Αν σου αρέσει να γράφεις, τότε γνωρίζεις πολύ καλά πως μέσα από τις λέξεις εκφράζεσαι καλύτερα. Αν πάλι προτιμάς να είσαι απλώς αναγνώστης και πάλι έχουμε κάτι κοινό βρε παιδί μου. Είναι αυτές οι δύσκολες ώρες, που έχεις ανάγκη να γράψεις κάποια πράγματα. Είναι η νύχτα, αυτή η μυστηριώδης ώρα της ημέρας, που σε κάνει ευάλωτο, αδύναμο και δυναμικό ταυτόχρονα. Είσαι μόνος και μπορείς να κάνεις ό,τι μα ό,τι θέλεις. Παρ’ όλα αυτά έχει και το μυαλό το δικαίωμα να πράττει όπως θέλει, οπότε κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα -σκέφτεται. Μια σκέψη φέρνει την άλλη και ξαφνικά έχεις φτάσει να αναλύεις τα μυστικά του σύμπαντος. Αυτό το σύμπαν, άραγε, τα κάνει όλα επίτηδες ή απλώς δεν έχει άλλη λύση; Φέρνει τα πάντα άνω-κάτω και τα αναποδογυρίζει ξανά και τα στέλνει με πιρουέτα στον έβδομο ουρανό. Κι εσύ απλώς κοιτάς σαν χαμένος το υπερπέραν. Πού είναι το τέλος αυτού του υπερπέραντος τέλος πάντων;
Και πάλι, ξανά και ξανά, σκέφτεσαι κι αναλύεις κι υπεραναλύεις και τα διαλύεις όλα. Μέσα σου κι έξω σου. Κρίμα όμως τέτοια ψυχή να την βασανίζεις, ε; Η καρδιά σου χτυπάει βροντερά και κάποιες μνήμες επιταχύνουν τους χτύπους της και της κάνεις κακό. Εκτός αν είσαι ερωτευμένος φυσικά! Είναι άξιο απορίας πώς το μυαλό παίζει τόσο πονηρά παιχνίδια κι εσύ κοιτάς παθητικά. Παίρνει μπρος όλο το σύστημα και μετά χάνεις τον έλεγχο, δίχως να βρίσκεις το διακόπτη να το κλείσεις το ρημάδι! Στιγμές φωτεινές, άλλες μαύρες και άραχνες. Φωτογραφική μνήμη ισχυρίζεσαι πως δεν έχεις, όμως όταν θέλει το μυαλό ολόκληρο άλμπουμ σου φτιάχνει. Οι σκέψεις μπερδεύονται. Σαν τότε μικροί, σαν μικροί Πικάσο, που μουτζουρώναμε το χαρτί και χρωματίζαμε τα κενά με διαφορετικά χρώματα. Αυτές οι γραμμές είναι η διαδρομή της ζωής σου και τα χρώματα είναι συναισθήματα, είναι άνθρωποι, είναι βουνά, είναι θάλασσα. Κι ύστερα, σαν τρελοί μικροί Πικάσο παίρναμε ένα μαρκαδόρο και μουτζουρώναμε το έργο τέχνης μας.
Αναρωτιέσαι πού στο καλό έκανες λάθος, εκείνη τη φορά κι εκείνη την παρ’ άλλη, τότε που έγινε εκείνο, με εκείνον που σου είπε κάτι κι εσύ έγινες εξωφρενών. Και; Άνθρωποι είμαστε. Λάθη κάνουμε, σωστές πράξεις πράττουμε. Ειπώνονται φράσεις που δε θα έπρεπε. Ή καταπίνουμε λόγια που θα έπρεπε να πούμε. Το μυαλό γελάει, καθώς θυμάται τότε που ήσουν ερωτευμένος και είδες εκείνον με τον οποίο ήσουν ερωτευμένος και μάντεψε: το σύμπαν έκλεισε το μάτι στο φεγγάρι κι εσύ σαβουριάστηκες μπροστά του. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν αστείο. Πολλά πράγματα είναι αστεία καιρό αφότου έγιναν. Η ζωή είναι μικρή για να στενοχωριόμαστε, αλλά από την άλλη γίνεται να είμαστε συνέχεια μες την τρελή χαρά;
Και τι έγινε αν δεν είμαστε πάντα καλοί; Σε όλους δεν μπορούμε να αρέσουμε και όποιος δεν αντέχει την αλήθεια -απορία το ‘χω- πώς επιβιώνει μέσα στην κοινωνία. Είναι αυτό το κλασικό, που όταν λες σε κάποιον μια αλήθεια αυτομάτως βγαίνεις ο κακός της υπόθεσης. Το έχετε ζήσει; Εντάξει, μπορεί όντως να γινόμαστε κάποιες φορές κακούληδες, αλλά, βρε παιδιά, άνθρωποι είμαστε και κάποια όρια τα έχουμε. Το παν είναι να γίνεται διάλογος. Πρόλογος, αντίλογος κι επίλογος. Όλα λύνονται με συζήτηση. Αν δε λύνονται, λογικά το πρόβλημα καταλήγει σε άτοπο ή κοιτάς κρυφά στο λυσάρι να βρεις πού έκανες λάθος. Χωρίς να έχεις προσπαθήσει καθόλου παίρνεις την έτοιμη λύση και προχωράς, κάνοντας το ίδιο λάθος ξανά και ξανά. Σου θύμισα κάτι;
Η ώρα είναι πρωινή, όμως ακόμα έξω σκοτάδι. Ακόμα κάθεσαι και σκέφτεσαι, πήγαινε κοιμήσου. Σε λίγες ώρες ξυπνάς κι έχεις χίλια δυο πράγματα να κάνεις. Τώρα, που τα έβγαλες από μέσα σου ίσως και να ηρέμησες. Ίσως κι όχι. Πάντως μη σκας, γιατί η ζωή είναι ωραία αν ξέρεις να την απολαμβάνεις. Να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε εκτιμούν, που σε σέβονται και σ’ αγαπάνε -είτε βρίσκονται κοντά είτε μακριά, είτε εκεί ψηλά. Μουτζούρωσε με χρώματα θερμά τη ζωή σου, με χρώματα κρύα, γιατί πάντα χρειάζεται μια ποικιλία, και προχώρα μπροστά. Δεν είναι πάντοτε εύκολο, όμως είναι σίγουρα εφικτό.
Η νυχτερινή περισυλλογή δεν κάνει κακό, αρκεί να είναι δημιουργική. Αρκεί να είναι εποικοδομητική. Αρκεί να σε κάνει να θυμάσαι πώς έφτασες ως εδώ, να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Κι ίσως να το χρειαζόσουν. Το χρειαζόμουν κι εγώ. Η νύχτα είναι απέραντη, είναι συναισθηματική. Η ζωή όμως είναι μικρή και σε περιμένει.
Συντάκτης: Αγγελική Τσιγαρά
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα
