Χριστίνα Ζαμπούνη
Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχει ν' αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι η απώλεια αγαπημένων προσώπων..
Ακόμη και τις φορές που μοιάζει «μονόδρομος», ακόμη κι αυτές που η συνειδητοποίηση πως το «να φύγει» ο άνθρωπός μας είναι η πιο σωτήρια λύση γι' αυτόν, όταν πια συμβεί, μας βρίσκει απροετοίμαστους να το αποδεχτούμε...
Μια στιγμή ακόμη μαζί του, μοιάζει και είναι το πιο σημαντικό πράγμα, ακόμη μια λέξη, μια αγκαλιά είναι ότι πραγματικά θα θέλαμε να μπορούσαμε να κάνουμε...
Το να χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο πονάει πολύ, κι αφήνει κενό η κάθε απώλεια στη ζωή μας.
Δε χορταίνουμε ποτέ τους ανθρώπους π' αγαπάμε πάντα θα μας λείπουν και πάντα θα μας πληγώνουν οι στιγμές που δε προλάβαμε να ζήσουμε μαζί τους, τα λόγια που δε προλάβαμε να πούμε, τα λάθη που δε προλάβαμε να τους δείξουμε πόσο πολύ έχουμε μετανιώσει.
Όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με το θάνατο όλα τα «επίγεια» μοιάζουν και είναι μικρά !
Δεν υπάρχει τίποτα πιο οριστικό απ' αυτόν!
Όταν πια συμβεί, τίποτα δε μπορεί να διορθωθεί και ν' αλλάξει, κι ίσως αυτό είναι που μας πονάει πιο πολύ, τελικά.
Η απώλεια είναι πάντα απώλεια και περικλείει πόνο, θλίψη, θυμό και πολλά αναπάντητα «γιατί» που ο καθένας βιώνει με διαφορετική ένταση και διαχειρίζεται αλλιώς, όλοι όμως περνούν από όλα τα στάδια του πένθους μέχρι να αποδεχτούν το γεγονός της απώλειας.
Αυτή είναι η ζωή! η κάθε της στιγμή αλληλένδετη με το θάνατο!
Η επόμενη στιγμή γεννιέται κι η προηγούμενη έχει μόλις πεθάνει...
Το ίδιο και με τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια, τους ανθρώπους...
Ποτέ δε ξέρουμε πότε θα είναι η ώρα αυτή για εμάς ή για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Γι’ αυτό καλό είναι να αναθεωρήσουμε και να πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας «άτρωτους».
Να μην αφήνουμε «εκκρεμότητες» με τους ανθρώπους μας που δεν θα υπάρχει μετά, τρόπος να εξομαλυνθούν.
Γιατί μόνο η παρουσία μπορεί να το κάνει! Η απουσία είναι σιωπηρή κι αμείλικτη.
Κάθε μέρα να δίνουμε παρόν με το να λέμε όσα αισθανόμαστε να διορθώνουμε λάθη και ποτέ να μην αφήνουμε για αύριο τα «σ' αγαπώ» τα «συγνώμη» και τα «ευχαριστώ» μας.
Το αύριο δεν είναι δεδομένο για κανένα! Ούτε καν η επόμενη στιγμή, είναι.
Ποτέ δε θα είναι αρκετός ο χρόνος για να κάνουμε και να πούμε όλα όσα θέλουμε, μα πάντα θα υπάρχει χρόνος για να δώσουμε μια αγκαλιά!
Μπορεί η διάρκειά της να είναι λίγα δευτερόλεπτα, η συναισθηματική της αξία, όμως είναι ανυπολόγιστη...
Πηγή
http://www.ewoman.gr/194/e-apoleia-anthropoy-poy-agapas-den-paleyetai-me-tipota
