- Έλα!
- Έλα ρε. Σε ξύπνησα;
- Ναι, αλλά δεν πειράζει. Τι έγινε; Είσαι καλά;
- Δε θα το έλεγα! Όλα σκατά.
- Πες μου τι έγινε!
- Άσε καλύτερα ρε, ξαναπέσε και κοιμήσου. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή.
- Ρε, άσε τις μαλακίες και λέγε! Λέγε, γιατί αν έρθω από εκεί θα πέσουν χαστούκια!
- Καλά. Λοιπόν...
Και κάπως έτσι, βρέθηκα μέχρι τα ξημερώματα να παρηγορώ τον κολλητό μου. Δε με ένοιαξε. Μου αρκούσε που, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, άκουγα στη φωνή του πως ένιωθε καλύτερα. Αντίστοιχα, όταν ήρθε η ώρα το έκανε κι εκείνος για μένα.
Λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις. Ίσως από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες φράσεις που έχω ακούσει. Ωστόσο, και μία από τις πιο αληθινές. Πόσα μέλη έχει όμως αυτή η οικογένεια από φίλους;
Όσο δημοφιλής και να είσαι, όσοι γνωστοί κι αν σε βλέπουν στο δρόμο, χαιρετώντας στα γρήγορα με ένα πρόχειρο χαμόγελο, κανείς από αυτούς δεν είναι πραγματικός φίλος. Είναι απλώς γνωστοί. Οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που θα είναι δίπλα σου στα καλύτερα, αλλά και στα χειρότερα. Αυτοί που, ενώ σιχαίνονται τις αγκαλιές τα καλοκαίρια γιατί ζεσταίνονται, όταν θα σε δουν χώμα, θα σε σφιχταγκαλιάσουν, κι ας έχει έξω 50 βαθμούς.
Εκείνοι που γουστάρουν να σου πατάνε τον κάλο, γιατί ξέρουν ότι σε κάνει ταύρο σε υαλοπωλείο. Εκείνοι που, επειδή μπορεί να έχουν μερικά παραπάνω χρόνια εμπειρίας, όταν πέφτουν σοβαρού επιπέδου συζητήσεις στο τραπέζι για το άτομό σου, γίνονται χειρότεροι από τη μάνα και τον πατέρα σου.
Μπορεί να ζείτε ή και να σπουδάζετε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, να έχετε να μιλήσετε μήνες ή χρόνια. Δεν ξεχνάτε όμως ποτέ γενέθλια, γιορτές, κανένα σύντομο τηλεφώνημα, γιατί είχατε να μιλήσετε καιρό και χαθήκατε. Είναι τα άτομα εκείνα, που θα τρακάρουν οι πορείες σας ξανά μετά από καιρό και θα είστε σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τους πραγματικούς φίλους δε θα τους βρεις ένα βράδυ σε ένα μπαρ. Εκεί μπορεί να τους γνωρίσεις. Θα περάσουν όμως ατελείωτες νύχτες συζητήσεων για τη ζωή, τις σχέσεις, τις επιλογές, τα λάθη, με αχώριστους συντρόφους σας το αλκοόλ και το τσιγάρο, προτού παραδεχθείς μέσα σου πως αυτό το άτομο αξίζει να το έχεις πλάι σου.
Δεν τους φοβάσαι. Τους έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Και πισώπλατη μαχαιριά να σου ρίξουν, αν βρουν το θάρρος να έρθουν να στο πουν κατάμουτρα, ζητώντας άφεση αμαρτιών, μπορεί να σου πάρει λίγο καιρό, αλλά θα τους συγχωρέσεις. Ουδείς αναμάρτητος. Δε θα πετάξεις όλα τα ωραία που περάσατε. Θα το δεις σαν μία ακόμη δοκιμασία της φιλίας σας.
Θα φυλάτε ο ένας τα νώτα του άλλου. Μπορεί να μαλώνετε σαν το σκύλο με τη γάτα, αλλά τη μέρα που θα σε δουν κουρνιασμένο στην άκρη του καναπέ, τύφλα από το μεθύσι, με το στομάχι στα πόδια και με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα, θα κάτσουν δίπλα σου. Με το ένα χέρι θα σε έχουν αγκαλιά και με το άλλο θα σε μουτζώσουν λέγοντας «Τι βλάκας που είσαι!».
Να είσαι σίγουρος πως εκείνη τη μέρα, θα κάνεις καινούριο συκώτι από τα γέλια. Θα κάνουν μέχρι και τον Ταρζάν προκειμένου να αισθανθείς καλύτερα. Μετά θα σε πάρουν από το χέρι, και θα σε πάνε να πιείτε κι άλλο.
Θα κληθείς αρκετές φορές να υπερασπιστείς αυτή τη φιλία. Ουκ ολίγοι θα είναι αυτοί που θα στολίσεις, με ό,τι «κοσμητικό» επίθετο σου έρχεται στο κεφάλι, κατεβάζοντας και δέκα καντήλια για επίλογο, επειδή προσέβαλαν έναν φίλο.
Η φιλία είναι μία μορφή πλατωνικής αγάπης. Προσφέρεις. Νοιάζεσαι. Γίνεσαι ο ώμος που θα χρειαστεί ο άλλος για να κλάψει. Θα μπεις μπροστά, να γίνεις ο βράχος που θα φάει όλες τις τρικυμίες, προκειμένου να μην πληγωθεί. Μπορεί να ακούγεται μελό, αλλά έτσι είναι. Ανιδιοτέλεια και αλληλεγγυή.
Γιατί έτσι πρέπει να είναι οι άνθρωποι. Μία ψυχή που έχει γαντζωμένη γύρω της την αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς ένα καλοφτιαγμένο περιτύλιγμα.
(Αφιερωμένο, στους ανθρώπους που με στήριξαν και τους στήριξα στα εύκολα και στα δύσκολα, και θα συνεχίσω να είμαι δίπλα τους, ακόμα κι αν είμαι μακριά τους.)
