Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά…
Μονάχα κάτι μικρές, ξαφνικές εκρήξεις πυροτεχνημάτων. Απ’ αυτές που εκρήγνυνται μέσα από σπινθηροβόλα βλέμματα.
Εκείνα, που όταν συναντιούνται δύο ζευγάρια μάτια και επικεντρώνονται το ένα πάνω στο άλλο, κάνουν τον περίγυρο να μοιάζει θόλος. Σαν να μην υπάρχει σχεδόν. Που αυτά τα δευτερόλεπτα, μοιάζουν ώρες ατελείωτες. Σαν να κάνουν διαλόγους, κι ας μην έχει ειπωθεί ούτε μισή λέξη.
Προσωπικά, δεν αλλάζω τίποτα πάνω σου τελικά…
Μου πάει εκπληκτικά πολύ, βλέπεις, ό,τι βλέπω σε σένα.
Ο ήχος της φωνή σου, ταιριάζει τέλεια στα ακούσματά μου. Δεν έχει σημασία καμία, το τι λες. Παραμένει αρκετή η φωνή σου, ώστε να με καθηλώνει κάθε φορά, ακούγοντάς σε με απόλυτη προσοχή.
Οι τρόποι σου, σε μία κοινωνία εκσυγχρονισμένη σε κάθε τομέα, σε καθιστούν έναν τζέντλεμαν βγαλμένο από ρομαντική ταινία άλλης εποχής. Ο τρόπος που μου μιλάς, που μου φέρεσαι, που πράττεις, ταυτίζεται απόλυτα με την εικόνα του ιδανικού που μεγαλώνω στο κεφάλι μου χρόνια ολόκληρα. Του ιδανικού αυτού, που θα ‘λεγε κανείς ότι υπάρχει μόνο στα παραμύθια.
Ξέρεις τι άλλο μου πάει πολύ; Η μετριοφροσύνη που σε καταβάλει. Αυτή η αμφισβήτηση για το πόσο πραγματικά αξίζεις. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι με μεγάλη έπαρση -ίσα ίσα, ανέκαθεν τους σιχαινόμουν. Εν αντιθέσει με όσους βάδιζαν με γνώμονα την ταπεινότητα, που εν τέλει έβρισκα ότι μέσα τους έκρυβαν θησαυρούς.
Μα πιο πολύ απ’ όλα, μου πας εσύ. Δίπλα μου. Αυτή η ζέστη αγκαλιά σου, που μου παρέχει τέτοια τρυφερότητα, και συνάμα σιγουριά. Δεν έχω ξανανιώσει σε ξένη αγκαλιά ποτέ μου τόση ασφάλεια. Στη δική σου κούμπωσα τέλεια όμως… Γιατί εσύ, γαληνεύεις τη ψυχή μου όταν με κλείνεις στα χέρια σου.
Προσωπικά, εγώ τρελαίνομαι…
Τρελαίνομαι για παραμύθια και για ρομαντικές ταινίες εποχής. Τρελαίνομαι που νιώθω πρωταγωνίστρια μιας τέτοιας κατάστασης. Τρελαίνομαι που δεν έχεις καταλάβει πόσα παραπάνω από όσα σου έχω πει ήδη εγώ, αξίζεις.
Προσωπικά, δεν αλλάζω τίποτα πάνω σου τελικά…
Μου πάει εκπληκτικά πολύ, βλέπεις, ό,τι βλέπω σε σένα.
Ο ήχος της φωνή σου, ταιριάζει τέλεια στα ακούσματά μου. Δεν έχει σημασία καμία, το τι λες. Παραμένει αρκετή η φωνή σου, ώστε να με καθηλώνει κάθε φορά, ακούγοντάς σε με απόλυτη προσοχή.
Οι τρόποι σου, σε μία κοινωνία εκσυγχρονισμένη σε κάθε τομέα, σε καθιστούν έναν τζέντλεμαν βγαλμένο από ρομαντική ταινία άλλης εποχής. Ο τρόπος που μου μιλάς, που μου φέρεσαι, που πράττεις, ταυτίζεται απόλυτα με την εικόνα του ιδανικού που μεγαλώνω στο κεφάλι μου χρόνια ολόκληρα. Του ιδανικού αυτού, που θα ‘λεγε κανείς ότι υπάρχει μόνο στα παραμύθια.
Ξέρεις τι άλλο μου πάει πολύ; Η μετριοφροσύνη που σε καταβάλει. Αυτή η αμφισβήτηση για το πόσο πραγματικά αξίζεις. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι με μεγάλη έπαρση -ίσα ίσα, ανέκαθεν τους σιχαινόμουν. Εν αντιθέσει με όσους βάδιζαν με γνώμονα την ταπεινότητα, που εν τέλει έβρισκα ότι μέσα τους έκρυβαν θησαυρούς.
Μα πιο πολύ απ’ όλα, μου πας εσύ. Δίπλα μου. Αυτή η ζέστη αγκαλιά σου, που μου παρέχει τέτοια τρυφερότητα, και συνάμα σιγουριά. Δεν έχω ξανανιώσει σε ξένη αγκαλιά ποτέ μου τόση ασφάλεια. Στη δική σου κούμπωσα τέλεια όμως… Γιατί εσύ, γαληνεύεις τη ψυχή μου όταν με κλείνεις στα χέρια σου.
Προσωπικά, εγώ τρελαίνομαι…
Τρελαίνομαι για παραμύθια και για ρομαντικές ταινίες εποχής. Τρελαίνομαι που νιώθω πρωταγωνίστρια μιας τέτοιας κατάστασης. Τρελαίνομαι που δεν έχεις καταλάβει πόσα παραπάνω από όσα σου έχω πει ήδη εγώ, αξίζεις.
Τρελαίνομαι που σε κάνω να χαμογελάς, και συνειδητοποιώ ότι νιώθω ευτυχισμένη με αυτό.
Τρελαίνομαι που ήρθες την πιο κατάλληλη στιγμή. Εκεί που δε σε περίμενα, εμφανίστηκες για να αποδείξεις ότι τα καλύτερα έρχονται όταν σταματάς να τα ψάχνεις και να τα περιμένεις.
Τρελαίνομαι που όλα όσα θεωρούσα αδύνατα, τα βλέπω σε σένα…
Τρελαίνομαι που ήρθες την πιο κατάλληλη στιγμή. Εκεί που δε σε περίμενα, εμφανίστηκες για να αποδείξεις ότι τα καλύτερα έρχονται όταν σταματάς να τα ψάχνεις και να τα περιμένεις.
Τρελαίνομαι που όλα όσα θεωρούσα αδύνατα, τα βλέπω σε σένα…
