Και φοβάσαι… Φοβάσαι να νιώσεις, φοβάσαι να ζήσεις. Κι η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και εσύ όλο φοβάσαι. Δεν ξέρεις από πού να πιαστείς. Ψάχνεις για λίγο τον ήλιο, δεν τον βρίσκεις, απογοητεύεσαι και μένεις να κοιτάς τα σύννεφα.
Κατάλαβες όμως άραγε ποτέ πόση ομορφιά κρύβουν αυτά τα σύννεφα; Είδες ποτέ πίσω απ’ το γκρίζο τους; Έκατσες ποτέ να τα χαζέψεις; Είδες ποτέ πόσα διαφορετικά σχήματα έχουν και πώς αλλάζουν;
Έτσι δεν είμαστε κι οι άνθρωποι; Φοβόμαστε. Αναγκαζόμαστε να πιεστούμε, να δράσουμε, να αλλάξουμε. Παίρνουμε κι εμείς σχήματα. Ποτέ ξανά δεν είσαι το ίδιο μετά από κάθε σκέψη σου, μετά από κάθε πράξη σου. Αλλάζεις, αλλάζεις συνέχεια. Κι αυτό δεν πρέπει να σε φοβίζει καθόλου. Η αλλαγή σε κάνει όμορφο.
Ένας όμορφος άνθρωπος έχει όμορφη καρδιά. Κι η όμορφη καρδιά για να δημιουργηθεί θα πονέσει, θα ταλαιπωρηθεί και θα ζήσει πολλές στιγμές αδυναμίας. Μα στο τέλος θα γίνει όμορφη… Θα ξέρει να αγαπά. Θα αγαπά πραγματικά και δεν θα την νοιάζει ούτε το πως ούτε το γιατί…
Να έχεις μια καρδιά που αγαπά. Να μπορείς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να ξέρει ότι τον αγαπάς χωρίς να πεις λέξη. Να τον αγκαλιάζεις σφιχτά και να νιώθει την αγάπη σου να τον πλημμυρίζει.
Να έχεις μια όμορφη καρδιά σημαίνει να χαμογελάς ενώ βλέπεις τα σύννεφα. Να χαμογελάς κοιτώντας τον ουρανό. Να ψάχνεις πάντα τα χρώματα αλλά να βρίσκεις την ομορφιά ακόμα και στο γκρίζο. Να ξέρεις πως τα όμορφα θα έρθουν ξανά, όσα σύννεφα κι αν βλέπεις, όσο μούσκεμα κι αν γίνεις απ’ τις βροχές. Να ξέρεις πως όλα θα είναι καλά.
Να αγαπάς! Όταν αγαπάς δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Η αγάπη γίνεται η ασπίδα σου και σε αγκαλιάζει, σε προστατεύει.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
