Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Ήταν διαφορετικός από αυτούς που είχε γνωρίσει ως τώρα, παράξενος , ιδιαίτερος, όχι κάτι ξεχωριστό στην εμφάνιση του, αλλά σίγουρα φτιαγμένος από άλλα καλούπια. Γεννημένος ίσως και σε ένα άλλο δικό του πλανήτη, με πρωταγωνιστή τον ίδιο του τον εαυτό.Δεν είχε τίποτα που να της θύμιζε κάποιον από όλους αυτούς που είχε συναναστραφεί στο παρελθόν.
Ήταν διαφορετικός από αυτούς που είχε γνωρίσει ως τώρα, παράξενος , ιδιαίτερος, όχι κάτι ξεχωριστό στην εμφάνιση του, αλλά σίγουρα φτιαγμένος από άλλα καλούπια. Γεννημένος ίσως και σε ένα άλλο δικό του πλανήτη, με πρωταγωνιστή τον ίδιο του τον εαυτό.Δεν είχε τίποτα που να της θύμιζε κάποιον από όλους αυτούς που είχε συναναστραφεί στο παρελθόν.
Το πρόσωπο του έλαμπε στο σκοτάδι, το χαμόγελό του έδινε φως στο κόσμο της και τα μάτια του γινόταν απέραντοι ωκεανοί που ξεχύνονταν μπροστά της κάθε φορά που το βλέμμα του συναντούσε το δικό της. Ήταν γοητευτικός, κιμπάρης, με έναν αέρα αυτοπεποίθησης και ζωντάνιας που ξεχώριζε από παντού.
Μια απέραντη δύναμη τον συντρόφευε συνέχεια, με μια σιγουριά που δεν έλεγε να τον αφήσει Πήγαινε κόντρα στη μοίρα του, τα έβαζε με τον ίδιο του τον εαυτό και με τους ανθρώπους που αγαπούσε. Ήταν αληθινός , ντόμπρος και ήταν εκεί, δίπλα της να της κρατά το χέρι όταν αυτή το χρειαζόταν, όταν εκείνη που αγαπούσε τον είχε ανάγκη.
Δεν είχε τίποτα συνηθισμένο για εκείνη τελικά. Όλα πάνω του ήταν αλλιώτικα από αυτά που είχε ζήσει ως τώρα.
Τίποτα δεν ήταν ίδιο μέσα της για εκείνον τον άλλο που της χτύπησε τη πόρτα όμως. Τίποτα. Και δείλιασε. Δείλιασε στο διαφορετικό, το αλλιώτικο, στο χαρακτήρα του και σε αυτό που αντανακλούσε η ψυχή του, στο συγνώμη που ξεστόμιζε σε κάθε λάθος που έκανε και στην αλήθεια που έλεγαν τα μάτια του.
Δεν είχε τίποτα συνηθισμένο για εκείνη τελικά. Όλα πάνω του ήταν αλλιώτικα από αυτά που είχε ζήσει ως τώρα.
Τίποτα δεν ήταν ίδιο μέσα της για εκείνον τον άλλο που της χτύπησε τη πόρτα όμως. Τίποτα. Και δείλιασε. Δείλιασε στο διαφορετικό, το αλλιώτικο, στο χαρακτήρα του και σε αυτό που αντανακλούσε η ψυχή του, στο συγνώμη που ξεστόμιζε σε κάθε λάθος που έκανε και στην αλήθεια που έλεγαν τα μάτια του.
Δείλιασε και έφυγε.
Ήταν αυτός που δεν άντεχε να έχει. Αυτός που δε μπορούσε να σταθεί δίπλα του, γιατί ο πόνος που είχε βιώσει πριν εμφανιστεί στη ζωή της ήταν πιο δυνατός από αυτόν που στεκόταν τώρα απέναντί της. Δεν τον άφησε να διώξει τη μαυρίλα που ένιωθε η ψυχή της, γιατί απλά δε χωρούσε στη ζωή της.
Ήταν για εκείνη μια μονάχα ευχάριστη νότα που θα θυμάται για πάντα!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%A4%CE%BF%CE%BD-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD/
Ήταν αυτός που δεν άντεχε να έχει. Αυτός που δε μπορούσε να σταθεί δίπλα του, γιατί ο πόνος που είχε βιώσει πριν εμφανιστεί στη ζωή της ήταν πιο δυνατός από αυτόν που στεκόταν τώρα απέναντί της. Δεν τον άφησε να διώξει τη μαυρίλα που ένιωθε η ψυχή της, γιατί απλά δε χωρούσε στη ζωή της.
Ήταν για εκείνη μια μονάχα ευχάριστη νότα που θα θυμάται για πάντα!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%A4%CE%BF%CE%BD-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD/