Αν είχαν διακόπτη τα αισθήματα…

Από την Αγγελική Τζολοπούλου

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή, αν είχαν διακόπτη τα αισθήματα. Αν θα μπορούσα μέσα σε μια στιγμή να ξεχάσω όσα ένιωθα για εσένα ώστε να σταματήσουν να με βασανίζουν τα βράδια.

Να ξεχάσω όλες αυτές τις στιγμές μαζί σου, που τις έχω φυλαγμένες, μαζί με τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μου και κάπου κάπου τις αναπολώ.
Μα πιο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να ξεχάσω όσα δε ζήσαμε ποτέ. Όλα αυτά που θα μπορούσαν να είναι οι πιο όμορφες στιγμές μας. Να βάλω μια φωτιά στα φανταστικά σενάρια που είναι στοιβαγμένα στο μυαλό μου, να γίνουν καπνός και να χαθούν στο άπειρο μαζί με τον έρωτα που μου έχει απομείνει. 

Σαν τη φωτιά που άναψε μέσα μου όταν με κοίταξες πρώτη φορά, και από τότε φούντωνε με κάθε σου βλέμμα, κάθε άγγιγμα. Και πέρασα αμέτρητα βράδια να σκέφτομαι πότε αυτή η πυρκαγιά θα με κάψει ζωντανή. Να ξεχάσω πως σε χρειάζομαι, όπως εσύ χρειάζεσαι τα τσιγάρα σου όταν αγχώνεσαι και καπνίζεις νευρικά. Τα ζηλεύω. Ζηλεύω που αγγίζουν τα χείλη σου και που τα έχεις τόσο ανάγκη.
Να λησμονήσω τα βλέμματα που σου έριχνα για να δω αν με κοιτάς. Με κοιτούσες. Κοκκίνισες και χαμήλωσες το βλέμμα. Και εγώ χαμογέλασα και δεν το ξέχασα ποτέ, μέχρι σήμερα. Έριξα όλη μου την αγάπη σε έναν άνθρωπο με τη λάμψη των αστεριών στο βλέμμα. Και αυτός έφυγε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.

Όμως πριν φύγεις μου ζήτησες να μην σε ξεχάσω. Και αυτό ακριβώς θα κάνω. Γι αυτό, ακόμη κι αν είχαν διακόπτη τα αισθήματα, δε θα τα έκλεινα. Γιατί μου αρέσει να σε αγαπάω με τον τρόπο μου.
Πηγή
http://metaximas.org