Κι ό,τι είχε να της πει, το είπε το φιλί του...

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου

Έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου και γύρισε να την κοιτάξει.
Ήθελε τόσα πολλά να της πει, αλλά δεν έβγαινε κουβέντα από το στόμα του.
Πώς θα μπορούσε κιόλας να πει;

Εκείνη τη στιγμή αισθανόταν ένα κύμα δέους και πάθους να τον κυριεύει.
Την πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά και ήταν σαν αγκάλιασε ολάκερο τον κόσμο.
Έσκυψε να την φιλήσει και ένιωσε να φιλά το όνειρο.
Άγγιξε το πρόσωπό της και της χάιδεψε μια τούφα από τα μαλλιά.

Πόσο του άρεσε να παίζει με τις ατίθασές της μπούκλες!
Πήγε κάτι να πει, αλλά σκέφτηκε πως δεν έχει σημασία.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι πολύτιμες, ιερές…Δυο ψυχές συναντιούνται, ενώνονται και κάνουν την υπέρβαση.

Τα σώματα τα φθαρτά ανασταίνονται και η σκέψη οργιάζει.
Και όλα αυτά γιατί είναι εκείνος και εκείνη στο εδώ και τώρα, δίχως παρεμβολές εξωτερικές.
Ζούνε τη στιγμή, το λεπτό και το δευτερόλεπτο γιατί ξέρουν.

Ξέρουν πως τον άνθρωπό σου οφείλεις να τον τιμάς, να τον αγαπάς και να τον αναζητάς κάθε μέρα.
Κάθε λέξη έχει συνέπειες..
Κάθε σιωπή το ίδιο…
Πόσο θα ΄θελε να της πει πως αισθανόταν για εκείνη!
Δεν ήθελε, όμως, να αρκεστεί σε λέξεις χιλιοφορεμένες και χιλιοειπωμένες.

Ήθελε κάτι μοναδικό, γιατί αυτό που είχαν ήταν μοναδικό.
Φιλήθηκαν …και ήταν σα να ζωντάνεψε το είναι του!

Πηγή
http://www.loveletters.gr