Σκοτεινιάζουν και άλλο οι μέρες μας βλέπεις. Κρύβονται κάτω από τον ήλιο. Θλίβονται πίσω από κλειστά παράθυρα, ερειπωμένες γειτονιές και άδειες πλατείες που έσφυζαν από ζωή.
Ερημώνουν ακόμα και οι λέξεις που βρίσκαμε απλόχερα να πούμε.
Στερεύουνε και αυτές. Φτάνουν ως το λαιμό και γίνονται κόμπος βαθύς με ένα λυγμό που μας πνίγει μη μπορώντας να αρθρώσουμε λέξη γι αυτό που μας συμβαίνει.
Το φως της μέρας αποσύρεται και άλλο, σα να μη θέλει και αυτό να φανεί, μη τυχόν τεθεί και εκείνο σε «απαγόρευση κυκλοφορίας». Ακόμα και το μέσα μας κενό σε ένα κόσμο θλιβερό που δε ξέρουμε ακόμα τι θα ξημερώσει. Κενό σα τη ζωή μας, που έμεινε άπραγη στα ξαφνικά, ελπίζοντας σε ένα restart για το καλό όλων μας.
Ακόμα και οι άνθρωποι λιγοστεύουν. Άδειοι δρόμοι με μαγαζιά κλειστά και κλειδαμπαρωμένα. Εκκλησίες νεκρές και καμπάνες βουβές σε ένα λαό που δε σταμάταγε ποτέ. Σε μια χώρα και ένα κόσμο που έβραζε συνέχεια από ζωή και σε μια Ελλάδα που στις φλέβες της κυλούσε η πίστη, ο θυμός και η ζωντάνια.
Τίποτα όμως δε κρατάει για πάντα. Μπόρα είναι που θα περάσει. Μπόρα που θα διαβεί και θα εξαφανιστεί. Οι φωτεινές μέρες θα λάμψουνε ξανά για να επισκιάσουν το σκοτάδι μονομιάς.
Η ελπίδα δε χάνεται ποτέ. Είναι μια φλόγα που σιγοκαίει μέσα μας και έχει καταλαγιάσει απλά για λίγο. Δίνει το χρόνο που χρειάζεται να γιατρευτεί το τραύμα και ζωντανεύει ξανά, ακόμα πιο δυνατή, πιο μεγάλη γεμάτη σχέδια ξανά και όνειρα που μας περίμεναν για λίγο να τα πιάσουμε από την αρχή.
Νικητές θα βγούμε και όχι νικημένοι. Αρκεί όλοι να φανούμε δυνατοί, οπλισμένοι με υπομονή και πίστη σε ένα καλύτερο αύριο που θα ρθει, που θα είναι εκεί έξω και θα μας περιμένει να το ζήσουμε και πάλι, σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
