Τα λάθη και τα ελαττώματά σου τα είδα όλα από την αρχή. Ακόμα και πράγματα που μισούσα. Μα δεν με ένοιαζε. Εσύ δεν προσπάθησες καθόλου να τα κρύψεις κι εγώ τα γούσταρα ακόμα πιο πολύ.
Τι να πω; Ίσως να λειτούργησε αυτό που λένε οι πολλοί. Πως εμείς οι γυναίκες τον θέλουμε και λίγο αλήτη τον άντρα δίπλα μας. Ίσως να ήτανε που κατά βάθος είμαι κι εγώ αλητάκι στη ψυχή κι ένιωσα πως βρήκα το άλλο μου μισό. Αυτό το μισό που όταν ήμουν δίπλα του ένιωθα πιο ελεύθερη από ποτέ.
Ελεύθερη να λέω σαχλαμάρες, να γελώ με την καρδιά μου, να κάνω μουτράκια και νάζια, να μιλώ για τις σκέψεις μου- όσο περίεργες κι αν ακούγονταν- να κλαίω στην αγκαλιά του, να θυμώνω, να βρίζω, να του διαβάζω αυτά που έγραψα, να του τραγουδώ.
Ελεύθερη να ‘μαι ο εαυτός μου.
Κι αυτό που ένιωσα δεν είχε και δεν έχει καμία ανάγκη να πάρει όνομα και ταμπέλα.
Κάποιος θα το έλεγε έρωτα και κάποιος άλλος αυθεντική φιλία, κάποιος αγάπη και κάποιος άλλος απλά ικανοποίηση του εγώ.
Εγώ, λοιπόν, θα πω πως ό,τι και να ήταν το αγάπησα. Και θα έχει πάντα μία ξεχωριστή θέση στη ψυχή μου. Ό,τι κι αν γίνεται τριγύρω μου, ό,τι κι αν έρχεται και φεύγει.
Αυτό θα παραμένει εκεί και θα κλέβει λίγο από τη σκέψη μου, λίγο από την καρδιά μου, λίγο από τα συναισθήματά μου, λίγο από μένα.
Θα κλέβει λίγη από τη ζωή μου, μα ποτέ δεν θα ‘ναι λίγο, μικρό και ασήμαντο.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
