Μην υποτιμάς την νοσταλγία μάτια μου...

Γράφει η Μαρία Σπυρογιάννη

Πόσες και πόσες φορές ένα παλιό μπλουζάκι χωμένο στο βάθος της ντουλάπας δε σου έφερε μια έκρηξη από εικόνες στο κεφάλι;
Μια φωτογραφία που κρατάς στα χέρια σου τώρα που πέρασαν χρόνια από τότε που τα χαμόγελα πόζαρα στον φακό, σου ξυπνάει τόσες πολλές αναμνήσεις και άλλα τόσα συναισθήματα.

Δεν είναι πάντοτε ένας σύντροφος που δεν είστε πλέον μαζί, αλλά μπορεί να είναι μια παρέα που χαθήκατε ή ακόμη χειρότερα μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Όμως ό,τι και αν πέρασε τίποτε δε χάθηκε, γιατί οι αναμνήσεις μένουν εκεί ανεξίτηλες. Οι φωτογραφίες μπορεί να ξεθωριάζουν και το μπλουζάκι δε θα το χρησιμοποιήσεις ποτέ ξανά, μα κάθε φορά που θα τα αντικρίζεις, μια έκρηξη νοσταλγίας θα σε πλημμυρίζει .

Νιώθεις ήδη κάθε συναίσθημα, κάθε λογής μυρωδιά που συνόδευε αυτή τη στιγμή σου, ίσως να σε φυσάει και το αεράκι που φυσούσε τότε στην παραλία ή να νιώθεις τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς δίπλα σε ένα χιονισμένο τοπίο.


Έτσι είναι άλλωστε η νοσταλγία. Ξετρυπώνει από το πουθενά και σε κάνει να κοιτάς ένα αντικείμενο και να χαζεύεις με ιστορίες ολόκληρες και παραμύθια περασμένα. Αναπολήσεις καλές, κακές ή αδιάφορες, που όμως περνούν όλες από μπροστά σου σε fast forward χωρίς να λείπει καμιά τους. Όλες αυτές οι στιγμές είναι δικές σου, ίσως κάποιες να ήθελες να τις ξεχάσεις μα σίγουρα κάποιες θα σε κάνουν να χαμογελάς για πάντα. Είναι τα κομμάτια του παζλ που εσύ έβαλες στον πίνακα της ζωής σου αλλά και κάποια κομμάτια που η ζωή πρόσθεσε σ’ αυτό!
Για κάθε άτομο αυτά τα αντικείμενα-σύμβολα είναι ξεχωριστά και κάποιες φορές είναι πολύ διαφορετικά από μια φωτογραφία.

Κάπως έτσι λοιπόν κάθομαι και εγώ τώρα μπροστά από τη σκηνή του camping, την κοιτώ και νοσταλγώ. Έχει περάσει καιρός τώρα πια που ξέρω πως δεν πρόκειται να τη χρησιμοποιήσω άλλο για φέτος, μιας και οι διακοπές μου τελείωσαν, άλλα αρνούμαι πεισματικά να την ανεβάσω στο πατάρι ακόμη!

Με τον ίδιο τρόπο αρνούμαι να ξεχάσω κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία που μου ξυπνάει η όψη της. Πόσα καλοκαίρια! Εκδρομές, βουνά και θάλασσες, προγραμματισμένες και αυθόρμητες διαδρομές, παρέες και έρωτες και όλα αυτά σε εκείνα τα κινηματογραφικά σκηνικά που ξαπλώνεις και βλέπεις αστέρια!

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, είναι ωραίο πράμα η νοσταλγία , ιερή και αγία, «της μνήμης αδερφή είσαι αγκάθι βάλσαμο, τραγούδι και στριγκλιά μαζί», που λέει και το άσμα. 

Άφησέ τη να σε παρασύρει σε ταξίδια παλιά και αγαπημένα, μακρινά και ξεχασμένα, άλλωστε μερικές φορές αξίζει τον κόπο να παρασυρθείς!

Πηγή
http://www.mindthetrap.gr

Πηγή
https://www.anapnoes.gr