Αγάπα τις στιγμές σου γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει

Της Στεύης Τσούτση.

Στιγμές.
Μόνο στιγμές είναι η ζωή.
Άλλες γελαστές κι άλλες δακρυσμένες. Άλλες με ένταση κι άλλες αδειασμένες από αισθήματα, νεκρωμένες θαρρείς.
Αλλά πάντα στιγμές.Μοναχικές ή με ανθρώπους που αγαπάς. Ή και με άλλους που αγάπησες. Ή ακόμη και με εκείνους που δεν πρόκειται να αγαπήσεις ποτέ. Γιατί δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους, πώς να το κάνουμε.
Άδειος ο καμβάς σου και ολοένα γεμίζει χρώματα. Κι είναι η παλέτα σου γεμάτη συναισθήματα. Τόσα πολλά που δε φαντάζεσαι ότι υπήρχαν. Συναισθήματα εναλλάσσονται κι εσύ γεμίζεις χρώματα πάνω στο άσπρο. 

Ζωγραφίζεις τη ζωή σου κατά πως σου υπαγορεύει η στιγμή.

Πάντα η στιγμή.Το κομμάτι εκείνο του χρόνου που σημαδεύεται με εικόνες, χρώματα, αρώματα και γίνεται μνήμη. Γίνεται χρώμα στον καμβά σου. Γίνεται κομμάτι σου.
Κι είναι οι στιγμές άλλοτε άγκυρα που σε τραβάει στον πάτο κι άλλοτε σανίδα σωτηρίας. Είναι οι μνήμες σου που μπορούν να φυλακίσουν τη ζωή στα φιδωτά μονοπάτια του μυαλού ή να την απεγκλωβίσουν από τα κολλήματά του.

Δώσε μου μια μνήμη, μια στιγμή στο παρελθόν μου για να βρω το νόημα να συνεχίσω.

Παρε μου μια μνήμη, μια στιγμή στο παρελθόν μου για να μπορέσω να συνεχίσω.

Οξύμωρα κι αληθινά. Όλα στο μυαλό, όλα στη ζωή. 

Όλα στιγμές.Ξέθωρες φωτογραφίες, χιλιοπαιγμένες μουσικές, ανεξήτιλα αρώματα. Όλα φυλαγμένα μέσα σου, όλα η προσωπική σου ιστορία.
Τη διάλεξες, την έφτιαξες, τη χάρηκες. Ίσως κάποιες ώρες να τη μετάνιωσες κιόλας. Αλλά ήταν δική σου.
Είναι δική σου…

Φιλίες κι έρωτες, χαρές και λύπες, προδοσίες και στηρίγματα.
Άνθρωποι, παντού άνθρωποι. Ήρθαν, έμειναν ή κι έφυγαν.
Άνθρωποι δικοί σου και ξένοι.
Σημαδούρες στον ωκεανό της μνήμης σου. Κουκίδες στις στιγμές σου.
Άνθρωποι που χωρίς αυτούς δε ζεις. Άνθρωποι που μακριά τους ζεις καλύτερα.

Περίεργοι οι νόμοι της ύπαρξης. Οξύμωροι, αντιφατικοί. Αλλά απαραβίαστοι.
Κι εσύ τους ασπάζεσαι και προχωράς. 

Πάντα μπροστά. 

Γίνεσαι ο κυνηγός ολοένα και περισσότερων στιγμών.
Γίνεσαι συλλέκτης τους, γίνεσαι ο αιώνιος θαυμαστής τους.
Και ζεις. Με όλο σου το είναι, με όσα έρχονται, τα καλώς ή κακώς καμωμένα.
Γιατί μπορεί να έρχονται ώρες που να το ξεχνάς, αλλά πάντα κάτι θα στο θυμίζει.

Το είπε και ο ποιητής, στο λέω ξανά κι εγώ.
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Ό,τι κάνεις θα είναι σ’αυτή. Γι’αυτό κυνήγα τη στιγμή, ρίσκαρε, πόνταρε κι όπου βγει.
Ζήσε…

Πηγή
http://www.diaforetiko.gr/

Πηγή
http://www.anapnoes.gr/agapa-tis-stigmes-sou-giati-defteri-zoi-den-echi/