Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
Όσο κι αν αγαπώ τα παραμύθια, άλλο τόσο απεχθάνομαι το παραμύθιασμα.
Αυτό που σου πλασάρουν μερικοί ως δώρο.
Είναι σαν να σου προσφέρουν ένα σοκολατάκι, που το τυλίγει με χάρη ένα ωραίο φαντεζί χαρτάκι
Τη στιγμή που το ανοίγεις και γεμάτος λαχτάρα θες να δαγκώσεις και να γευτείς όλη του την γλύκα, τι κρίμα, η γεύση που σου αφήνει δεν είναι ότι φαντάστηκες.
Αυτό το λαμπερό του περιτύλιγμα, δεν δίνει τη θέση του στη μοναδική γεύση που ήλπιζες να γλυκάνει τον ουρανίσκο σου.
Αντίθετα σε απογοητεύει
Είναι αυτή η άνιση σχέση του μέσα, με αυτό που φαίνεται προς τα έξω.
Έτσι μπορούμε να παρομοιάσουμε την απογοήτευση που μας προσφέρουν μερικοί άνθρωποι, τυχαίοι στη ζωή μας…μας παραμυθιάζουν
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος!
Γεμίσαμε από τοίχους με συνθήματα και στιχάκια, που μιλούν για τι άλλο…για αγάπη για ευτυχία
Ένα σαν αυτό, το λίγο που σου δίνουν για πολύ.
Εσύ, πρέπει να είσαι ικανοποιημένος με αυτό το λίγο που στο πουλάνε για πολύ!
Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως αυτό δεν σου αξίζει
Αντί λοιπόν να τους το πετάξεις στα μούτρα ,το παίρνεις και λες και ευχαριστώ. Είναι μάλιστα φορές που σε κάνουν να νοιώθεις και μοναδικός, για αυτό που σου προσφέρουν.
Ναι, αυτό! Αυτό από τα αποφάγια τους από το περίσσεμα τους
Αυτό πιστεύω πως είναι η ξεφτίλα μας ως ανθρώπινο είδος
Δίνουμε μεν αλλά…
Σκορπάμε, λόγια χειρονομίες, συναισθήματα, άσκοπα δίχως σεβασμό.
Έχασαν οι λέξεις το νόημα τους. Τις ανακυκλώνουμε πέρα δώθε, σαν σκουπίδια που τα παίρνει ο αέρας.
Και έχουν απομείνει σκόρπιοι και αυτοί χαμένοι στον όχλο, κάτι ρομαντικοί, ευκολόπιστοι ευαίσθητοι άνθρωποι, που μοιράζουν οι ανόητοι κομμάτι, κομμάτι την ψυχή τους. Τη μοιράζουν…… σε αυτούς που ακούν ότι θέλουν, όπως θέλουν.
Αφού ωραία, ωραία τελειώσει και το παραμύθι που σου διάβασαν άντε…
Άντε τώρα σιγά-σιγά, άρχισε πάλι να μαζεύεις τα κομμάτια, έτσι που να την κάνεις να μοιάζει και πάλι σαν καινούργια.
Μόνο αν κοιτάξεις από πολύ κοντά θα δεις, πως η ψυχή αυτή έχει μικρά σημάδια, αν την παρατηρήσεις καλά!
Όσο κι αν τα έφτιαξες κάποια κομμάτια της δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια
Και ποιος θα σταθεί να τα παρατηρήσει κιόλας;
Ακόμα και εσύ, θαρρείς πως την έκανες σαν καινούργια.
Πάλι θα κάνεις λάθη και πάλι κάποιοι θα βρεθούν να κοκορεύονται, πως ότι σου έδωσαν υπήρξε σπουδαίο. Σε μια εποχή πραγματικά δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς, χάσαμε πολλά, είναι αλήθεια, μα αν είναι κάτι σημαντικό είναι το ότι δεν χάθηκαν όλα δε χάθηκαν όλοι.
Κάπως έτσι όμως, οι άχρηστοι πήραν αξία και οι άξιοι πίστεψαν πως είναι για τα λίγα.
Δεν είναι όμως…
Σκούπισε τώρα τα ματάκια σου, δεν χρειάζονται άλλα δάκρυα, συνέχισε στον δρόμο σου.
Άσε αυτούς που πιστεύουν πως μοιράζοντας λίγα, θα βρουν το δρόμο για την ευτυχία, άστους να πιστεύουν πως με τα ψίχουλα που πετάνε θα πάρουν αγάπη.
Αν κάποιον ουσιαστικά παραμυθιάζουν είναι μόνο τον εαυτό τους και ας καυχιούνται για το αντίθετο.
Μην επιτρέπεις κάτι λιγότερο για σένα.
Αυτό που επιτρέπεις να παίρνεις είναι στο τέλος αυτό που σου αξίζει. Και…
Αυτό που σου αξίζει οφείλεις για σένα να είναι το πιο εκλεκτό!
Άστους …μην απορείς που θα την αναζητούν για πολύ καιρό…
Να τους λυπάσαι μόνο, γιατί όσο εκείνοι ψάχνουν στα λάθος μέρη, κάποιοι άλλοι κοιμούνται με την αγάπη στο ίδιο μαξιλάρι
Και κάπου εκεί, σε κάποια διασταύρωση του δρόμου, όνειρο με πραγματικότητα γωνία, θα βρεθεί αυτός που το σοκολατάκι που θα σου προσφέρει, θα έχει την πιο γλυκιά γεύση που ονειρεύτηκες!
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/agapo-ta-paramythia-alla-apechthanome-to-paramythiasma/
