Άτιμος ο χρόνος, μάτια μου!
Μας ξεγελά πως τάχα είναι στάσιμος, μα ρέει ακατάπαυστα.
Κυλά η ζωή και φεύγει, που λες…
Σαν τ’ αεράκι που το δέρμα μου χαϊδεύει τούτη τη στιγμή.
Δέρμα αχάιδευτο από σένα…
Ζωή γεμάτη ρωγμές, απ’ όπου μπαινοβγαίνουν κλέφτες κι αστυνόμοι οι στιγμές.
Κι εσύ δεν είσαι εδώ…
Άτονο ρέει στις φλέβες το αίμα.
Κι ο χρόνος αναλώνεται σε ανούσιες επαναλήψεις.
Κι όλα τριγύρω – μέρες, τόποι, άνθρωποι – μοιάζουν εκνευριστικά ίδια.
Ξέρεις κάτι;
Υπερβάλω…
Επί της ουσίας είναι όλα καλά.
Αλλά λείπεις…
Κι αυτό τα ντύνει όλα
με ένα γκρίζο παράπονο πικρό.
Πηγή
http://metaximas.org
