Σκόρπιες σκέψεις, άγχη, φόβοι και φοβίες. Άνθρωποι-απάνθρωποι, χαμένη ευγένεια, σκληροτράχηλοι δρόμοι, ζωές καταδικασμένες στη θλίψη. Ψυχές που παραδόθηκαν σε μία εκκωφαντική σιωπή κι ένα βάρος, που όσο κι αν προσπαθείς, δεν κουβαλιέται μόνο του. Κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, αναζητάς το σπίτι σου. “Θέλω να φύγω”, λες και γυρεύεις να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Και σπίτι σου θα είναι πάντα εκεί που ηρεμούν οι σκέψεις σου.
Σπίτι σου είναι ό,τι νοσταλγείς τη στιγμή που δε θα ήθελες να υπάρχεις.
Είναι εκείνη η αγκαλιά που μέσα της σβήνουν οι εφιάλτες και ηρεμούν τα πνεύματα. Σπίτι δεν είναι μόνο τα δύο κεραμίδια πάνω απ’ το κεφάλι σου. Είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να σε κρατήσει ασφαλή και σώα κάθε φορά που ταλανίζεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι άνθρωποί μας είναι τα σπίτια της ψυχής μας, είναι η φωλιά μας, η δύναμη και η γαλήνη μας ταυτόχρονα.
“Να πάω σπίτι μου”, φωνάζεις πάλι και κυνηγάς το γέλιο και την καθησυχαστική ματιά των δικών σου. Βάζεις το μυαλό σου να παίζει όλες τις μικρές στιγμές ευτυχίας, τις καλοκαιρινές διακοπές, τις απογευματινές βόλτες με παγωτό, τα ήρεμα και σχεδόν μεθυστικά βράδια. Και νοσταλγείς και λίγο στεναχωριέσαι που τα χρόνια περνάνε. Και ξέρεις πως και η νοσταλγία είναι το σπίτι σου, γιατί κρατάει ζωντανό καθετί που έχει συναισθηματική αξία.
Σπίτι σου είναι τα όνειρα που έκανες τα βράδια, όταν πια κανείς δεν είχε να ζητήσει κάτι από εσένα. Είναι όλα όσα σε κάνουν να πιστεύεις στο αύριο και εκείνα που σε γεμίζουν με ελπίδα. Το πιο δικό σου σπίτι είναι όλα όσα δεν εξομολογήθηκες ποτέ σε κανέναν, από φόβο μήπως και τα λερώσεις και λίγο πριν χαράξει, τ’ αφήνεις να σε νανουρίζουν γλυκά, δίνοντάς σου την υπόσχεση πως κάποια μέρα θα τα (ξανά)δεις μπροστά σου.
Σπίτι σου είναι κι άνθρωποι που σού ‘φυγαν νωρίς, που παρακαλάς να έρθουν στον ύπνο σου πριν ξημερώσει, που θα περπατούσες γυμνή στ’ αγκάθια, για να τους δεις έστω για λίγα λεπτά. Και όσο κι αν η θύμησή τους πονάει, τόσο πιο ξένος νιώθεις σε τούτο τον κόσμο χωρίς αυτούς. “Θέλω πίσω το σπίτι μου”, λες και μένεις να κοιτάζεις έναν ουρανό γεμάτο αστέρια, ελπίζοντας πως είναι εκεί και σ’ ακούει, σε βλέπει, σε νιώθει.
Και κάποιες άλλες, λίγες και παράξενες φορές, για να βρεις στ’ αλήθεια το σπίτι σου, πρέπει να δραπετεύσεις από το μέρος που μένεις και να τρέξεις προς τα εκεί που φωνάζει η καρδιά σου.
Σπίτι σου είναι ό,τι αγαπάς με την ψυχή σου, αληθινά και ανιδιοτελώς. Είναι η μυρωδιά που γεμίζει με εικόνες το μυαλό σου και σε κάνει να νιώθεις για λίγο ξένοιαστη, ευαίσθητη, ευσυγκίνητη, μα ανθρώπινη πέρα για πέρα. Και αυτό το σπίτι δεν μπορεί να σου το ληστέψει κανείς, γιατί ελάχιστα πια νοιάζονται οι άνθρωποι για όσα δεν μπορούν να αγοράσουν με χρήματα.
