Μα είναι δυνατόν να κρύβει τόση δύναμη ένα βλέμμα;

Από την Έλενα Σκουρλή.

Λένε πως ένα βλέμμα μπορεί να σε προβληματίσει, να σε κάνει να πετάξεις στα ουράνια, να σε λυπήσει. Μπορεί, ακόμα να σε κάνει να ερωτευτείς, ν' αγαπήσεις, να μάθεις λίγο καλύτερα τον άνθρωπο που το ρίχνει απλόχερα πάνω σου.

Μπορεί να σε ξεγυμνώσει και να σ' αναγκάσει να σταθείς μπροστά του χωρίς εμπόδια. Μα είναι δυνατόν να κρύβει τόση δύναμη ένα βλέμμα, τελικά;


Την απορία μου την έλυσες εσύ εκείνο το βράδυ. Πού να φανταστώ ότι θα πάθαινα τέτοια συμφορά;
Είδα την καύλα στα μάτια σου. Μέχρι τότε δεν πίστευα πως θα μπορούσα να νιώσω κάτι τόσο δυνατό μ' ένα βλέμμα. Τα είδα να λάμπουν κι έτσι απλά ένιωσα να πλημμυρίζω από συναισθήματα. Για πρώτη φορά ένιωθα να χάνομαι και να χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια, παράλληλα, τη δύναμη και τα λόγια μου.

Με διαπερνούσε ένα απέραντο ρίγος, καθώς, ένιωθα κάθε σημείο του σώματός μου ν' ανατριχιάζει κι ήθελα να κλάψω με λυγμούς. Δεν ξέρω γιατί, ούτε το έκανα τελικά, αλλά το ήθελα πολύ. Ήθελα με κάποιον τρόπο να εκτονώσω την ένταση που μου προκάλεσε αυτό το βλέμμα. Αλλά κρατήθηκα και πλησίασα για να σε κοιτάξω καλύτερα.


Παραλήρησα, γιατί κατάλαβα πως νιώθουν το ίδιο με μένα . Και ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από δυο μάτια που σε κοιτάζουν μ' αυτόν τον τρόπο. Τώρα καταλαβαίνεις.
Δε θυμάμαι ποτέ άλλο βλέμμα να μ' έχει διαπεράσει έτσι. Πιο αθώα, πιο ευτυχισμένα, πιο λαμπερά. Ακόμη, όμως, κι αν είχε τύχει, τα ξέχασα μονομιάς.
Γιατί το δικό σου βλέμμα ήταν διαφορετικό. Ακριβές σαν σφαίρα που διαπερνάει τη σάρκα και βρίσκει απευθείας το στόχο του. 

Πολλές φορές αναρωτιόσουν γιατί δεν μπορώ να σε κοιτάξω κατάματα. Νόμιζες ότι ντρεπόμουν. Έτσι σε άφηνα να πιστεύεις, τουλάχιστον, για να μην εκτεθώ. . Μικρές δικαιολογίες που κάλυπταν μια μεγάλη αλήθεια. Να ξέρεις πως απέφευγα να σε κοιτάζω στα μάτια γιατί ένιωθα πως ξεγυμνώνουν την ψυχή μου. Κι όχι πως φοβόμουν, αλίμονο, δεν είμαστε παιδάκια (εντάξει μπορεί και να είμαι).
Αυτό που με τρόμαζε είναι πως δεν ήμουν έτοιμη ν' αφεθώ, γιατί ήξερα αν έπρεπε. Σκέψεις χαζές τριγύριζαν στο μυαλό μου: «Μήπως είναι νωρίς;» «Μήπως θα φύγεις;» Δεν ξέρω αν θ' άντεχα μία απογοήτευση μαζί σου. Αλήθεια δεν ξέρω.


Κάθε φορά που δεν είσαι εδώ, αρρωσταίνω και χειροτερεύω όσο περνάει η ώρα και δεν τα βλέπω. Αλήθεια, θα μπορούσα να πουλήσω και την ψυχή μου στο διάολο, αρκεί να κοιτάζεις μόνο εμένα. Κι ας μου γδύσεις την ψυχή κι ας με κάνεις ό,τι θέλεις.

Εγώ παραδίνομαι.

Άλλωστε, στο έχω ξαναπεί, έχεις τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει και πως να μη χαθώ μέσα τους, μου λες;
Πηγή
http://www.ilov.gr