Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσους ανθρώπους έχεις συναντήσει στη ζωή σου; Με τους περισσότερους από αυτούς, τυχαίνει απλά να είστε απλά στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή κι όταν αυτή η στιγμή είναι πια παρελθόν, εξαφανίζονται μαζί της.
Είναι όμως και οι άλλοι. Αυτοί οι λίγοι «άλλοι», που εμφανίζονται στη ζωή σου σε ανύποπτο χρόνο απ’ το πουθενά και διεκδικούν με θέση σε αυτή κι από άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, γίνονται δικοί σου άνθρωποι.
Η αφορμή είναι συνήθως ασήμαντη. Μια ερώτηση στη στάση του λεωφορείου, η ατελείωτη αναμονή στις δημόσιες υπηρεσίες, ένας διάλογος στο σούπερ μάρκετ, μια τράκα ενός τσιγάρου. Μην προσπαθείς να το εξηγήσεις. Έτσι είμαστε σχεδιασμένοι. Να αναζητούμε διαρκώς θησαυρούς. Αληθινούς ή και άνθρακες.
Μπορεί να γίνεται και υποσυνείδητα. Ψάχνουμε το κάτι που θα τραβήξει το βλέμμα μας από εκεί που το έχουμε εστιασμένο. Κάποιον να μας δώσει μια άλλη οπτική. Γι’ αυτό είμαστε τόσο διαφορετικοί και ίσως γι’ αυτό καταλήξαμε να λέμε πως τα ετερώνυμα έλκονται.
Και κάπως έτσι, μια απλή κουβέντα στον χώρο αναμονής ενός νοσοκομείου, μπορεί να καταλήξει σε σχέση ζωής. Ο άγνωστος που μπήκε στη ζωή σου και το μόνο που ήξερες γι’ αυτόν ήταν το μικρό του όνομα, θα γίνει ο άντρας της ζωής σου, ο καλύτερος σου φίλος, ο άνθρωπός σου.
Η τυχαία συνάντηση γίνεται προγραμματισμένη. Τα θέματα συζήτησης θα αλλάζουν το ένα μετά το άλλο, απλά και μόνο για να ανακαλύψετε ότι και μόνο το να μιλάτε είναι εθιστικό. Οι συναντήσεις πυκνώνουν ώσπου να γίνουν καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που δεν θέλεις να διαταραχτεί από τίποτα. Μια καθημερινότητα που λάτρεψες από το πουθενά.
Είναι τρομακτικό, αν το καλοσκεφτείς. Καταλήγεις να μοιράζεσαι τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, το βαθύτερο «εγώ» σου, με έναν άγνωστο. Κάποιος που μέχρι πριν λίγο αγνοούσες την ύπαρξή του, τώρα γίνεται η οικογένεια σου. Και το πιο σοκαριστικό απ’ όλα, είναι ότι μέχρι τη στιγμή που γνωριστήκατε, μπορεί να είχες περάσει άπειρες φορές από δίπλα του, χωρίς να του είχες δώσει την παραμικρή σημασία.
Και κάπως έτσι καταλήγεις να αγαπάς έναν άγνωστο χωρίς ταμπέλες. Χωρίς να μπορείς να μπορείς να καθορίσεις ακριβώς τι αγάπη είναι αυτή -ερωτική, φιλική, αδερφική. Γιατί είναι όλα αυτά μαζί.
Δεν ξέρεις πώς θα καταλήξεις. Δεν ξέρεις καν αν φτάνει αυτό που νιώθεις για να κρατήσει ζωντανό αυτό που έχεις. Άλλωστε, η καθημερινότητα μπορεί να σκοτώσει και τα πιο βαθιά συναισθήματα. Προς το παρόν ξέρεις πως δεν είναι δυνατόν να περάσει μια μέρα χωρίς να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Γι’ αυτόν τον άγνωστο που έγινε αγάπη. Έτσι, χωρίς ορισμό.
Τα κουτάκια και οι ταμπέλες, δεν χωρούν σε αυτό. Κράτησέ τα για κάτι μικρότερο. Μην αναλώνεσαι σε ορισμούς και ετυμολογίες. Ζήσε αυτό που έχεις, όπως είναι και μην τρώγεσαι με καρτελάκια και επισημάνσεις. Γιατί φίλε μου, αυτό είναι που μετράει. Να έχεις νιώσει αυτό που δεν ορίζεται με λέξεις, περιγραφικά. Αυτό που δεν ορίζεται με τύπους, αποδείξεις και αξιώματα. Ούτε καν αφηρημένα.
Το «Σ’ αγαπώ, χωρίς ταμπέλες».
Πηγή
http://www.ilov.gr
