Ακόμα κι αν, για κάποιο λόγο, βρεθούν μακριά μας, οι άνθρωποι αυτοί είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε τυχάρπαστο παρασιτεί στην καθημερινότητά μας.
Περπατάμε σε τόπους άγνωστους κουβαλώντας τους μέσα στην ψυχή μας. Δεν έχει σημασία που είναι μακριά• είναι πιο κοντά από τον ψηλό κύριο που στέκεται δίπλα, στη στάση του τραμ. Με τον κύριο αυτό μοιραζόμαστε μονάχα λίγο από το οξυγόνο που αναπνέουμε και τον χρόνο μας, καθώς προσπαθούμε να γεμίσουμε την αμήχανη σιωπή ανάμεσα σε δυο ξένες ψυχές με μία άσκοπη κουβέντα για τον καιρό.
Με τους ανθρώπους που μας λείπουν όμως έχουμε μοιραστεί κομμάτια του εαυτού μας. Έχουμε βγάλει για λίγο τη μάσκα μας, επιτρέποντάς τους να ξεκλέψουν μια ματιά στην ψυχή μας. Απαλλαχτήκαμε για λίγο από όλες αυτές τις ιδιότητες που πασχίζουμε καθημερινά να μας επιβληθούν – υπάλληλος, κόρη, αδερφή, μάνα – και μείναμε απλώς ο εαυτός μας.
Τόσο δύσκολο, τόσο σπάνιο και συνάμα τόσο λυτρωτικό. Χρειάστηκε χρόνος και χρειάστηκε και θάρρος για μια τέτοια απόφαση. Από τη στιγμή που την πήραμε όμως, δεν υπήρχε επιστροφή. Δεν υπάρχουν πιο ισχυρά δεσμά από αυτά της ψυχής. Κι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίστηκαν και τα κέρδισαν – γιατί είναι αλήθεια τιμή να καταφέρνεις να αντικρίζεις κάποιον χωρίς τη μάσκα του, να δένεσαι με την ψυχή του.
Αν σε ρωτούσε ποτέ κανείς, αυτούς δε θα λογάριαζες για θησαυρό σου; Είσαι ένας αληθινά πλούσιος άνθρωπος σε μια εποχή που ο πλούτος έχει εξευτελιστεί σαν έννοια όσο ποτέ άλλοτε. Εσύ όμως ξέρεις πως είσαι πλούσιος γιατί έχεις μια αρμαθιά από τέτοιους ανθρώπους. Οι ζωές σας τέμνονται σε ελάχιστα σημεία κι όμως αυτά είναι κομβικά. Το θέμα δεν είναι να εφάπτονται οι ζωές των ανθρώπων• το θέμα είναι να στέκονται αντικριστά και να γνωρίζονται.
Τους αγαπώ και τους σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν χαραμίζω λεπτό για τον έξω κόσμο όσο είμαι μαζί τους. Προτιμώ να κοιτώ τον κόσμο μαζί μ’ αυτούς γιατί μέσα από τα μάτια τους βλέπω έναν κόσμο πρωτόγνωρα αλλιώτικο. Η φύση γύρω μας ντύνεται με το γέλιο τους, με τη φωνή τους, με την ανάσα τους. Κι έτσι, είναι ο κόσμος μου γεμάτος.
Μία πληρότητα που αφήνει τα σημάδια της παντού: στο παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον. Κι είναι ανεξίτηλα τα σημάδια αυτά. Τι σημασία έχει που δεν βρίσκονται γεωγραφικά κοντά μας; Εμείς μπορούμε ακόμα κι έτσι να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους.
Είναι που άφησαν την ψυχή μας να αγγίξει τη δική τους. Είναι που μάθαμε να ψηλαφούμε την ανάσα τους, να αναπνέουμε τα συναισθήματά τους. Δεν θα είμαστε ποτέ πια μόνοι – μια τέτοια γνώση δεν ξεχνιέται. Κι όταν μας κοιτά ο υπόλοιπος κόσμος, θα βλέπει πάντα σε μας, κομμάτια των ανθρώπων που μας λείπουν.
Γεωργία Θεοτικού – Photo: Author/Depositphotos
Πηγή
http://enallaktikidrasi.com/2018/09/anthrwpoi-leipoun/
Περπατάμε σε τόπους άγνωστους κουβαλώντας τους μέσα στην ψυχή μας. Δεν έχει σημασία που είναι μακριά• είναι πιο κοντά από τον ψηλό κύριο που στέκεται δίπλα, στη στάση του τραμ. Με τον κύριο αυτό μοιραζόμαστε μονάχα λίγο από το οξυγόνο που αναπνέουμε και τον χρόνο μας, καθώς προσπαθούμε να γεμίσουμε την αμήχανη σιωπή ανάμεσα σε δυο ξένες ψυχές με μία άσκοπη κουβέντα για τον καιρό.
Με τους ανθρώπους που μας λείπουν όμως έχουμε μοιραστεί κομμάτια του εαυτού μας. Έχουμε βγάλει για λίγο τη μάσκα μας, επιτρέποντάς τους να ξεκλέψουν μια ματιά στην ψυχή μας. Απαλλαχτήκαμε για λίγο από όλες αυτές τις ιδιότητες που πασχίζουμε καθημερινά να μας επιβληθούν – υπάλληλος, κόρη, αδερφή, μάνα – και μείναμε απλώς ο εαυτός μας.
Τόσο δύσκολο, τόσο σπάνιο και συνάμα τόσο λυτρωτικό. Χρειάστηκε χρόνος και χρειάστηκε και θάρρος για μια τέτοια απόφαση. Από τη στιγμή που την πήραμε όμως, δεν υπήρχε επιστροφή. Δεν υπάρχουν πιο ισχυρά δεσμά από αυτά της ψυχής. Κι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίστηκαν και τα κέρδισαν – γιατί είναι αλήθεια τιμή να καταφέρνεις να αντικρίζεις κάποιον χωρίς τη μάσκα του, να δένεσαι με την ψυχή του.
Αν σε ρωτούσε ποτέ κανείς, αυτούς δε θα λογάριαζες για θησαυρό σου; Είσαι ένας αληθινά πλούσιος άνθρωπος σε μια εποχή που ο πλούτος έχει εξευτελιστεί σαν έννοια όσο ποτέ άλλοτε. Εσύ όμως ξέρεις πως είσαι πλούσιος γιατί έχεις μια αρμαθιά από τέτοιους ανθρώπους. Οι ζωές σας τέμνονται σε ελάχιστα σημεία κι όμως αυτά είναι κομβικά. Το θέμα δεν είναι να εφάπτονται οι ζωές των ανθρώπων• το θέμα είναι να στέκονται αντικριστά και να γνωρίζονται.
Τους αγαπώ και τους σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν χαραμίζω λεπτό για τον έξω κόσμο όσο είμαι μαζί τους. Προτιμώ να κοιτώ τον κόσμο μαζί μ’ αυτούς γιατί μέσα από τα μάτια τους βλέπω έναν κόσμο πρωτόγνωρα αλλιώτικο. Η φύση γύρω μας ντύνεται με το γέλιο τους, με τη φωνή τους, με την ανάσα τους. Κι έτσι, είναι ο κόσμος μου γεμάτος.
Μία πληρότητα που αφήνει τα σημάδια της παντού: στο παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον. Κι είναι ανεξίτηλα τα σημάδια αυτά. Τι σημασία έχει που δεν βρίσκονται γεωγραφικά κοντά μας; Εμείς μπορούμε ακόμα κι έτσι να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους.
Είναι που άφησαν την ψυχή μας να αγγίξει τη δική τους. Είναι που μάθαμε να ψηλαφούμε την ανάσα τους, να αναπνέουμε τα συναισθήματά τους. Δεν θα είμαστε ποτέ πια μόνοι – μια τέτοια γνώση δεν ξεχνιέται. Κι όταν μας κοιτά ο υπόλοιπος κόσμος, θα βλέπει πάντα σε μας, κομμάτια των ανθρώπων που μας λείπουν.
Γεωργία Θεοτικού – Photo: Author/Depositphotos
Πηγή
http://enallaktikidrasi.com/2018/09/anthrwpoi-leipoun/
