Μιλώ για τα πουλιά. Έχουν δυο φτερά στη πλάτη. Άλλοτε σκίζουν τον αέρα κι άλλοτε πορεύονται μαζί του.
Είναι οι μέρες που κουρνιάζουν σε χωμάτινα απάγκια η στις φιλόξενες αγκαλιές των δέντρων κι κάποιες άλλες δοκιμάζουν τα όρια στο πέταγμά τους.
Δεν φοβούνται τον άνεμο. Μα ούτε και τη νηνεμία.
Είναι επιλογή τους. Μία απόφαση κάθε φορά για το πώς θα χαρούν τη μέρα τους.
Προσγειώνονται στα νερά του ποταμού κυνηγώντας τη λεία τους κι άλλοτε απλά για να βρέξουν τα φτερά τους.
Μα σαν ο ουρανός κλάψει βρίσκουν αφορμή για παιχνίδια.
Ακόμα κι αν δεν μπορούν να πετάξουν αφήνουν τις σταγόνες να κυλήσουν στα πούπουλά τους.
Κι όντας μουσκεμένα παίζουν με τα ράμφη τους.
Δεν αγχώνονται. Απλά ζούνε.
Δεν εξημερώνονται. Απλώς προσεγγίζουν.
Δεν διαμένουν. Απλά διανυκτερεύουν.
Δεν επαναπαύονται. Απλώς ξεκουράζονται.
Κι ότι αγαπούν το επισκέπτονται.
Φεύγουν κι επιστρέφουν ανάλογα την αξία της περιοχής.
Μα δεν ξεχνούν ότι τα κράτησε ζωντανά.
Ναι τα πουλιά. Έχουν δύο φτερά και πετάνε.
Μα δεν ξεχνούν ότι τα κράτησε ζωντανά.
Ναι τα πουλιά. Έχουν δύο φτερά και πετάνε.
Εσύ τι είσαι;! Μη ψάξεις τη πλάτη σου.Τα δικά σου φτερά βρίσκονται στη ψυχή σου.
