Ελπίδα… αν και καμιά φορά μπορεί να μην της έχω εμπιστοσύνη, όχι γιατί είμαι ματαιόδοξη, όχι γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και σε αυτά που μπορώ να καταφέρω… αλλά υπάρχουν στιγμές που η ελπίδα με κρατάει σε μια κατάσταση να περιμένω. Με αιχμαλωτίζει εν αγνοία μου ελπίζοντας ότι αυτό που επιθυμώ, θα συμβεί. Βάζοντας με σε μια διαδικασία αναμονής, μη παραίτησης και προσμονής.
Μα υπάρχουν στιγμές που θα πρέπει να παραιτείσαι, δεν είναι κακό, αντιθέτως είναι λυτρωτικό. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι όλα για όλους και το κυριότερο, το παίρνεις απόφαση ότι δεν θα συμβεί και έτσι ανοίγονται για σένα νέοι δρόμοι. Αρχίζεις να αναζητάς νέες διεξόδους,νέες προοπτικές που δεν θα το έκανες αν ήλπιζες ακόμη. Και αν σκεφτώ πως η ελπίδα πετάχτηκε μέσα από το κουτί της Πανδώρας, τόσο καιρό παρέα με καταστροφές έκανε, γιατί να της έχω πάντα εμπιστοσύνη!
Ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε αλλά δεν ξέρουμε σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να σταματάμε. Γιατί κάποια στιγμή η ελπίδα πεθαίνει, τελευταία, αλλά πεθαίνει και πριν πεθάνει εκείνη, έχεις πεθάνει πολλές φορές εσύ, περιμένοντας. Η ελπίδα είναι κινητήριος δύναμη, όχι όμως για όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να είναι για τις περισσότερες αλλά υπάρχουν και κάποιες στιγμές που η ελπίδα δεν βοηθά, γιατί όσο συνεχίζω να ελπίζω για κάτι που δεν ολοκληρώνεται μπροστά στα μάτια μου, τόσο περισσότερο βυθίζομαι στην αναμονή της.
Επειδή όμως δεν θέλω να την χάσω και θέλω να συνεχίζω να ελπίζω ακόμα και για εκείνα που είναι αδύνατον να συμβούν, χωρίς όμως να απογοητεύομαι στην μη εκπλήρωση τους, βρήκα λοιπόν ένα τρόπο να την ξεγελάσω. Βρήκα τον τρόπο να την χρησιμοποιώ γιατί την χρειάζομαι, χωρίς εκείνη να χρησιμοποιεί εμένα και χωρίς να απογοητεύομαι κάθε φορά που χάνεται. Άρχισα λοιπόν να ονειρεύομαι.
Τα όνειρα μου είναι ζωντανά,ταξιδεύω μέσα σε αυτά, σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει. Ακούω ρυθμούς και χορεύω σε αυτούς. Δημιουργώ τον κόσμο γύρω μου όπως εγώ επιθυμώ και περιπλανιέμαι μέσα σε αυτόν. Συναντώ ανθρώπους και μοιράζομαι στιγμές. Ονειρεύομαι ακριβώς όπως θέλω να πραγματοποιηθούν και λίγο περισσότερο από αυτό που η πραγματικότητα μπορεί να μου δώσει. Είναι τα δικά μου όνειρα που κανείς δεν μπορεί να επέμβει, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει, παρά μόνο εγώ. Είναι όνειρα τόσο δυνατά, τόσο έντονα που όταν σταματώ να ονειρεύομαι, νιώθω ότι τα έχω ζήσει, ότι μου έχουν συμβεί, νιώθω τα όνειρα να είναι η πραγματικότητα μου και η ζωή μου η συνέχεια αυτής. Όσο ονειρεύομαι, τόσο περισσότερο αναζωογονούμαι, παίρνω την δύναμη και την ευχαρίστηση που χρειάζομαι χωρίς να περιμένω να συμβεί, αλλά γιατί μου συμβαίνει.
Όλες οι αισθήσεις μου βοηθούν να το βιώσω, να το αισθανθώ ως αληθινό. Όσο ονειρεύομαι ζω και όσο ζω θα ονειρεύομαι. Όσο ο νους μου είναι ελεύθερος η ψυχή μου ταξιδεύει κι όσο η ψυχή μου ταξιδεύει νιώθω ζωντανή κι όσο νιώθω ζωντανή μπορώ στην ζωή μου να επιθυμώ. Και ναι, είμαι ελεύθερη, τόσο ελεύθερη που ούτε η αστυνομία σκέψης μπορεί να το συλλάβει.
Μέσα στα όνειρα η ελπίδα υπάρχει, πάντα θα υπάρχει αλλά ποτέ δεν θα πεθαίνει και ίσως μια μέρα, μπορεί τα όνειρα να βγουν αληθινά,ίσως όμως και όχι, αλλά εγώ θα τα έχω ζήσει!
Κι αν μου πεις ότι ξεγελάω τον εαυτό μου, ως ονειροπόλα που ζω στα όνειρά μου, εγώ απλά θα χαμογελάσω και θα συνεχίζω να ονειρεύομαι με την ελπίδα να μπορώ να ονειρεύομαι ακόμα.
Πηγή
https://enallaktikidrasi.com
