Είναι κάτι νύχτες σαν κι απόψε, που μυρίζουν νοσταλγία…
Νύχτες παράξενες.
Σαν να ‘ναι φτιαγμένες από αλλιώτικα υλικά.
Και το χρώμα τους, ένα αλλόκοτο, απόκοσμο μαύρο θαρρείς.
Είναι κάτι νύχτες σαν την αποψινή, που σε πιάνει μια αλήτισσα ανησυχία…
Προσπαθείς να καταλάβεις τι σου φταίει, μα δεν μπορείς..
Αφού αυτά που σε καίνε, είναι τα ίδια που σε τυρρανούσανε και χτες και προχτές.
Ίσως να φταίει η Πανσέληνος…
Αν και δε θέλω να τα πιστεύω αυτά, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω διαγνώσει στον εαυτό μου μια περίεργη διάθεση όταν έχει πανσέληνο..
Ωχ! Τι λέω μωρέ;
Τι να φταίει και το έρμο το φεγγαράκι;
Το στήνουμε εκεί απέναντι ψηλά και του εκτοξεύουμε κατηγορίες, δάκρυα, καημούς!
Πόσα να σηκώσει πια κι αυτό;
Ίσως όμως να πρόκειται για άμυνα…
Ίσως γιατί είναι αβάσταχτο να σηκώσουμε μόνοι μας όλο το βάρος από τα κρίματα μας, από τα λάθη μας, από την οδύνη που προκαλεί το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι.
Και ξεσπάμε στο φεγγάρι, ξεσπάμε στο φίλο, στο συνάδερφο, σε κάποιον πιο ευτυχισμένο από εμάς, στον ανάδρομο Ερμή και πάει λέγοντας!
Περίεργη η νύχτα απόψε…
Λίγο η πανσέληνος, λίγο που καμιά φορά ξανασκαλίζεις και ματώνεις παράπονα που νόμιζες θαμμένα, λίγο που τελικά δε μεγάλωσες και δεν έβαλες μυαλό ποτέ…
Ε, όσο να ‘ναι μαζεύονται αρκετά και να σου μια ψιχάλα θλίψης να σου νοτίζει τη ψυχή.
Δε βαριέσαι…
Νύχτα είναι, θα περάσει.
Εδώ πέρασε ολόκληρη ζωή και χαμπάρι δεν πήρες.
Είναι κάτι νύχτες…
Να… σαν κι απόψε, που μυρίζουν νοσταλγία, που αναδύουν ερημιά, που ανασταίνουν πεθαμένες ερωτήσεις, που βιάζονται να ντυθούν την Άνοιξη.
Είναι κάτι νύχτες ,που θαρρείς ότι δε θα ξημερώσουν ποτέ…
Νύχτες παράξενες.
Σαν να ‘ναι φτιαγμένες από αλλιώτικα υλικά.
Και το χρώμα τους, ένα αλλόκοτο, απόκοσμο μαύρο θαρρείς.
Είναι κάτι νύχτες σαν την αποψινή, που σε πιάνει μια αλήτισσα ανησυχία…
Προσπαθείς να καταλάβεις τι σου φταίει, μα δεν μπορείς..
Αφού αυτά που σε καίνε, είναι τα ίδια που σε τυρρανούσανε και χτες και προχτές.
Ίσως να φταίει η Πανσέληνος…
Αν και δε θέλω να τα πιστεύω αυτά, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω διαγνώσει στον εαυτό μου μια περίεργη διάθεση όταν έχει πανσέληνο..
Ωχ! Τι λέω μωρέ;
Τι να φταίει και το έρμο το φεγγαράκι;
Το στήνουμε εκεί απέναντι ψηλά και του εκτοξεύουμε κατηγορίες, δάκρυα, καημούς!
Πόσα να σηκώσει πια κι αυτό;
Ίσως όμως να πρόκειται για άμυνα…
Ίσως γιατί είναι αβάσταχτο να σηκώσουμε μόνοι μας όλο το βάρος από τα κρίματα μας, από τα λάθη μας, από την οδύνη που προκαλεί το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι.
Και ξεσπάμε στο φεγγάρι, ξεσπάμε στο φίλο, στο συνάδερφο, σε κάποιον πιο ευτυχισμένο από εμάς, στον ανάδρομο Ερμή και πάει λέγοντας!
Περίεργη η νύχτα απόψε…
Λίγο η πανσέληνος, λίγο που καμιά φορά ξανασκαλίζεις και ματώνεις παράπονα που νόμιζες θαμμένα, λίγο που τελικά δε μεγάλωσες και δεν έβαλες μυαλό ποτέ…
Ε, όσο να ‘ναι μαζεύονται αρκετά και να σου μια ψιχάλα θλίψης να σου νοτίζει τη ψυχή.
Δε βαριέσαι…
Νύχτα είναι, θα περάσει.
Εδώ πέρασε ολόκληρη ζωή και χαμπάρι δεν πήρες.
Είναι κάτι νύχτες…
Να… σαν κι απόψε, που μυρίζουν νοσταλγία, που αναδύουν ερημιά, που ανασταίνουν πεθαμένες ερωτήσεις, που βιάζονται να ντυθούν την Άνοιξη.
Είναι κάτι νύχτες ,που θαρρείς ότι δε θα ξημερώσουν ποτέ…
