Όταν γι' αλλού τραβάς κι αλλού η ζωή σε πάει

Γράφει η Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή

Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελά

Είναι από εκείνες τις φορές που με μεγάλη λαχτάρα και επιμονή κυνηγάς έναν στόχο και παντού συναντάς έναν τοίχο. Προγραμματίζεις τα σχέδιά σου, κάνεις τους υπολογισμούς και τα πλάνα σου και όλα ναυαγούν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως τι κάνεις; Πεισμώνεις και τρελαίνεσαι αν δεν γίνει το δικό σου ή χαλαρώνεις και αφήνεις τις καταστάσεις να σε παρασύρουν; Και πόσο ανόητος νιώθεις τελικά για τη σιγουριά που έδειχνες αρχικά;

Μπορεί ένας τόπος να μας επιλέξει;

Πολύ συχνά στην αρχιτεκτονική μιλάμε για την δύναμη και το πνεύμα ενός τόπου, αναφερόμενοι πάντα στην αισθητική και ψυχολογική επιρροή που ασκεί επάνω μας. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως αυτό δείχνει να παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις, λες και ο τόπος έχει ψυχή και συνείδηση και διαλέγει εκείνος τους ανθρώπους από μόνος του. Όπως στα παραμύθια που το μαγικό δάσος βάζει σκόπιμα αδιέξοδα εκεί που δεν πρέπει να πατήσεις και σου ανοίγει ξέφωτα εκεί όπου σε καλεί να πας.

Το ριζικό

Μεγαλώνοντας αρχίζεις και ανακαλύπτεις βιωματικά τη δύναμη που έχει η ζωή να σου ανοίγει μονοπάτια που μοναχός σου δε θα τα βάδιζες ποτέ. Είναι τα πράγματα και οι καταστάσεις που δεν επιλέγεις συνειδητά αλλά τα βρίσκεις μπροστά σου. Κι αυτό είναι το ριζικό, οι αστάθμητοι παράγοντες που σε οδηγούνε σε νέους απάτητους δρόμους.

Δεν ωφελεί σε τίποτα η αντίσταση, μονάχα ανοίγεις τα χέρια και πετάς...

Πηγή
https://enfo.gr