν κάθε μέρα και εναλλάσσονται. Κι είναι μοιραίο να βιώσεις στην πορεία σου και απόλυτη ευτυχία και αβάσταχτη στεναχώρια. Έτσι μένει ο κόσμος σου σε ισορροπία, έτσι εμπλουτίζονται οι εμπειρίες σου, έτσι μαθαίνεις την πραγματικότητα.
Ο παράδεισος κι η κόλαση είναι μέσα σου. Σε συνεχόμενη αρμονία και σύγκρουση. Όσο κι αν δεν είναι συνειδητό, κάθε λεπτό, παλεύεις μ’ αυτά τα δυο. Ζεις ανάμεσα σε πρέπει και θέλω. Σε πειρασμούς που σε αποδιοργανώνουν, σε βγάζουν απ’τα συνήθη και σε γαλήνιες στιγμές που απολαμβάνεις την ηρεμία. Όλα πρέπει να τα νιώσεις, να τα ρουφήξεις με μια βαθιά ανάσα για να γεμίσεις ζωή, να τα κάνεις για λίγο ή για πολύ δικά σου. Για να μην έρθει ποτέ εκείνη η στιγμή, όταν περάσει ο καιρός, που θα εμφανιστούν μπροστά σου απωθημένα και αν.
Ο πεινασμένος άνθρωπος, αυτός που έζησε μια ζωή καλυμμένος, αυτός που έζησε φτωχός, χωρίς ανεξέλεγκτες στιγμές, χωρίς ξημερώματα με κλάματα, στο τέλος γίνεται μίζερος και κακός. Όχι γιατί το θέλει, απλά γιατί δε μυήθηκε σ’ αυτά που έχουν δύναμη να τον γεμίσουν αναμνήσεις.
Κι οι αναμνήσεις μας είναι τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, όταν κάνουμε το ταμείο μας.
Γι αυτό σου λέω. Μη φοβάσαι τις πληγές. Μην παραμυθιάζεσαι πως μπορείς να μπεις σ’ ένα χρυσό κλουβί, που τίποτα δε θα σ’ αγγίζει. Πρέπει να σπουδάσεις τη ζωή. Πρέπει να μάθεις να γελάς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να κλαις. Και πρέπει να αφήνεσαι. Να γεμίζεις με κάθε χρώμα. Δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχουν εκατομμύρια χρώματα και οφείλεις να τα δεις. Το χρωστάς σε σένα.
Γι αυτό σου λέω. Μη φοβάσαι τις πληγές. Μην παραμυθιάζεσαι πως μπορείς να μπεις σ’ ένα χρυσό κλουβί, που τίποτα δε θα σ’ αγγίζει. Πρέπει να σπουδάσεις τη ζωή. Πρέπει να μάθεις να γελάς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μπορείς να κλαις. Και πρέπει να αφήνεσαι. Να γεμίζεις με κάθε χρώμα. Δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχουν εκατομμύρια χρώματα και οφείλεις να τα δεις. Το χρωστάς σε σένα.
Ακολούθα την καρδιά σου. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη σου. Κι αν έρχονται στιγμές που μοιάζει πως θα σπάσει, αυτή θα βρει τη δύναμη να ξεκινήσει απ’την αρχή. Γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Να διαμορφώνει τις κατάλληλες συνθήκες, για να συνεχίζεις το ταξίδι σου. Ένα πράγμα μόνο να θυμάσαι πως χρειάζεται. Αγάπη. Για όλα τα θετικά και αρνητικά που συναντάς. Γιατί στην τελική, με την αγάπη όλα μοιάζουν πιο εύκολα..
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Πηγή
http://www.loveletters.gr