Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

Λυπόμουν… Όλο λυπόμουν…

Από την Εύη Μαυρογιάννη
Μια αίσθηση απέραντης λύπης στην καρδιά.

Βυθισμένα συναισθήματα, σε υπόγεια ανήλιαγα.

Χρόνια αναμονή, για μια άνοιξη στο βλέμμα.

Δεν τολμούσα να λύσω τη σιωπή.

Έτσι πέρναγε ο καιρός. Μέρες, μήνες, εποχές, όλα ένα…

Ατέλειωτοι χειμώνες, κοιτώντας το παράθυρο.

Με μια άψογα κεκαλυμμένη θλίψη.

Για να μην πληγώσω το «φαίνεσθαι», πλήγωνα το «είναι».