Πώς γίνεται να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με τη σκέψη κάποιου; Τι μας έχετε κάνει, ρε, πλύση εγκεφάλου; Ξέρεις τι είναι να έχεις έναν άνθρωπο όλη ημέρα στο μυαλό σου; Καλοκαίρια, χειμώνες, ημέρες ηλιόλουστες, ημέρες βροχερές, μεσημέρια, απογεύματα, βράδια, ξημερώματα.
Πού είναι, τι κάνει, τρώει καλά, φοράει ζώνη, λες να τρέχει πάλι, καπνίζει όπως τότε πολύ, οδηγάει στη βροχή, ντύνεται καλά; Είναι ευτυχισμένος, γελάει με την ψυχή του; Με την οικογένειά του, με τους φίλους του, με το πτυχίο τι έκανε, βρήκε να κάνει εκείνη την πρακτική, η δουλειά του πώς πάει;
Κι αν τα νιώθεις όλα αυτά κι είσαι σε σχέση έχει καλώς. Το καλό που σου θέλω, όμως, να τα λες μα κυρίως να τα δείχνεις. Αν, όμως, δεν είσαι σε σχέση, εκεί να δεις πανηγύρια. Πώς να του πεις του έρημου κι αυτού του χριστιανού όλα δαύτα;
Κι εδώ έρχεται η αγαπημένη μου φράση, η πιο μυστήρια αράδα αν το καλοσκεφτεί κανείς. «Να προσέχεις», η συγκεκριμένη φράση δεν είναι κάτι απλό. Δεν είναι παίξε γέλασε, έχει μεγάλο και βαθύ νόημα. Μέσα της κρύβονται όλα τα παραπάνω.
Μπορεί να ακούγεται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά δεν αναλύεται. Δεν το λέμε σε όποιον κι όποιον το «να προσέχεις.» Αλλά σε εκείνους που νοιαζόμαστε πραγματικά, σε εκείνους που μας ενδιαφέρουν λίγο παραπάνω. Που η γνώμη τους μετράει περισσότερο, που το χαμόγελό τους μας φωτίζει τα σκοτάδια.
Ξέρεις, πολλοί θα σου πουν πως πρέπει να γελάς, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που θα καταφέρουν να σε κάνουν να γελάσεις. Εκείνοι είναι αυτοί που θέλεις να προσέχουν, γιατί η χαρά τους είναι και δική σου όπως κι η λύπη τους.
Δεν μπορείς να διανοηθείς πως υπάρχει περίπτωση να πάθουν κάτι, δεν μπορείς να σκεφτείς έναν κόσμο χωρίς εκείνους. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν στη ζωή σου, θέλεις να ξέρεις πως είναι καλά, θέλεις να προσέχουν τον εαυτό τους. Και κάθε φορά που θα μιλήσετε έστω και μετά από πολύ καιρό, έστω και τυχαία θα τους πεις στο τέλος ένα «να προσέχεις» κι ας μην το αναλύουν οι ίδιοι, κι ας μην κατανοούν το βάθος, κι ας πιστεύουν πως είναι κάτι τυπικό. Εσύ μέσα σου ξέρεις.
Ίσως έχεις ανάγκη αυτή τη φράση γιατί δεν μπορείς να την αποδείξεις πια σε πράξεις. Γιατί πια ο καιρός πέρασε κι οι δρόμοι χωρίστηκαν. Επειδή δεν είσαι πια στη ζωή και στην καθημερινότητα εκείνου του ανθρώπου για να τον προσέχεις εσύ όπως τότε. Να τον ηρεμείς, να τον αγκαλιάζεις.
Ανησυχία, μια τεράστια ανησυχία κρύβει το «να προσέχεις.» Πώς είναι εκείνα τα πράγματα που τα αγαπάμε πολύ και τα έχουμε σαν τα μάτια μας. Ε, έτσι ακριβώς είναι για εμάς εκείνοι οι άνθρωποι. Και, να ξέρεις, με τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή σου και σε έκαναν να πιστέψεις πως είναι σημαντικοί, ό,τι κι αν έγινε μεταξύ σας, δεν ξεμπλέξατε ακόμα. Γιατί σημαντικούς ανθρώπους ελάχιστους θα συναντήσεις.
Να προσέχεις μιας και δεν είμαι πια εγώ εκεί…
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
