Χάνεται μέσα σε αναμνήσεις...

Γράφει η Χριστίνα Παλακίδου

Είναι πολλές οι φορές που σου γράφω κάτι. Πάντα έχω αυτή την επιθυμία να εκφράζομαι λογοτεχνικά. Πάντα σκεφτόμουν πως ίσως σου φανεί γελοίο, άλλες παιδιάστικο. Ξεκινούσα, έγραφα συναισθήματα με λέξεις αποτυπωμένες σ’ ένα χαρτί. Ένα χαρτί με μουντζούρες, αράδες μουσκεμένες με δάκρυα μα πάντα μέσα από την ψυχή μου. Γιατί δε φοβάμαι να σου δείξω πόσο σ’ αγαπάω. Δε φοβάμαι να σου ανοίξω την καρδιά μου. 

Είναι δική σου άλλωστε εδώ και πολύ καιρό. Ξέρεις τι κρύβει μέσα της. Άλλωστε, είμαι σχεδόν σίγουρη πως στο τέλος θα σου μείνουν όλα αυτά που θέλω να σου πω και ας κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Έτσι δεν είναι μάτια μου;

Μου λείπεις τόσο που τα βράδια θέλω να κρυφτώ σ’ ένα μικρό, απαλό σύννεφο και να ‘ρθω κλεφτά να σε δω ενώ κοιμάσαι. Δε θα σ’ ενοχλήσω. Δε θα ταράξω τη γαλήνια όψη σου, δε θα χαϊδέψω τα μαλλιά σου τρυφερά. Μόνο ίσως από πόθο σα σταγονίτσα να σ’ αγγίξω από το μέτωπο ως το λαιμό και την καρδιά σου. Να με νανουρίσουν οι χτύποι της. Ύστερα θα φύγω όπως ήρθα. Σαν αέρας και σα θρόισμα, σου ψιθυρίσω πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Μου λείπεις όλα αυτά τα βράδια που η καρδιά αφήνει το παλάτι της στη σκέψη μου και ταξιδεύει μακριά.

Ταξιδεύει με οδηγό την ελπίδα και το όνειρο και πηγαίνει εκεί που επιθυμεί περισσότερο σε ένα ταξίδι που δεν θα έχει τέλος, στο ταξίδι της ζωή μας. Σε τόπους ερμητικά κλειστούς, προστατευμένους από αδιάκριτα βλέμματα χωρίς λάμψη. Χαζεύει από το παράθυρο το αντικείμενο του πόθου της και ξεγλιστρά προσεκτικά, δειλά όλο φόβο μα και προσμονή να σε συναντήσει. 

Και χάνεται μέσα σε αναμνήσεις, επιθυμίες τρελές και τολμηρές.
Ένα τέτοιο βράδυ θα ‘ρθω και εγώ να σου πω πως μου λείπεις…
Πηγή
http://fwords.gr