Εκεί που ηρεμούν οι σκέψεις σου, εκεί. Εκεί που χτυπά η καρδιά σου. Εκεί που αθώα μάτια γίνονται ο κόσμος όλος.Εκεί που δεν προσποιείσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Εκεί είναι το σπίτι σου.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9/
Είναι εκείνη η αγκαλιά που μέσα της σβήνουν οι εφιάλτες και ηρεμούν τα πνεύματα. Σπίτι δεν είναι μόνο τα δύο κεραμίδια πάνω απ’ το κεφάλι σου. Είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να σε κρατήσει ασφαλή και σώα κάθε φορά που ταλανίζεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι άνθρωποί μας είναι τα σπίτια της ψυχής μας, είναι η φωλιά μας, η δύναμη και η γαλήνη μας ταυτόχρονα.
“Να πάω σπίτι μου”, φωνάζεις πάλι και κυνηγάς το γέλιο και την καθησυχαστική ματιά των δικών σου. Βάζεις το μυαλό σου να παίζει όλες τις μικρές στιγμές ευτυχίας, τις καλοκαιρινές διακοπές, τις απογευματινές βόλτες με παγωτό, τα ήρεμα και σχεδόν μεθυστικά βράδια. Και νοσταλγείς και λίγο στεναχωριέσαι που τα χρόνια περνάνε. Και ξέρεις πως και η νοσταλγία είναι το σπίτι σου, γιατί κρατάει ζωντανό καθετί που έχει συναισθηματική αξία.
Σπίτι σου είναι τα όνειρα που έκανες τα βράδια, όταν πια κανείς δεν είχε να ζητήσει κάτι από εσένα. Είναι όλα όσα σε κάνουν να πιστεύεις στο αύριο και εκείνα που σε γεμίζουν με ελπίδα. Το πιο δικό σου σπίτι είναι όλα όσα δεν εξομολογήθηκες ποτέ σε κανέναν, από φόβο μήπως και τα λερώσεις και λίγο πριν χαράξει, τ’ αφήνεις να σε νανουρίζουν γλυκά, δίνοντάς σου την υπόσχεση πως κάποια μέρα θα τα (ξανά)δεις μπροστά σου.
Σπίτι σου είναι κι άνθρωποι που σού ‘φυγαν νωρίς, που παρακαλάς να έρθουν στον ύπνο σου πριν ξημερώσει, που θα περπατούσες γυμνή στ’ αγκάθια, για να τους δεις έστω για λίγα λεπτά. Και όσο κι αν η θύμησή τους πονάει, τόσο πιο ξένος νιώθεις σε τούτο τον κόσμο χωρίς αυτούς. “Θέλω πίσω το σπίτι μου”, λες και μένεις να κοιτάζεις έναν ουρανό γεμάτο αστέρια, ελπίζοντας πως είναι εκεί και σ’ ακούει, σε βλέπει, σε νιώθει.
Και κάποιες άλλες, λίγες και παράξενες φορές, για να βρεις στ’ αλήθεια το σπίτι σου, πρέπει να δραπετεύσεις από το μέρος που μένεις και να τρέξεις προς τα εκεί που φωνάζει η καρδιά σου.
Σπίτι σου είναι ό,τι αγαπάς με την ψυχή σου, αληθινά και ανιδιοτελώς. Είναι η μυρωδιά που γεμίζει με εικόνες το μυαλό σου και σε κάνει να νιώθεις για λίγο ξένοιαστη, ευαίσθητη, ευσυγκίνητη, μα ανθρώπινη πέρα για πέρα. Και αυτό το σπίτι δεν μπορεί να σου το ληστέψει κανείς, γιατί ελάχιστα πια νοιάζονται οι άνθρωποι για όσα δεν μπορούν να αγοράσουν με χρήματα.
Εκεί που ηρεμούν οι σκέψεις σου, εκεί. Εκεί που χτυπά η καρδιά σου. Εκεί που αθώα μάτια γίνονται ο κόσμος όλος.Εκεί που δεν προσποιείσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Εκεί είναι το σπίτι σου.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9/
