Σε ένιωσα απ’ την πρώτη στιγμή, απ’ τα πρώτα μας λόγια. Είχα ανάγκη να μου μιλάς, είχες ανάγκη να σου μιλάω. Αυτό το πρωινό του χειμώνα που κάθομαι μόνη μου και γράφω μου θυμίζει το άρωμά σου. Σαν ένα παράθυρο που πάντα θα πλένει το φιλί σου.
Πάλι άνοιξα την πόρτα σ’ εκείνο το συναίσθημα, πάλι διόγκωσα την καρδιά μου για ν’ αντέξει. Να αντέχει μακριά σου. Είσαι μέσα σε όλα, γι αυτό και η ψυχή μου χορεύει, γι αυτό και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Κι εγώ πατάω μέσα στα γυαλιά και ματώνω κάθε φορά που σε νοσταλγώ, κάθε φορά που πνίγομαι χωρίς την αγκαλιά σου.
Βάζω στην τσάντα μου κι απόψε τις αναμνήσεις μου μήπως και λυτρωθώ. Τόσο άδεια η πραγματικότητα κι εγώ να ακουμπώ στην ράχη της με ένα φιλί ξαναμμένο στα χείλη. Ένα κομμάτι μου είναι πάντα μαζί σου. Είναι αυτό που ακουμπάει πάνω στα χείλη σου και σου αφήνει τ’ όνομα του έρωτά μου.
Είναι το κομμάτι που θα μείνει αιώνια δικό σου.
Μακάρι να μπορούσες να δεις μέσα απ’ τα μάτια μου για να δεις με τι γεμίζει η ψυχή μου κάθε φορά που σε βλέπω, που σε νιώθω, που σε κρατάω, που σε χαϊδεύω. Γιατί είσαι δικός μου και το κατάλαβα απ’ την πρώτη στιγμή.
Κι εκείνο το φιλί που άφησα στην άκρη της ψυχής σου, εκείνο το χάδι που ακούμπησα μέσα σου, σαν νάμα ζαλισμένο με πετροκέρασα, εκείνο το ”σ’αγαπώ”, το εύηχο, εκείνο που έσπειρα πάνω σου, εκείνο να φροντίζεις!
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Κι εκείνο το φιλί που άφησα στην άκρη της ψυχής σου, εκείνο το χάδι που ακούμπησα μέσα σου, σαν νάμα ζαλισμένο με πετροκέρασα, εκείνο το ”σ’αγαπώ”, το εύηχο, εκείνο που έσπειρα πάνω σου, εκείνο να φροντίζεις!
Πηγή
http://www.loveletters.gr
