Αυτή που σου γράφει σήμερα δεν είναι μπροστά από κάποια οθόνη υπολογιστή ούτε το χέρι της έχει πάρει φωτιά απ’ το γράψιμο σε καμιά κόλλα Α4.
Βρίσκεται μέσα σε ένα κλαμπ και παρατηρεί τον κόσμο γύρω της. Ξέρεις σε εκείνα τα μαγαζιά που πρέπει να πας ντυμένος λες κι ήρθες απ’ το γάμο του γιου της κυρά Τασίας και να λάμπεις σαν μπαγιονέτ διακοσάρα.
Τους βλέπεις; Βγαίνουν έξω προσποιούμενοι πως όλα κυλούν ομαλά στη ζωή τους. Χαμογελούν ψεύτικα, άλλοι πίνουν πολύ κι άλλοι λίγο. Στο πρώτο καψουροτράγουδο σηκώνουν τα χέρια, πιάνουν απ’ τους ώμους την κολλητή ή τον κολλητό και δυνατά αρχίζουν να λένε εκείνους τους στίχους που απ’ έξω γνωρίζουν. Οι λιγότερο εκδηλωτικοί ανάβουν τσιγάρο, πίνουν μια γεμάτη γουλιά και στο μεγάλο ντέρτι το πολύ να κλείσουν τα μάτια και να ψελλίσουν τίποτα. Το έχεις δει κι εσύ αυτό που σου λέω ε; Έχεις νιώσει κι εσύ τις υπεκφυγές τους, το έχεις ήδη κάνει εικόνα.
Όπα! Κάτι βλέπω. Μια γυναίκα φεύγει, ναι, μια πολύ όμορφη γυναίκα. Φεύγει βουβά και μοιάζει βουρκωμένη. Αν τρέχει κανείς από πίσω της; Όχι, μόνη φεύγει. Αν υπάρχει όμως κάποιος που θα έπρεπε να τρέξει, την προλαβαίνει. Κανείς όμως δεν έτρεξε, περπατάει, φεύγει.
Ξέρεις, το πιο άπληστο κι αχάριστο πλάσμα σε αυτό τον πλανήτη Γη είναι ο άνθρωπος. Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος και πριν αρχίσεις να μου λες πως έχω άδικο, για σκέψου πότε σταμάτησε η αχαριστία σου; Α ναι! Τότε που κάτι έχασες, γιατί κάτι είχες κάνει λάθος, τότε που δεν ήξερες τι απ’ τα δυο ήθελες.
Ναι, ναι υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Οι άνθρωποι λοιπόν είναι εγωιστές, τι είναι όμως εγωισμός; Μια τάση, ναι αυτό είναι, δεν είναι καν συναίσθημα. Μάθε λοιπόν πως μια κάποτε τάση σου, την έβαλες ψηλότερα από ένα συναίσθημα που ακόμη δεν έχει φύγει από μέσα σου. Ποιος κέρδισε; Κανείς, εσύ είσαι ο χαμένος και θα παραμείνεις για πολύ ακόμη καιρό αν δε σταματήσεις να είσαι εγωιστής.
Αν δε σταματήσεις να αφήνεις τους ανθρώπους της ζωής σου, εκείνους που κάποτε γέλασες, έκλαψες, φώναξες.
Τι γίνεται στην αντίπερα όχθη, τι γίνεται όταν δεν αφήνεις, αλλά σε αφήνουν; Τα «πρέπει και τα μη» είναι υποκειμενικά σε τέτοιες καταστάσεις, το μόνο σίγουρο είναι πως ο πόνος θα σου χτυπήσει την πόρτα. Όταν ο ένας εκ των δυο αναγκάζει τον άλλο να φύγει, κάτι έχει στραβώσει, κάτι έχει χαλάσει. Και σε εκείνο το σημείο φαίνεται το πόσο σε θέλει κάποιος στη ζωή του. Αν επιμείνει, αν κυνηγήσει, αν διεκδικήσει κι όχι, δε μιλάω για σενάρια επιστημονικής φαντασίας και πράγματα τρελά. Ένα μήνυμα στις τέσσερις το πρωί «Είμαι από κάτω, κατέβα!» είναι αρκετό για να καταλάβεις πολλά.
Τι νόημα έχει η ζωή αν δεν περιβάλλεσαι από ανθρώπους που τρελαίνονται για σένα, που σου λένε να παραμείνεις ο εαυτός σου, που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο; Μόνο εκείνοι αξίζουν κι όπως σήμερα τα ξημερώματα μου είπε κάποιος, «μόνο ο χρόνος θα σου δώσει τις απαντήσεις που ζητάς».
Γι’ αυτό λοιπόν αν δε σε κυνηγήσουν όταν αρχίσεις να απομακρύνεσαι, τότε συνέχισε να απομακρύνεσαι. Η αδράνειά τους είναι παράλληλα κι η απάντησή τους στο τι άνθρωποι είναι, πόσο ψηλά σε είχαν κι αν τελικά εννοούσαν εκείνα τα «Σ´αγαπώ» και τα «Θα είμαι εδώ».
Η όμορφη, βουρκωμένη γυναίκα συνεχίζει να περπατάει. Ακόμη δεν έχει τρέξει κανείς πίσω της κι εκείνη όμως δεν έχει ρίξει πίσω το βλέμμα της, ίσως γνωρίζει πως την ώρα του αποχωρισμού απαγορεύεται να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω γιατί η εικόνα αυτή μένει σαν υπόσχεση.
Της Μαρίας Καλλιοντζή
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/ti-noima-echi-na-zis-choris-anthropous-pou-trelenonte-gia-sena/
