Μ’αρέσει όταν βρέχει! Κοίτα πως πέφτουν οι σταγόνες κάτω. Κοίτα πως χάνονται σιγά σιγά και γίνονται ένα. Κι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι χάνονται κι αυτοί. Γίνονται ένα με τις σκέψεις τους.
Το έχεις προσέξει ποτέ; Χάνονται στις σκέψεις τους και ταξιδεύουν. Ξαφνικά όλα γίνονται πιο βαθιά, όλα αποκτούν ένα άλλο νόημα. Όσα κρύβονται μέσα μας, βγαίνουν στην επιφάνεια.
Κοιτάμε το καθετί διαφορετικά. Ίσως γινόμαστε και λίγο πιο ήσυχοι, λίγο πιο διακριτικοί.
Κι είναι συνήθως μέσα στη βροχή που καταλαβαίνεις ποιος σ’αγαπά πραγματικά: Εκείνος που ξεχωρίζει τα δάκρυα σου μέσα στη βροχή. Εκείνος, που ακούει τη σιωπή σου. Και χωρίς να σου πει λέξη, έρχεται και σ’αγκαλιάζει. Και γίνεται ξαφνικά η ομπρέλα σου. Κι εσύ σηκώνεις τα μάτια πάνω, και βλέπεις ένα ουράνιο τόξο.
Ένα ουράνιο τόξο που έφτιαξες μόνος σου, με τα χρώματα της ψυχής σου. Ένα όμορφο ουράνιο τόξο που χαρίζεις απλόχερα σ’όσους σου κρατούν σφιχτά το χέρι.
Κάπως έτσι κυλάει η ζωή, κάπως έτσι έρχεται ο ήλιος κι η βροχή, κι όλα πάλι απ’ την αρχή.
Κάπως έτσι κυλάει η ζωή, κάπως έτσι έρχεται ο ήλιος κι η βροχή, κι όλα πάλι απ’ την αρχή.
Εσύ να κρατάς καλά δίπλα σου όλους όσους ακόμα κι όταν βρέχει, σου δίνουν την ομπρέλα τους, όλους όσους γίνονται η ομπρέλα σου. Να αγαπάς όσους τρέχουν μέσα στις καταιγίδες και τις θύελλες για να σε κάνουν να χαμογελάσεις.
Να τους αγαπάς πολύ τους ανθρώπους σου!
Γι’ αυτούς αξίζει να χαμογελάς. Γι’ αυτούς, αξίζει να παλεύεις… Σταμάτα να δίνεις τα πάντα για ανθρώπους που αδιαφορούν. Ξεκίνα να χαρίζεις χαμόγελα εκεί που αξίζει. Θα δεις πόσο υπέροχα θα νιώθεις, θα δεις με πόσα πολλά χρώματα θα γεμίσει η καρδιά σου.
Να χαμογελάς στον εαυτό σου, κι ύστερα να κοιτάς γύρω σου. Να αγκαλιάζεις όσους είναι εκεί, και να τους λες ευχαριστώ. Πάντοτε είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξεις την αγάπη σου. Πάντοτε είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα ευχαριστώ, μια αγκαλιά, ένα σ’αγαπώ…
