Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

Μέσα στην τρέλα της μέρας...

Γράφει η Γεώρα

Ξέρεις πότε κατάλαβα ότι μου λείπεις πραγματικά;
Ξέρεις πότε συνειδητοποίησα πως είχες γίνει ένα αναγκαίο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου;
Ξέρεις πότε ένιωσα πως είχες πάρει μία θέση μέσα στην καρδιά μου;
Όταν μέσα στην τρέλα της ημέρας εσύ ήσουν εκεί! Ήσουν μέσα στο μυαλό μου! Και μου έλειπες. Μου έλειπες πολύ.
Ήταν οι στιγμές εκείνες που πνιγόμουν από χίλια “πρέπει”.

Από υποχρεώσεις που έπρεπε να βγάλω εις πέρας. Από μια βαβούρα καθηλωτική. Κόσμος, φωνές, αγγαρείες, εργασίες, συνεδριάσεις, ομιλίες, εξωτερικές δουλειές. Συνωστισμός και μια καθημερινότητα γεμάτη. Και εσύ ήσουν εκεί. Βασικά ήσουν στο μυαλό μου.
Η αλήθεια είναι πως εγώ ήθελα να είσαι δίπλα μου, να βλέπω το χαμόγελό σου. Να φιλώ τα χείλη σου. Όμως εσύ ήσουν στο μυαλό μου. Τρύπωνες!

Ναι κόντραρες με το πρόγραμμά μου, με την λογική του μυαλού.
Τα έβαζες με τις ώρες που με πίεζαν, με την δουλειά που είχα να παραδώσω. Εσύ, μαχώσουν με όλα όσα έχει μία μέρα. Μία μέρα γεμάτη από τα πάντα στην κυριολεξία. 

Και έβρισκες τρόπο και φώναζες, είμαι και εγώ εδώ! Έβρισκες την δύναμη να αποσυντονίσεις το μυαλό μου, να του αλλάξεις το πρόγραμμά του και να πατήσεις αυτό το μαγικό κουμπί της παύσης ώστε να με ξεμυαλίσεις γλυκά, αφού ερχόσουν πάλι στην θύμησή μου.
Φώναζες την παρουσία σου. Ήθελες να σε δω. Και κέρδιζες. Και εγώ έχανα με ευχαρίστηση!


Τότε κατάλαβα πως εσύ, ήσουν ένα κομμάτι της ζωής μου από τα σημαντικά. Σε είχα ξεχωρίσει. Σου είχα ανοίξει χώρο στην καρδιά μου. Μου έλειπες στις πιο δύσκολες ώρες. Μου έλειπες και είχα ανάγκη να σου το πω. Είχα ανάγκη να σε ακούσω. Για να πάρω δύναμη να συνεχίσω.
Αλήθεια σου λέω ήσουν εκεί! Στους ρυθμούς της καθημερινότητας που σε τρελαίνουν. 

Ερχόσουν σαν ένεση τονωτική. Περπατούσες σιγά σιγά στο μυαλό μου. Έκανες το μέσα μου να φτερουγίζει από την λαχτάρα για να σε συναντήσω. Και ανάθεμα αν καταλάβαινες από κρίσιμες ώρες. Εκεί ήταν που δεν έφευγες με τίποτα. Αλλά δεν ήθελα, γιατί υποσυνείδητα ήθελα να ήσουν στο πλάι μου!

Μου έλειπες μάτια μου, γιατί είχες γίνει κομμάτι μου πλέον. Σε είχα εντάξει στην καθημερινότητά μου, εκείνη με τις τρικυμίες, τις υποχρεώσεις, τα “πρέπει”. Και εσύ έμενες εκεί, σαν φρουρός, δεν έφευγες.

Μου έλειπες μέσα στην μέρα! Διεκδικούσες και κέρδιζες την πρώτη θέση στην σκέψη μου!


Τι να το κάνω αν σε σκεφτόμουν το ξημέρωμα; Τότε όλα είναι ήσυχα, όλα σιωπούν και είναι εύκολη η προβολή! Εσύ όμως, κατάφερες να κυριαρχήσεις στην φασαρία που έχει το μυαλό όταν χίλια δύο πράγματα και γεγονότα τρέχουν από δίπλα του.

Εσύ μου έλειπες! Μου έλειπες όσο δεν μου είχε λείψει κανένας άλλος! Γιατί εσύ δεν έρχεσαι στην ηρεμία μου, μα στην τρέλα μου, τότε που σε χρειάζομαι! Έρχεσαι σε εκείνη την τρέλα, που μέχρι τώρα κανένας δεν είχε καταφέρει να την νικήσει!