«Τι θα έκανες αν σου είχε μείνει μια ώρα ζωής;»

«Τι θα έκανες αν σου είχε μείνει μια ώρα ζωής;»

Αυτή την ερώτηση την έκανα κάποτε σε ανθρώπους που ήξερα.
Δε θυμάμαι όλες τις απαντήσεις, θυμαμαι ομως όσες μου έκαναν εντυπωση.

«Θα έβγαινα στο δρόμο γυμνή».
«Έρωτα.»
«Μόνο για μένα ή για όλον τον κόσμο;»
«Τίποτα. Τι να προλάβεις να κάνεις σε μια ώρα;»
«Θα αγκάλιαζα το παιδί μου.»
«Θα συγύριζα το σπίτι. Να μην το βρούνε χάλια.»
«Θα στεναχωριόμουν.»
«Θα πήγαινα στην παραλία και θα έπαιζα κιθάρα. Μόνος.»
«Θα έτρωγα εκείνο το γλυκό που μου έχουν απαγορεύσει.»
«Θα έπαιρνα τηλέφωνο όλους όσους αγαπώ και όλους εκείνους που αδίκησα».

Αυτές τις απαντήσεις θυμάμαι μόνο.

Είμαι σίγουρη ότι αν η ερώτηση ήταν αλλιώς διατυπωμένη, αν τους έδινα περιθώριο μιας μέρας ή ενός χρόνου, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο..

Ίσως κάποιοι να ταξίδευαν, στα μέρη που πάντα ευχόντουσαν να βρεθούν.

Πολλοί θα έβριζαν το αφεντικό τους με τις χυδαιότερες λέξεις και θα παραιτούνταν, χαμογελώντας.
Κάποιοι, ίσως, να χώριζαν.

Άλλοι θα ξεκινούσαν να τρώνε, χωρίς να τους νοιάζει πια για τα κιλά τους και θα έβλεπαν το σώμα τους με κατανόηση.

- Κι εσύ, τι θα έκανες αν σου έμενε μια ώρα ζωής; με ρώτησε κάποιος


- Μόνο για μένα ή για όλο τον κόσμο; απάντησα προσπαθώντας να κερδίσω λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω.

- Μόνο για σένα.


- Θα στεναχωριόμουν, του είπα

Μετά θα άκουγα το αγαπημένο μου τραγούδι.

Μετά θα έβαζα κάτι στο στόμα μου, ό,τι έβρισκα..

Μετά θα καθόμουν στο μπαλκόνι –όχι για να μην καπνίσω μέσα στο σπίτι, αλλά για να δω τα πράσινα φύλλα από τα δέντρα και τα αστέρια.
Θα κάπνιζα ένα τσιγάρο και θα έπινα ένα ποτήρι κρασί.

Μετά θα έπαιρνα το στυλό και θα έγραφα τις τελευταίες μου λέξεις στο χαρτί.

Μετά θα κοιτούσα το φεγγάρι και θα χαμογελούσα.
Θα ευχαριστούσα το Θεό, το Σύμπαν, και την Τύχη, που με άφησε να ζήσω τόσα χρόνια, που με αξίωσε να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου
Που με βοήθησε να κάνω φίλους, να ονειρευτώ μαζί τους, να ξενυχτήσω μαζί τους, να μαλώσω μαζί τους.
Θα τους ευχαριστούσα για τα ταξίδια που έκανα και για τα μέρη που είδα.

Μετά θα ζητούσα συγνώμη που δεν κατάφερα να κάνω περισσότερα για τους ανθρώπους που αγάπησα, που γνώρισα, που συνάντησα, που έζησαν μακριά από εμένα.

Μετά…
....θα ζητούσα μια μικρή παράταση.
Άλλη μια ώρα ή άλλη μια μέρα ή έναν ακόμα χρόνο...
...για να φτιάξω ένα νόστιμο φαγητό, να δω άλλο ένα ηλιοβασίλεμα, να πιω ακόμα ένα μπουκάλι κρασί με τον άνθρωπο που αγαπώ, να δω μια ταινία, να μυρίσω ένα γιασεμί, να δω ένα ακόμα ξημέρωμα ξαπλωμένη στην παραλία, να αγκαλιάσω άλλη μια φορά τη μαμά μου και να της πω πόσο την αγαπάω, να χορέψω μόνη μου στο δρόμο, να κλάψω άλλη μια φορά βλέποντας την αγαπημένη μου ταινία...

Με κοίταξε και μου είπε μόνο 4 λέξεις:

~Όμορφη η Ζωή ε;
Πηγή
https://www.ekriti.gr