Αδειασαν οι δρόμοι, μαμά. Κόσμος κλείστηκε στα σπίτια του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Κόσμος βγαίνει στα μπαλκόνια και αναπνέει ζωή. Κόσμος τραγουδάει γιατί η ψυχή θέλει εμψύχωση. Χορεύει γιατί τα «όπλα» δεν παραδίδονται εύκολα. Έχει ακόμη απόθεμα μέσα του. Δύναμη και υπομονή.
Κλείστηκα κι εγώ μέσα μαμά. Νιώθω σαν το καναρίνι στο κλουβί. Σαν το χρυσόψαρο στη γυάλα. Μα άκου με, είχα κάτι σκονισμένα βιβλία στο ράφι. Άρπαξα την ευκαιρία να τα ανοίξω επιτέλους.
Γνώρισα και εκείνη τη γειτόνισσα. Ξέρεις ποια. Εκείνη που όταν μαγείρευε μας έτρεχαν τα σάλια από τις μυρωδιές. Μαρία τη λένε τελικά. Μαρία μου συστήθηκε. Πίνουμε καφέ κάθε πρωί. Μας χωρίζουν τα μπαλκόνια, αλλά κάνουμε παρέα η μία την άλλη. Και το πιο ωραίο, είναι πως θα μου φανούν χρήσιμες όλες σου οι συνταγές, που έτρεχες να προλάβεις να γράψεις σε όποιο χαρτάκι έβρισκες μπροστά σου.
Μαμά, ο κόσμος θα αγκαλιαστεί στο τέλος. Γνωστοί άγνωστοι. Θα τους αγαπάμε όλους. Κοιμήσου μαμά. Εμείς εδώ, φυλάμε σκοπιά. Οι κίνδυνοι παραμονεύουν. Μα ένα θαύμα θα γίνει. Θα γίνει μ’ ακούς; Ναι, χαμογελώ. Στο υποσχέθηκα άλλωστε. Το τελευταίο που θα φύγει από τα χείλη μου θα’ ναι αυτό.
Νύχτωσε… Χαζεύω τα φώτα από τις απέναντι πολυκατοικίες.
Όλα ανοιχτά μαμά. Οι ένοικοι αγκάλιασαν τα σπίτια τους. Θα ξαναγεμίσουν τα τρένα. Τα πλοία. Τα αεροπλάνα. Η παρέα θα ανταμώσει πάλι. Θα κάνει διακοπές. Όλα θα γίνουν. Εμείς δε γινόμαστε ξανά. Μία φορά γεννιόμαστε. Όλα θα πάνε καλά.
#Μένουμε σπίτι
Κλείστηκα κι εγώ μέσα μαμά. Νιώθω σαν το καναρίνι στο κλουβί. Σαν το χρυσόψαρο στη γυάλα. Μα άκου με, είχα κάτι σκονισμένα βιβλία στο ράφι. Άρπαξα την ευκαιρία να τα ανοίξω επιτέλους.
Γνώρισα και εκείνη τη γειτόνισσα. Ξέρεις ποια. Εκείνη που όταν μαγείρευε μας έτρεχαν τα σάλια από τις μυρωδιές. Μαρία τη λένε τελικά. Μαρία μου συστήθηκε. Πίνουμε καφέ κάθε πρωί. Μας χωρίζουν τα μπαλκόνια, αλλά κάνουμε παρέα η μία την άλλη. Και το πιο ωραίο, είναι πως θα μου φανούν χρήσιμες όλες σου οι συνταγές, που έτρεχες να προλάβεις να γράψεις σε όποιο χαρτάκι έβρισκες μπροστά σου.
Μαμά, ο κόσμος θα αγκαλιαστεί στο τέλος. Γνωστοί άγνωστοι. Θα τους αγαπάμε όλους. Κοιμήσου μαμά. Εμείς εδώ, φυλάμε σκοπιά. Οι κίνδυνοι παραμονεύουν. Μα ένα θαύμα θα γίνει. Θα γίνει μ’ ακούς; Ναι, χαμογελώ. Στο υποσχέθηκα άλλωστε. Το τελευταίο που θα φύγει από τα χείλη μου θα’ ναι αυτό.
Νύχτωσε… Χαζεύω τα φώτα από τις απέναντι πολυκατοικίες.
Όλα ανοιχτά μαμά. Οι ένοικοι αγκάλιασαν τα σπίτια τους. Θα ξαναγεμίσουν τα τρένα. Τα πλοία. Τα αεροπλάνα. Η παρέα θα ανταμώσει πάλι. Θα κάνει διακοπές. Όλα θα γίνουν. Εμείς δε γινόμαστε ξανά. Μία φορά γεννιόμαστε. Όλα θα πάνε καλά.
#Μένουμε σπίτι
