Της Ρίνας Σερέτη
Αποχωρισμός για δουλειά κάπου μακριά, αποχωρισμός επειδή δεν μένετε στην ίδια πόλη, αποχωρισμός όταν κάτι τελειώνει, αποχωρισμός επειδή κάποιος φεύγει για τους ουρανούς…
Θες να πεις τόσα πολλά, θες να μιλήσεις για όσα δεν μίλησες όλο το διάστημα μαζί του-της γιατί νόμιζες πως θα σου έφτανε ο χρόνος. Μα αυτός κύλισε σαν την ανάσα σου σε ένα φόβο και τέλειωσε γιατί άφησες τους λεπτοδείκτες του ελεύθερους στην διαδρομή του.
Είναι κι αυτό το σώπασες επειδή θύμωσες, σώπασες γιατί νόμιζες πως όλα θα γινόντουσαν όπως παλιά, όπως πάντα. Μα εσύ δεν πιστεύεις στο για πάντα! Πιστεύεις στο «για όσο»… που διαρκεί σαν χθες, σαν τώρα, σαν παντοτεινά. Όλα μια στιγμή που επιλέγεις εσύ την διάρκειά της, εσύ την ανάγκη της, εσύ τα θέλω της, εσύ τη δική της λαχτάρα. Μα εκεί πού ήσουν εσύ; Πού πήγε το για όσο σου; Προς τι ο θυμός;
Και τώρα η μεγάλη σιωπή, η βαθιά ανάσα, ο σφιχτός κόμπος στον λαιμό. Αποχωρισμός… Δεν σου φτάνει ο χρόνος ούτε για μια αγκαλιά, ούτε γι’ αυτό το βλέμμα που σου μιλά την αγκαλιά, σου την φτιάχνει ποίημα που χαμογελά την καρδιά σου. Σςς σου το ψυθιρίζουν τα χέρια ακούς;
….Έλα να σου πω μια αγκαλιά να σου μηνύσω δυο φιλιά με σιωπηλή στοργή.Έλα να στα χαρίσω τα φιλιά να’ ρθουν να σε ξυπνήσουν, να σε κρατήσουν αγκαλιά για το όσο της ζωής αυτό που φτάνει ως του ορίζοντα την άκρη αυτό που σπάει ρολόγια κι αριθμούς… Ακόμη ηχούν τα λόγια αυτά στην ψυχή σου.
Μα ένας αποχωρισμός δεν είναι μόνο ερωτικός, δεν είναι μόνο η ερωτική αγάπη που πονά στο μακριά. Είναι η αγάπη που αισθάνεσαι στον αποχωρισμό μιας χαρούμενης στιγμής, ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή, ενός αγαπημένου προσώπου που μένει μακριά και ανταμώνετε για λίγο.
Κοιτάς το ρολόι ξανά και ξανά σε κάθε στιγμή που πλησιάζει στο τέλος την διαδρομή αυτή. Στο αεροδρόμιο στον πίνακα ανακοινώσεων, στον τοίχο ψηλά σε έναν σταθμό, στο κομοδίνο πλάι σε ένα κρεβάτι πονεμένο. Κάθε λεπτό που κυλά φεύγει το μυαλό, ζωντανεύει τις όμορφες αναμνήσεις που σε βοηθούν να παλέψεις, σου δίνουν δύναμη να χαμογελάσεις για όλες τις στιγμές που περάσατε μαζί.
Και τώρα η μεγάλη σιωπή, η βαθιά ανάσα, ο σφιχτός κόμπος στον λαιμό. Αποχωρισμός… Δεν σου φτάνει ο χρόνος ούτε για μια αγκαλιά, ούτε γι’ αυτό το βλέμμα που σου μιλά την αγκαλιά, σου την φτιάχνει ποίημα που χαμογελά την καρδιά σου. Σςς σου το ψυθιρίζουν τα χέρια ακούς;
….Έλα να σου πω μια αγκαλιά να σου μηνύσω δυο φιλιά με σιωπηλή στοργή.Έλα να στα χαρίσω τα φιλιά να’ ρθουν να σε ξυπνήσουν, να σε κρατήσουν αγκαλιά για το όσο της ζωής αυτό που φτάνει ως του ορίζοντα την άκρη αυτό που σπάει ρολόγια κι αριθμούς… Ακόμη ηχούν τα λόγια αυτά στην ψυχή σου.
Μα ένας αποχωρισμός δεν είναι μόνο ερωτικός, δεν είναι μόνο η ερωτική αγάπη που πονά στο μακριά. Είναι η αγάπη που αισθάνεσαι στον αποχωρισμό μιας χαρούμενης στιγμής, ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή, ενός αγαπημένου προσώπου που μένει μακριά και ανταμώνετε για λίγο.
Κοιτάς το ρολόι ξανά και ξανά σε κάθε στιγμή που πλησιάζει στο τέλος την διαδρομή αυτή. Στο αεροδρόμιο στον πίνακα ανακοινώσεων, στον τοίχο ψηλά σε έναν σταθμό, στο κομοδίνο πλάι σε ένα κρεβάτι πονεμένο. Κάθε λεπτό που κυλά φεύγει το μυαλό, ζωντανεύει τις όμορφες αναμνήσεις που σε βοηθούν να παλέψεις, σου δίνουν δύναμη να χαμογελάσεις για όλες τις στιγμές που περάσατε μαζί.
Να μπορέσεις να αποχωριστείς πονώντας πιο λίγο… Χωρίς μεγάλες σιωπές, δίχως βαθιές ανάσες και σφιχτούς κόμπους στον λαιμό.
Και όταν φτάσεις εκεί που οι μνήμες επιστρέφουν στην καρδιά τα κλειδιά, άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα να μπει φως να λυτρωθείς και φώναξε ένα ηχηρό ευχαριστώ! Ευχαρίστησε για κάθε εμπειρία, για κάθε διδαχή, για κάθε συναίσθημα που σου προσέφερε ο άνθρωπος αυτός. Τα χνάρια αυτής της κοινής σας διαδρομής, σε οδήγησαν σε αυτό που είσαι τώρα, τα χνάρια αυτού του αποχωρισμού θα σε οδηγήσουν στο παρακάτω της ζωής σου.
Ευχαρίστησε και προχώρα, ο άνθρωπος που αποχωρίστηκες θα ζει πάντα στην ψυχή σου!
Πηγή
http://enallaktikidrasi.com/2015/12/oi-pio-megales-siopes-einai-tou-apoxorismou/
Πηγή
http://enallaktikidrasi.com/2015/12/oi-pio-megales-siopes-einai-tou-apoxorismou/
