Αυτοί που γράφουν κρύβουν μέσα τους πολλά…

Της Νικόλ Παπαδοπούλου.

Είναι ωραίο να γράφεις.
Να δίνεις στις λέξεις πνοή. Να περνάς νοήματα, βαθιά κρυμμένα συναισθήματα και επιθυμίες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το έκανες ποτέ. Τυχεροί εμείς που γράφουμε.
Που μπορούμε να τοποθετούμε την κάθε λέξη στη σωστή πρόταση, να της δίνουμε χρώματα και ερμηνείες. Διότι, μέσα από το γράψιμο λέμε την αλήθεια. Όχι μόνο των άλλων αλλά και τη δική μας.
Γράφουμε για όλα εκείνα που τόσο καιρό άφησαν μέσα μας πληγές ανοιχτές. Που μας πλήγωναν, μας θύμωναν, μας επηρέαζαν και προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να τα διώξουμε.
Και αυτό συνέβαινε γιατί δεν αφήναμε τον εαυτό μας να αποφασίσει μόνος του. Απλά ακολουθούσαμε. Και επιτρέπαμε στους άλλους να καθορίζουν την ζωή μας.
Να κινούν αυτοί τα νήματα και εμείς να τρέχουμε από πίσω, λες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος να διαβούμε.

Μέναμε σαν τους δεσμώτες στο σπήλαιο και αρνούμασταν να δούμε κατάματα την αλήθεια. Είχαμε βολευτεί τόσο καιρό κλεισμένοι στο σκοτάδι, στην άγνοια, στην αμάθεια και θεωρούσαμε ασήμαντο να βγούμε από αυτό. Ο φόβος προς το φως, τον κόσμο, την αλήθεια μας κράταγε στάσιμους.

Μας αποδυνάμωνε.
Δεν θέλαμε να δείξουμε το πρόσωπό μας. Οτιδήποτε είναι δεμένο σφιχτά στην ψυχή μας. Και μόνο εμείς φταίξαμε για αυτό. Που επιτρέψαμε και επιτρέπουμε ακόμα και τώρα στους άλλους να εισβάλουν στην ζωή μας ακάλεστοι και να ζητούν να γίνουν μέρος της. Μας βλέπουν καλά, ευτυχισμένους και έρχονται να πάρουν πίσω το μερίδιό τους. Όμως, ποιο ακριβώς μερίδιο; Αυτό που με τόσο κόπο χτίσαμε; Που αναγκαστήκαμε να τα διαγράψουμε όλα για να φανούμε δυνατοί; Που μισήσαμε και δεν το είπαμε; Που πληγώσαμε και πληγωθήκαμε αλλά δεν το κρύψαμε;

ΌΧΙ λοιπόν.
Όλα αυτά είναι δικά μας και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τα κλέψει. Είναι κομμάτια που συμπληρώνουν το παλζ και είτε θέλουμε είτε όχι πάντα θα υπάρχουν. Για αυτό ας τα αφήσουμε πίσω μας και ας προχωρήσουμε μπροστά. 

Ωστόσο, δεν γράφουμε μόνο για γεγονότα. Αλλά και για ανθρώπους. Για εκείνον που ερωτευτήκαμε. Για αυτόν που στέκεται απέναντί μας και προσπαθεί να μας διαβάσει.
Που παρακαλούμε να μην περάσει η ώρα, ο χρόνος και μας φύγει.
Που θέλουμε με κάθε τρόπο να είμαστε δίπλα του. Διότι, πολύ απλά αυτός ο άνθρωπος μας γέμισε συναισθήματα. Μας άνοιξε πόρτες. Μας έμαθε τι θα πει προσφέρω και λαμβάνω. Μας οδήγησε στην τέχνη του Έρωτα.

Γιατί ο Έρωτας είναι δημιουργία μυαλού και καρδιάς. Είναι τιμή τους λοιπόν, που στο μυαλό των ανθρώπων που γράφουν παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Που αποτυπώνονται στα χαρτιά, έστω και ανώνυμα. Όταν όμως, το ξέρουν γίνεται ακόμα καλύτερο. 

Μπορεί όμως και να αδιαφορούν. Και είναι δικαίωμά τους. Δεν μπορούν να ερωτεύονται τον οποιοδήποτε. Παρόλα αυτά, που και που να ανοίγουν το συρτάρι τους να τα διαβάζουν. Όχι από υποχρέωση, αλλά για δουν πως ο καθένας μπορεί να τους αγαπήσει.

« Κάθε κομμάτι του εαυτού μας λέγεται ανάμνηση. Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή. Μην την διώχνεις. Κράτησέ την για να σου θυμίζει το πόσο άλλαξες. Κάθε άνθρωπος είναι μια υπόσχεση, ένα στίγμα. Φύλαξέ τον μέσα σου γιατί σίγουρα δεν τον συνάντησες τυχαία.»

Πηγή
http://www.anapnoes.gr/afti-pou-grafoun-kryvoun-mesa-tous-polla/