Της Λίτσας Φιλίππου.
Ο Κλειστός ανθρωπος είναι πάντα ανοιχτές πληγές, πληγές που τις αντικρίζεις να αιμορραγούν στο βλέμμα τους.
Ανθρώποι που σε κερδίζουν με τις όμορφες συλλαβές της πονεμένης τους ψυχής και όχι με τα μεγάλα ουτοπικά τους λόγια. Που έρχονται στην ζωή σου και σου αποδεικνύουν ότι οι ακριβότερες αξίες κρύβονται πίσω απο εκκωφαντικές σιωπές, τα πιό δυνατά αισθήματα πίσω αθόρυβες σιγές, και η πιο μεγάλη αξιοπρέπεια πίσω απο ανείπωτες λέξεις…
Αυτούς που χαμήλωσαν τις φωνές τους μπροστά στην αγριότητα του κόσμου, που έκρυψαν τις εκφράσεις τους πίσω από την λεηλασία της ύπαρξης τους και επέλεξαν την αφωνία μπροστά στα γκρεμισμένα τους όνειρα. Εκείνους που ακούνε μόνοι τον μελωδικό ήχο της καρδιάς τους διαφυλάττοντας έτσι το καθάριο της ψυχής τους, που προστατεύουν την εσσωτερική ομορφιά τους μπροστά στην ασχήμια αυτού του κόσμου.
Και τους θαυμάζω γιατί άνοιξαν τα μάτια τους στην ψυχρή πραγματικότητα και κατάφεραν να κλείσουν πίσω απο την αέρινη σιγή τους την πόρτα της ύπαρξής τους.
Αποδέχτηκαν τα κακώς έχοντα της ανθρώπινης φύσης και αρνήθηκαν να γίνουν ένα με αυτό. Κλείδωσαν μέσα τους ότι πιο όμορφο ένιωσαν, διαφυλάσσοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη τους. Κράτησαν καλά κρυμμένα τα συναισθήματα τους κρύβοντας πίσω απο την διάφανη οντότητα τους την αγνότητα τους. Και περιφέρονται στον θόρυβο αυτού του κόσμου ταπεινά χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Τους αναγνωρίζεις απο τον γνήσιο τρόπο που αισθάνονται και όχι με τον κάλπικο τρόπο που εκφράζονται. Απο το μεγάλο παράπονο που ζωγραφίζεται στην γαλήνια όψη τους και το θλιμμένο χαμόγελο που κρύβεται στο βελούδινο βλέμμα τους. Διαβάζεις πίσω απο τα μελαγχολικά μάτια τους όλα όσα δε λένε, σκαλίζουν βαθιά μέσα σου όσα δεν μπορούν να εκφράσουν, και αγγίζουν το είναι σου με όλα αυτά που δεν μπορούν να πούν αλλά σε αφήνουν να τα ακούσεις καλύτερα απο όλα ...
Ειλικρινείς και σιωπηλοί, αυθεντικοί και αθόρυβοι, φωνάζουν με την σιωπή τους την ύπαρξή τους, βογγάνε βουβά απο πόνο και στέκονται ατάραχοι στις δυνατές κραυγές της ραγισμένης τους ψυχής.
Δε διεκδικούν ποτέ μερίδιο από τη σημασία σου κι ας τραβάνε όλη την προσοχή με την ήπια προσωπικότητα τους… Δεν επιζητούν την αγάπη σου κι ας κατακλύζουν την υπόσταση σου με την δική τους… Δεν προσβλέπουν σε μεγαλεία και προβολές κι ας φωτίζουν τον κόσμο σου με την προσωπικότητα τους… Δεν διαλαλούν την παρουσία τους στο παζάρι της κοινωνίας αλλά την αφήνουν να πλανάτε απο πάνω μας. Δεν κυκλοφορούν ανάμεσα μας αλλά μέσα μας… Δεν απαιτούν τίποτα και δίνονται απλόχερα…
Έρχονται στην ζωή σου σαν αερικά. Ήπια και αθόρυβα και φεύγουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αφήνοντας σε να αποζητάς το θόρυβο της απουσίας τους. Σου μαθαίνουν την αξία της σιγής χαράσσοντας το είναι σου με ανεξίτηλο μελάνι όσα δεν μπόρεσαν να ειπωθούν και αποχωρούν αμίλητοι, σου στιγματίζουν την πολύκροτη ζωή σου με την ήρεμη παρουσία τους και σε αφήνουν να αναπολείς τις σκιές τους, ντύνουν τις λέξεις με τις σιωπές τους και γδύνουν την πονεμένη υπόστασή σου.
Γυρνάνε αθέατοι στα σοκάκια του μυαλού σου κυριεύοντας τις σκέψεις σου. Σου μαθαίνουν να αγαπάς και χάνονται…
Οι Κλειστοί ανθρώποι είναι πάντα ανοιχτές πληγές που ρέουν χαρακώνοντας την κοσμοθεωρία σου. Είναι αυτοί που πάντα θα αναζητάς στην φασαρία αυτής της γης, αυτοί που δακρύζουν με τις λέξεις τους και μιλούν με τα δάκρυα τους…
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/i-klisti-anthropi-sou-mathenoun-na-agapas-ke-chanonte/
