Ο λόγος που το έχουμε κάνει είναι επειδή μας έχουν τύχει τόσα αρνητικά γεγονότα που έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε «έχω έρθει σε αυτή τη ζωή απλώς για να υπομείνω κάποιες καταστάσεις; Μέχρι πότε θα πρέπει να πέφτω και να παλεύω να σηκωθώ; Πότε θα αρχίσουν να μου συμβαίνουν ευχάριστα γεγονότα; Πότε θα νιώσω ευτυχισμένος;».
Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας χαλαρώσουμε. Κανένας δε μας εγγυήθηκε πως ο δρόμος της ζωής είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κανένας δε μας είπε πως έχει γίνει δίκαια μοιρασιά και πως όλοι οι άνθρωποι θα βιώσουν δέκα καλά και δέκα αρνητικά συμβάντα τα επόμενα χρόνια. Ευτυχώς ή δυστυχώς καθένας από εμάς σηκώνει το δικό του σταυρό. Για κάποιους είναι ελαφρύς και για κάποιους ασήκωτος. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το νόημα της ζωής. Αυτό έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, με το περιβάλλον στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο.
Πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε το νόημα της ζωής. Το νόημα της ζωής είναι η ίδια η ζωή. Το νόημα της ζωής είναι όλα όσα μας συμβαίνουν καλά και κακά, γιατί αυτά μας ωθούν να προχωρήσουμε μπροστά. Μπροστά, δύο βήματα πιο κοντά στο νόημα κι ας μην το μάθουμε ποτέ. Δεν υπάρχει κάπου γραμμένο και δεν είναι καμία συγκεκριμένη πρόταση σε κάποια γλώσσα για να το μεταφράσουμε και να το κατανοήσουμε. Το νόημα είναι ο κρυμμένος θησαυρός στο παιχνίδι που λέγεται ζωή και αν τον βρούμε το παιχνίδι τελειώνει.
Έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσουμε καταστάσεις, οι οποίες θα καθορίσουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας. Έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να νιώσουμε συναισθήματα που θα μας ανεβάσουν στον ουρανό, ενώ την επόμενη στιγμή άλλα συναισθήματα θα μας ρίξουν στα πατώματα. Έχουμε έρθει για να δώσουμε και να πάρουμε, για να διδάξουμε και να μάθουμε, για να βιώσουμε την υποδοχή και την απώλεια.
Δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να προσπερνάμε ό,τι μας συμβαίνει, επειδή έχουμε ως πρωταρχικό στόχο να βρούμε το νόημα της ζωής. Αν αφήναμε να συμβεί αυτό, τότε θα ήμασταν απλώς πιόνια σε μία σκακιέρα που παίζουνε άλλοι. Το θέμα είναι να είμαστε πρωταγωνιστές στο δικό μας έργο. Να αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους να νιώσουν, να πονέσουν, να πέσουν και να μάθουν να σηκώνονται, γιατί όλα αυτά τα βιώματα μας κάνουν πιο δυνατούς και αυτές οι εμπειρίες δίνουν νόημα στη ζωή μας.
Έχετε σκεφτεί πως αν απλώς ψάχναμε το νόημα της ζωής και προσπερνούσαμε επιπόλαια ότι μας συνέβαινε δε θα ξέραμε τι να συμβουλέψουμε τα παιδιά μας ή τους φίλους μας; Δε θα μπορούσαμε να διηγηθούμε κάτι που μας έτυχε και μας πόνεσε ούτως ώστε να εξηγήσουμε σε ένα δικό μας άνθρωπο πως τον καταλαβαίνουμε. Να του πούμε πως νιώσαμε κι εμείς αυτό που νιώθει, αλλά έχουμε συνέλθει, είμαστε εδώ κι ας πέρασαν χρόνια, πιο δυνατοί από ποτέ.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να έχουμε ως στόχο μας να βρούμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Το θέμα είναι να ξυπνήσουμε ένα πρωί, να κοιτάξουμε γύρω μας και να αντιληφθούμε πως ακόμη και το πιο άψυχο έπιπλο στο δωμάτιο μας έχει κάποιο νόημα για εμάς. Κάποιο νόημα στη ζωή μας. Κάθε ανάμνηση όμορφη ή δυσάρεστη μας άφησε κάτι και αυτό το κάτι έγινε κίνητρο για να ανακαλύψουμε κάτι ακόμα. Όλοι μπορούμε. Όλοι είμαστε ικανοί να καταφέρουμε όσα μας λένε πως δεν μπορούμε να πετύχουμε.
Το θέμα, λοιπόν, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι το νόημα της ζωής μας, αλλά το νόημα που έχουν στη ζωή μας όσα ζήσαμε και ζούμε. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο. Σπάσε τα δεσμά που σε κρατάνε φυλακισμένο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ψάχνοντας να βρεις τον τελικό προορισμό του πιονιού σου. Ρίξε τα πιόνια κάτω, σήκω και βγες έξω. Βγες να ζήσεις. Βγες να μάθεις τι νόημα θα έχει στη ζωή σου το επόμενο σου λάθος , γιατί όλα λάθος είναι στην αρχή μέχρι να αποδειχτούν σωστά και αν γίνει αυτό θα έχεις προσθέσει μια μεγάλη νότα στο πεντάγραμμο που λέγεται ζωή.
Συντάκτης: Ραφαήλια Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα
