Απ’ το «Θέλω» στο «Μπορώ» ένα «Φοβάμαι» δρόμος

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Δύσκολη μέρα.

Πάλι βρέθηκες να παλεύεις με κείνον τον εαυτό σου που τόσο θες ν’ αποφύγεις!
Αυτόν τον άθλιο «άτολμο» που παραδίνεται αμαχητί στον δισταγμό, από φόβο μη χάσει.
Που κατακρεουργεί τα «Θέλω» σου και ψαλιδίζει τα όνειρά σου, αδιαφορώντας για τις κραυγές τους καθώς κομματιάζονται, μα ύστερα μοιρολογεί το θάνατό τους και μοιρολατρεί.
Κόντρα στο «μαχητή» εαυτό σου, που σε κάθε αναμέτρηση, όλο και πιο αδύναμος ηττημένος και λαβωμένος, οπισθοχωρεί.

Μα τι παθαίνει ξαφνικά; Γιατί εγκαταλείπει; Γιατί δε διεκδικεί; Τροχοπέδη στις επιθυμίες σου αυτός ο δισταγμός, ρε γαμώτο…

Θρονιάστηκε και θριαμβεύει με τις νίκες του!

Πλημμυρίζει τα μέσα σου κι απ’ το νοθευμένο σπέρμα του γεννιούνται μπάσταρδα όνειρα και «Θέλω» με μικρό προσδόκιμο ζωής…

Κι όσο σκέφτεσαι, πόσα έχασες επειδή δίστασες να κάνεις εκείνο το βήμα, επειδή δεν τόλμησες να κυνηγήσεις μέχρι τέλους όσα ήθελες, πόσο ακριβά πλήρωσες την ανασφάλεια που σε κυριεύει κάθε φορά που θες κάτι πολύ, αλλά δε τολμάς να το διεκδικήσεις… τόσο θυμώνεις !

Ενδόμυχα, -ίσως- πιστεύεις ότι δε το δικαιούσαι, ή ότι δε σου αξίζει, ή ότι πέρασε πια ο καιρός για σένα και γι’ αυτό διστάζεις.

Θες ν’ απαλλαγείς, όμως Δε Μπορείς!

Μη γελιέσαι! Κανείς δε μπορεί να σε απαλλάξει απ’ αυτόν!

Εσύ τον συντηρείς! Μόνο εσύ, Μπορείς να τον νικήσεις.

Όσο τον ταΐζεις με τις ανασφάλειές σου, τόσο πιο αχόρταγο τον κάνεις! Με τις άτακτες υποχωρήσεις σου, απλώς, τον δυναμώνεις!

Με τις φοβίες σου, τον εμψυχώνεις!
Άσ’ τον να λιμοκτονήσει και θα δεις που θα ξεκουμπιστεί!

Δε βλέπεις πως σε κατάντησε; Δε σ’ αφήνει να κάνεις βήμα…
Κάθε που πας να τον ξεπεράσεις σε εγκλωβίζει κι αρχίζει τις υποδείξεις.

Όλο μη και μη…

– Μη! θα χάσεις!
– Μη! θα τσακιστείς!
– Μη! θα φας τα μούτρα σου, πάλι!
– Μη, δεν είσαι εσύ για τέτοια! Για τούτα! Για κείνα! Για τ’ άλλα!
Κι ο καιρός περνά…και μεγαλώνετε Μαζί!

Κι όσο μεγαλώνει τόσο πιο λαίμαργος γίνεται και σε κατατρώει!
Κι είναι τρομακτικά σπάταλος όταν ξοδεύει τη ψυχή σου…

Όσο βρίσκει να «ξοδεύει» τόσο πιο άπληστος θα γίνεται!
Όσο τον αφήνεις θα σε γεμίζει Φόβους, θα σε κουμαντάρει και θα σ’ αφεντεύει…

Φοβάσαι μη χάσεις, και ξεχνάς ότι μπορεί και να κερδίσεις!
Ότι μπορεί να τσακιστείς, αλλά μπορεί και όχι!

Λες και τι θα γίνει κι αν πέσεις και στραπατσάρεις λίγο τα μουτράκια; Λες και θα ‘ναι η πρώτη φορά…

Όταν σηκωθείς, θα είσαι πιο Δυνατή! Όπως και κάθε φορά!

Μη το γελάς! Λίγο το ‘χεις;
Και στην τελική, «ποιός είναι αυτός»; που θα σου πει εσένα για το τι είσαι και για το τι δεν είσαι!

Και με ποιο δικαίωμα κάνει χουβαρνταλίκια με τη δική σου ψυχή κατασπαταλώντας τις «οικονομίες» της;
Έλα, βρες τα κουράγια και πάρε τη ρεβάνς!

Καλύτερα να μετανιώσεις για όσα έκανες, παρά για όσα ΔΕΝ έκανες!

Νίκησέ τον! Διώξε τον, για να κερδίσεις όσα σου Αξίζουν.

Επιτέλους, , πίστεψε στο «μαχητή εαυτό σου»…

Δεν είναι καιροί για ηττοπάθειες και λιποψυχίες!

Μην νεκροφιλάς τα «θέλω» σου! Τόλμησε κι ανάστησέ τα!

Σώσε τα όνειρά σου, πριν «άπιαστα» χαθούν!

Κι αν χάσεις, με γεια σου, με χαρά σου!

Κι αν πονέσεις, δε πειράζει! Ξέρεις να μπαλώνεις τη ψυχούλα σου εσύ!

Κι αν πέσεις, μπορείς να σηκωθείς… ξανά… και ξανά…

Δική σου η ζωή! Δικά σου και τα στραπάτσα της!

Απαλλάξου απ’ το τέρας της ατολμίας και κάνε στον εαυτό σου μικρά και Μεγάλα χατίρια!
Δώσ’ του πίσω αυθεντικά τα «Θέλω» του!
Χάρισέ του ξανά, αψαλίδιστα τα όνειρά του!

Αγάπησέ τον! Ελευθέρωσέ τον!
Αν όχι εσύ; Τότε ποιός;;
Αν όχι τώρα;; Τότε, πότε;;

Απ’ το «Θέλω» στο «Μπορώ» ένα «Φοβάμαι» δρόμος …

Σήκω και Πολέμα! Μπορείς να νικήσεις! Μπορείς!
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/ap-to-thelo-sto-boro-ena-fovame-dromos/